Sayfa 1/78 1231151 ... SonSon
Arama sonucu : 620 madde; 1 - 8 arası.

Konu: Komplo Teorileri

  1. #1
    Duhul
    Feb 2004
    İkamet
    ev:Istanbul/suadiye iş: marmaraereğlisi
    Yaş
    56
    Gönderi
    2,405

    Esas Komplo Teorileri

    Ben severim Komplo Teorilerini... Filmine de bayılmıştım. Belki 10 defa seyrettim. Geleceğe yönelik teorilerin bir kısmını da saklarım, yıllar sonra bakmak için... Neyin ne kadarı olmuş diye kontrol edeceğim, Allah ömür verirse...

    Habertürk'ün komplo teoricisi Güler Kömürcü'den:
    Yazı giriş tarihi - saati : 25.06.2004 - 11:43

    İSTİHBARAT ÇEKİŞMESİ...CIA-DIA

    Son günlerin ve de yakın geleceğin en önemli haberi budur, siz lütfen onu-bunu boşverin kayda geçin ey okur; 'Pulitzer ödüllü Amerikalı gazeteci Seymour Hersh, İsrail'in, Irak'ın kuzeyinde Kürtler'le işbirliği içinde operasyonlar yaptığını ve bu durumdan Türkiye'nin çok rahatsız olduğunu açıkladı. Bağdat'taki Ebu Garib hapishanesindeki işkence skandalını ortaya çıkaran Hersh, İsrail istihbarat ve askeri yetkililerinin şu sırada KUZEY IRAK'TA AYRILIKÇI KÜRTLER'LE BERABER ÇALIŞTIĞINI ve bazı OPERASYON'lar için KUZEY IRAK'A GİRDİĞİNİ belirtti.' Bitmedi, salı günkü yazımı tekrar okuyup- hatırlayın lütfen, İsrailli ajanların desteklediği Iraklı ayrılıkçı Kürtler, sizlerin-bizim o topraklarda yüzyıllardır yaşayan kardeşlerimizi; Türkmenler'i, evlerinden silah zoruyla çıkartıp mülteci durumuna düşürüyor, arazilerine el koyuyor ve bölgenin demografik - siyasi haritasını değiştiriyor, Kürtler'in alanlarını güneye genişletmeyi amaçlıyorlar diye de duyuruldu. İsrailli yetkililer apar topar ayrılıkçı Kürtleri eğitmediklerini açıkladılar ve skandal olayı dünyaya duyuran 'DEĞERLİ' gazeteci HERSH'i yalanladılar... Ve... İsrailli ajanların Kuzey Irak'ta Kürtler'e askeri eğitim verdiği iddiasını ortaya atan Amerikalı gazeteci Hersh tekrar açıklama yaptı, İsrail'in Türkiye'ye doğruları söylemediğini öne sürdü.


    Şimdi aklınız karışmasın, arka planlar konusunda size ipucu vereyim, Irak'ta ayrılıkçı Kürtleri destekledikleri iddia edilen İsrail'in mevcut yetkilileri, Başkan Bush'un yakın çevresiyle de oldukça samimidirler. Mesela; Kuzey Irak'a gidip oradaki Kürt gruplarla temas kuran, bağımsız Kürt devletini savunan ABD Savunma Bakan Yardımcısı Wolfowitz'in Yahudi lobileri ile ilişkisi malumdur. Buna karşın... Bush'un operasyonlarından son derece rahatsız oldukları söylenen, bağımsız Kürt devletine karşı olan,Türkiye'nin menfaatlerine 'derinlikle' bakabilen Amerika'nın 'askeri' kanadı ise bilinir ki Pulitzer ödüllü değerli gazeteci Hersh'i oldukça sever-destekler.


    Kısacası, iddia o ki; Amerika içindeki dengelerde, sağduyulu davranan Amerika'nın askeri kanadı, Ortadoğu'daki politika tarzını beğenmedikleri Bush'a sessiz bir darbe başlatmıştır. Askere yakınlığıyla bilinen gazeteci Hersh'in haberlerine bu çerçeveden bakınız...


    Evet, HERSH (ve de ...) sayesinde biz Türkler de gerçekleri öğrendik işte.


    Ve şimdi... Hazır söz derin Amerika'ya gelmiş iken... Size bugün dünyanın tartışmasız en gelişmiş istihbarat ağına sahip ülkesi Amerika'nın savunma istihbarat örgütü yani Amerika'nın askeri istihbaratını yürüten en tepedeki organı DIA'dan bahsetmek istiyorum.


    'Amerika'da ulusal güvenlik örgütü, merkezi haberalma örgütü, federal soruşturma dairesi, ulusal keşif ofisi gibi bilinen tam 13 tane istihbarat örgütü var. Bunlardan, DIA savunma savaşı yapan bir istihbarat örgütü olarak biliniyor. Tüm dünyada 7000'in üstünde askeri ve sivil çalışanı var. DIA'nın görevi diğer istihbarat örgütlerinden farklı olarak yabancı ülkelerin askeri güçlerine de istihbarat desteği sağlamaktır.


    DIA 1961'de kuruldu. Aslında CIA, 1940'lı yıllarda kurulduğunda, Amerika'daki tüm istihbatı tek elde toplamak amaçlanıyordu. Ama sonra Pentagon kendi istihbarat örgütünü kurmaya karar verdi. Ve böylece geleneksel CIA-Pentagon çekişmesi de başlamış oldu.


    1990'lı yıllarda istihbarat daha aktif bir role büründü. Artık yalnızca istihbarat yapılmıyor aynı zamanda operasyonlarda da aktif rol alınıyor... '


    Geldik bugüne... Bu da fotoğraf arşivinize sunulmuş büyük bir resimdi sevgili okur...

  2. #2

    Esas

    misilak abi kendini kolla bu yazıları bize duyurdun dite sniper a kurban gitme...

  3. #3

    Esas

    Önemli not: Bu öykü tamamıyla bir kurgudur. Öyküde adı geçen gerçek kişi, yer ve olayla tamamen rastlantısaldır.
    Yaklaşık olarak seksen bin İstanbul’lunun hayatını kurtarmam ilginç tesadüflerin sonucu oldu. Belki de bütün bu tesadüfler, bir tesadüf değildi, belki de kaderdi. Ne derseniz deyin işte. Komplo teorilerini çok sevmem ve deprem konusundaki paranoyak ilgim de tabi buna katkı sağladı. Ne olursa olsun yaptığım işten ve odamda duran devlet üstün hizmet madalyasından gurur duyuyorum.Bütün olan biteni en baştan anlatmak sanırım en doğrusu. 17 Ağustosta meydana gelen korkunç depremden sonra ister paranoya deyin ister merak, eskiden hakkında hiçbir şey bilmediğim depremler ve depremle alakalı her şeyle ilgilenmeye başlamıştım. Teorik bilgiler, üniversite hocalarının çıktığı televizyon programları ve hatta bu konuda yazılmış pek çok kitabı yuttum. Bütün bu ufak çaplı bilgi birikimime ek olarak, Türkiye’de olan depremleri Kandilli rasathanesinin web sitesinden her gün takip ediyordum.Her sabah işe gelince, İnternete bağlanıp bir gün önce olmuş depremleri inceleme gibi manyakça bir alışkanlık edinmiştim. İlk zamanlar bu sayfaya öylesine şöyle bir bakıyordum, yani deprem olmuş mu? diye. Daha sonraları ise sistematik olarak depremleri incelemeye başlamıştım. Depremleri önceden tahmin etmek ya da bilimsel bir makale yazmak gibi büyük amaçlarım yoktu. Öylesine bakıyordum işte.Depremler nerede yoğunlaşıyor? Zamanla ya da başka bir şeyle bağlantısı var mı? diye inceliyordum. Bu benim için bir tür hobi olmuştu. Sanırım yaptığım bütün bu beyhude amatör bilimsel çalışmalar, 17 Ağustos büyük depreminden sonra ben de oluşan korkuyu bir nebze azaltmak içindi. Korkum kesinlikle ölüm değildi. Beni asıl korkutan, bir enkazın altında çaresiz bir fare gibi kalıp ölmekti ve bu korku hiç de yersiz değildi. Büyük depremle ilgili çok kötü anılarım var. Ne kadar ısrar ederseniz edin bu konuya hiç girmeyeceğim.Neyse, biz yine olaylara dönelim. Her gün olan deprem kayıtlarını o kadar dikkatli takip ediyordum ki günlük kayıtlarla, bir hafta öncesine kadar uzanan kayıtlar arasındaki herhangi bir anlamlı ufak bir bağlantıyı bile hemen fark edebiliyordum. Bu konuda neredeyse keskin sezgilerim oluşmuştu. Zaten her şeyi de bu sezgim sayesinde keşfettim. Keşfettiğim şey ise aslında bir tesadüf gibi duruyordu. Bir hafta boyunca, peşi sıra, günün farklı zamanlarında ama hep aynı yerde (Bolunun bir ilçesi), aynı şiddette (3.5) ve aynı derinlikte (3 km) üç deprem dikkatimi çek ti hemen. 3.5 şiddetindeki bir deprem insanlar tarafından hissedilmez. Sadece aygıtlar fark eder. Benim fark ettiğimi Kandilli’deki uzmanlar da fark etmiştir muhakkak ama sanırım şiddeti çok düşük olunca dikkate almadılar.Birbirinin tıpatıp aynı deprem silsilesinden sonra iki hafta boyunca Bolu’da hemen hiçbir deprem görülmedi. Ben tam paranoyalarımdan kurtulmak üzereyken tuhaf bir şekilde tekrar benzer depremler olmaya başladı. Bu sefer dört tane deprem olmuştu. Bu sefer Bolu’nun başka bir ilçesindeydi. Depremler yine aynı şekilde, yer, şiddet ve derinlik olarak birbirinin tıpatıp aynıydı. Bu kadar tesadüfi olması bana şaşırtıcı gelmişti. Tekrar deprem paranoyalarım başlamıştı.Aklıma ilk gelen olasılık, aslında tek bir deprem olduğunu ama web sitesine aynı depremin yanlışlıkla birden fazla girildiği olmuştu. Akla yakın ve doğru gibi gözüküyordu ama yine de bu teori benim kaygılarımı gidermedi.Uykusuz bir geçen paranoyak bir gecenin sabahında işe gidince ilk işim Kandilli rasathanesini telefonla aramak oldu. Benim gibi paranoyak sayılabilecek insanların aşırı vesveseli şikayetlerine alışmış olan sabırlı ve anlayışlı görevli, korkulacak bir şey olmadığını, depremlerin kayıtlara yanlışlıkla birden fazla girilmiş olduğunu söyleyip kibarca beni başından savdı. Daha sonra beni bir telesekretere bağlayıp depremle ve depreme hazırlıkla ilgili uzun ve sıkıcı bir bant kaydına yönlendirdi. Hepsi de ezbere bildiğim şeyler olduğu için hemen kapadım telefonu. Görevli de kendince haklıydı çünkü benim gibi günde yüzlerce arayan kişi ile başka türlü başa çıkamazdı. Yine de kaygım geçmemişti. İçimden bir ses bu deprem silsilesinde bir tuhaflık olduğunu söylüyordu. Sezgilerime güvenirdim ama bunu nasıl araştıracaktım.İlk iş olarak zamanları dışında birbirinin tıpatıp aynı olan iki deprem dizisinin enlem ve boylamlarını dikkatlice not ettim. Sezgi, paranoya vs. işte ne derseniz deyin içimden bir ses garip bir şekilde depremlerin olduğu yere gitmemi söylüyordu. Bu fikri karıma çekinerek açtığımda gülerek benim tatlı bir paranoyak olduğumu ama bu izlenmediğim anlamına gelmediğini söyleyip (yine aynı bayat espri) bir güzel dalga geçti fakat benimle birlikte Bolu’nun ilçesine gitmeyi itirazsız kabul etti. “Ne güzel işte, piknik yaparız, sen de ne göreceksen görürsün benim tatlı paranoyağım” dedi.Planımız, benzer depremlerin olduğu iki yeri görmek ve daha sonra dönüşte Abant’a uğrayıp ufak bir piknik yapmaktı. Pazar günü sabahtan arabaya atlayıp önce Bolu’ya ardından da önce o ilçeye ve sonra enlem ve boylama göre haritadan bulduğum o köye gittik. Konu doğrudan Milli Güvenlik ile ilgili olduğu için ilçenin ve köyün adını size maalesef açıklayamam. Yerleri tam olarak belirlemek için oraya giderken, yanımda Almanya’dan aldığım ufak GPS cihazını da yanıma almıştım. Depremlerin olduğu ilk köy sıradan bir Anadolu köyüydü. Tahmin ettiğim gibi köylüler olan depremleri hatırlamıyorlardı. 3.5 şiddetindeki bir deprem 500 metre uzaktan geçen bir Tır kadar etki yapar. Yine de muhtar misafirperverlik gösterip bize rehberlik etmesi için bir delikanlıyı yanımıza vermişti. Depremin olduğu tam enlem ve boylam köyden beş kilometre uzaklıktaydı. Gittiğimiz yerde gördüğümüz sadece ama sadece boş tarlalardı. Tam hayal kırıklığı içinde geri dönüyorken yaklaşık üç yüz metre uzakta belli belirsiz görünen uzun çelik kuleyi gördüm. Bu mesafeden ne olduğu pek seçilmiyordu. Bize eşlik eden delikanlıya gördüğümüzün ne olduğunu sordum. Delikanlı sanki bizimle birlikte ilk defa görüyormuş gibi baktı ve yüzünü kırıştırıp biraz düşündü. Sonra birden hatırladı, bir şirket yer altı kaynak suyu arıyormuş. Uzaktan gördüğümüz uzun çelik kule de petrolcülerin kullandığı türden bir delme makinesiydi. Alık genci köye bırakıp, muhtarın paşa çayını içip, Ankara’ya bekleriz dedikten sonra diğer noktaya gittik. Karım biraz mırın kırın ettiyse de söz verdiğini hatırlatıp diğer köye gittik.Yaklaşık kırk beş dakikalık bir yolculuktan sonra başka bir köydeydik.Bu sefer bize bir rehber verecek anlayışlı bir muhtar bulamadık çünkü köy neredeyse boşalmış gibiydi. Issız bir vahşi batı kasabası gibiydi. Mecburen elimdeki GPS cihazına güvenip arabayla toprak bir yola saptık. Elimdeki GPS cihazı çok hassas değildi ama yine de artı yada eksi 50 metrelik bir hassasiyet işimi fazlası ile görürdü. Sonuçta belirlediğim enlem ve boylama gelince GPS cihazı dıt dıt etti. Yeni biçilmiş buğday tarlasının yanındaydık. Çocuğunun yaptığı numaralara aşırı bir hoşgörü ile bakan bir anne gibi gözlerini üstüme dikmiş olan karım bu olaydan sıkılmaya başlamıştı. Arabadan inip tarlanın ortasında etrafa şöyle bir bakarken birden onu gördüm. Aman allahım!Bir saat önce gördüğümüz çelik kulenin neredeyse tıpatıp aynısı yaklaşık bir kilometre uzakta duruyordu. Bu bir tesadüf müydü? İçimden bir ses “Bu da mı bir tesadüf” diye soruyu farklı şekilde tekrarladı. En iyisi şu tuhaf çelik kuleye ve yanındaki barakaya bir bakmalıydım. Karımın “delirdin mi sen?” türündeki itirazlarına rağmen kulenin yanına gittik ama pek hoş karşılanmadık.Daha kuleye varmamıza 50 metre kala yolda bir bariyer bizi durdurdu. Elinde bir avcı tüfeği tutan hapishane kaçkını bir adam hiç de sevimli olmayan bir şekilde bizimle konuşup eliyle gösterdiği “oranın” yasak olduğunu söyledi. Mecburen geri dönmek zorunda kaldık. Normal şartlarda kuru gürültüye pabuç bırakmazdım ama karım epey bir tedirgin olmuştu. Yine de uzaktan zorlukla görebildiğim tabelayı okuyabilmiştim: Akdorme İnşaat ve Taahhüt limited şirketi.Peki Akdorme şirketinin bu kabalığı niyeydi? Yer altı su kaynağı arayan bir şirket için güvenlik biraz abartılmamış mıydı? Şirketin adını not defterime kaydederken bu düşünceler beynime üşüşmüştü. Arabayla biraz gittikten sonra çelik kulenin olduğu yerden epey şiddetli bir patlama sesi geldi. “Sanırım sondaj için dinamit kullanıyorlar” diye içimden geçirdim. Patlamanın asıl sebebini merak etmiştim ama karımı daha fazla tedirgin etmemek için direksiyonu Abant’a kırdım. Ertesi gün işyerinde bilgisayarımı açıp internete girdiğimde yine rutin olarak bir gün önce olmuş depremlere baktım. Bolu’da yine 3.5 şiddetinde bir deprem olmuştu. Depremin zamanına bakınca hayret ettim. Çelik kulenin yanından ayrılırken meydana gelen patlamanın zamanı ile çok yakındı. Hemen depremin yerine baktım.Hayal kırıklığı. Deprem sondaj yapılan yerin 30 km ötesinde bulunuyordu. Zaten tonlarca dinamit yığsan bile 3.5 şiddetinde bir deprem oluşturmazdı. Fakat yine de olaylar arasında tesadüflerle açıklanamayacak bir sürü bağlantı vardı. En iyisi şu Akdorme inşaat şirketini bir araştırmak iyi olacaktı.Odalar Birliği, Sanayi Bakanlığı ve MTA’da çalışan okurlarımın yardımlarıyla Akdorme Şirketi hakkında epey bir bilgi sahibi oldum. Orta çaplı, elli kişinin çalıştığı, inşaat, taahhüt, ithalat, ihracat vs. gibi uzun bir listesi olan sıradan bir şirketti. Genel Merkezi İstanbul’daydı. İki ilginç bilgi ilgimi çekti;
    Şirket üç ay önce kurulmuştu. Kurulur kurulmaz, on beş farklı yerde kaynak suyu aramak için MTA’dan izin almıştı. İzin için başvurduğu yerler Bolu ve civarıydı. MTA’da çalışan ve Maden Mühendisi olan okurum şirketin buralarda maden suyu aramasını tuhaf bulmuştu. Çünkü dediğine göre maden suyu pek aranmazdı, ayrıca köylerine fabrika yapılması için sürekli çağrıda bulunan bir çok yerde zaten hazır maden suyu kaynağı vardı. Yani arayış ona gereksiz bir çaba olarak gelmişti. Çelik kuleden ve patlamalardan bahsedince, bu tür bir aramanın pek usule uygun olmadığını ekledi.Okurumdan Akdorme şirketinin nerelerde arama yapmak için izin aldığını ve lokasyonlarını bana iletip iletemeyeceğini sordum. Bunun kurallara aykırı olduğunu ama sevgili yazarı için bir güzellik yapacağını söyledi. İnsanın okurları olması çok güzel bir duygu.İçimdeki şüpheler ve karımın “teknolojik komple teorileri” diyerek dalga geçtiği düşüncelerle geçen iki günün sonunda okurumdan bir e-mail geldi. Şirketin maden suyu aramak için izin aldığı yerlerin enlem ve boylam olarak tam yerleri e-mail ile birlikte gönderilmişti. Tam tamına on beş yer.Akşam eve dönünce ilk işim büyük bir Marmara haritasının üzerinde on beş araştırma yerini kırmızı başı olan toplu iğnelerle işaretlemek oldu. Enlemi boylamı buluyordum ve oraya bir iğneyi yerleştiriyordum. On beşinci iğneyi de yerleştirdiğimde ortaya tuhaf bir şey çıkmıştı: iğnelerden oluşma iki çizgi.Sekiz tane iğne bir çizgi, kalan yedi tane iğne ise bir başka çizgi oluşturuyordu. İki çizgi bir üçgenin kenarları gibi duruyordu ve uzatılırsa bir yerde birleşecekler gibi aralarında açı vardı. Aslında tam çizgi sayılmazdılar, biraz bombeleri vardı. Sonra düşündüm. Tabi ya! Dünya yuvarlaktı. Yuvarlak olduğu için küre üzerindeki düz bir yay, iki boyutlu haritada bombeli duruyordu. Çayımdan bir yudum alıp duvardaki haritaya biraz geriden baktım. On beş tane sondaj yerinin böyle iki çizgi oluşturması da mı tesadüftü? Karımı çağırdım, bakmasını istedim. O da şaşırdım. Bu sefer hemen tatlı paranoyağım demedi. O da benim gibi bu düzenli iki çizgiden huzursuzlanmıştı.İkimizin de aklından geçen şey aynıydı sanırım. Çizgiler nasıl böyle dümdüz olabiliyordu ve ikisi nerede birleşiyordu? Açıkçası o anda iki çizgiyi bir cetvelle uzatıp birleştirmekten korktum.“Karım hadi dışarıda yemek yiyelim “dedi nedensiz. Çizgileri birleştirmekten nedense ben de çekinmiştim. Teklifi hemen kabul ettim. Dışarı çıkıp yakınlardaki bir kebapçıda güzel bir köfte yedik. İkimizde eve dönmekten çekinir gibiydik. Epey bir oyalandıktan sonra gece yarısı tekrar eve döndük.Biraz oyalandıktan sonra tekrar haritanın başına geçtim. Elime bir cetvel alıp iki çizgiyi de cetvelle uzattım. Marmara denizinin üstünde bir yerde birleştiler. Birleştikleri yere bakınca dehşete kapıldım.Burası kuzey Anadolu fay hattının üzerindeydi ve özellikle bu bölge fay hattının en çok gerilime sahip kısmıydı. Zaten olası büyük İstanbul depreminin buralarda olması bekleniyordu çünkü bütün yük neredeyse burada odaklanmıştı. Deprem konusundaki daha önceki araştırmalarımdan biliyordum bu bölgeyi. Bir çok metinde “tetik bölgesi” olarak anılıyordu.Bütün bunların tesadüf olmadığını biliyordum. Akdorme şirketi ve arkasındakilerin bir şeyler çevirdiğine emindim. Ama ne? Aklıma ilk gelen şey, bu şirketin büyük İstanbul depremini daha erken ya da belirlenen bir zamanda yapmak istemesiydi. İyi de nasıl? Yer altında meydana gelebilecek patlamalar asla büyük depremi tetikleyemezdi? Mi acaba? Tetikleyemezdi. Ancak yer altı nükleer denemelerde olabilirdi. Bir atom bombası patlatamayacaklarına göre nasıl yapacaklardı?Nasıl? Evet nasıl? Beni bu noktaya kadar getiren sezgilerim doğru yolda olduğumu söylüyordu. Kötücül bir şey vardı bu sıralanışta ama ne?
    Neredeyse gece gündüz hep bunu düşünerek bir hafta geçirdim. Mühendislik bilgimin tümünü kullanarak bir çözüm bulmaya çalışıyordum ama nafile. Bir şey bulmadan da hiçbir resmi makama başvuramazdım. Ne diyecektim? Bu adamlar bu sondaj aygıtları ve birkaç dinamitle İstanbul’da deprem oluşturmaya çalışıyorlar. Tabi ki inanmazlardı. Bunu düşünerek eve giderken havanın güzel olduğunu düşünüp parka oturmaya karar verdim. Gazetemi açıp okurken sıkıldım, bir kenara koydum. Parktaki ufak bahçesindeki çocuklar gözüme takıldı. Bir ufak çocuk salıncakta sallanıyordu. Annesi ve babası sallıyordu. İlgi çekici olan bir şey yoktu. Babası salıncağın arka tarafında itiyor, salıncak tam annenin hizasına gelince anne de salıncağı itiyordu. Çocuk sevinçle kahkaha atıyordu. Bu mutlu aile tablosu nedense benim farklı bir şekilde ilgimi çekti.Bir süre bakıp mırıldanır gibi “Anne salıncağı rezonansa getiriyor” dedim.Rezonans! Çok zekice ve dahice. Yiğidi öldür hakkını ver. Adamlar çok akıllıca düşünmüşlerdi. Evet ya, rezonans. Nasıl oldu da daha önce bunu düşünmedim bunu? İster salıncak olsun ister Los Angeles’taki bir asma köprü, her şeyin bir doğal salınma frekansı vardı. Salıncak gibi basit bir sistemde doğal salınma frekansını bulmak kolaydı. Zaten annenin yaptığı da buydu. Doğal salınma frekansında çok ufak bir güç uyguluyordu. Doğal frekansla, uygulanan kuvvetin frekansı aynıysa sistem rezonansa girerdi. Sistemin salınımları gitgide büyür ve en sonunda sistem çökerdi. Bu yüzden askerler köprülerden düzenli adımlarla geçmezlerdi çünkü bu şekilde Fransa’da bir köprü yıkılmıştı. Ve tabi ki Los Angeles ’da yıkılan o meşhur asma köprü. Şiddetli olmamasına rağmen rüzgarın frekansı köprüyü yıkmıştı.
    Evet ya, rezonans. Bu kadar basitti açıklaması. Her şey rezonansla çok kolaydı. Atom bombası patlatmaya gerek yoktu. Ardı sıra fak patlamalarla kuzey Anadolu fay hattının en zayıf yeri rezonansa getirilebilirdi. Rezonansa gelen fay hattı sonunda kırılacaktı ve... Bu ufak depremler fay hattının doğal rezonansını belirlemek için yapılmıştı. Çok basit ve aynı zamanda ölümcül bir denklem.Çelik kuleler peşi sıra dinamitlerini patlatıp bir şok dalgası yaratacaklardı. Şok dalgası çok hızlı ilerler. Birinci çelik kulenin altında patlayan TNT’nin şok dalgası ikinci kuleye erişince o da patlıyordu ve sonra üç, dört.. diğer çizgideki kulelerde aynı şeyi yapıyordu. Sonuçta tek ve büyük bir şok dalgası fayın o kısmını vuracaktı. Fakat bu bir kez değil, fay rezonansa getirmek için bir den fazla olacaktı ta ki deprem oluncaya kadar.Fayın o bölgedeki frekansını bulduktan sonra gerisi çok kolay bir mühendislik hesabıydı. Zaten o çelik kulelerde patlayıcıları yere gömmek için yapılmıştı.Parkta öyle kalakalmıştım. Çocuğun salıncağı deliler gibi sallanmaya başlamıştı çünkü annesi onu rezonansa getirmişti.Hemen eve gittim. Karımın bütün itirazlarına rağmen olan biteni tek tek yazdım. Tabi ki Kandilli rasathanesi kayıtlarını, Akdorme şirketi ile ilgili her şey, çelik kulelerin tam yeri ve tabi ki oluşturduğum harita. Tüm bunların bir kopyasını çıkartıp Kandilli Rasathanesine Prof. Ahmet Mete Işıkara’ya gönderdim. Asılları ise yanıma alıp doğruca Yenimahallede bulunan MIT müsteşarlığına gittim. Kapıda pek hoş karşılanmadım ama ısrarlarım sonucu bir yetkili ile görüşmemi kabul ettiler. Beyaz bir masanın başında dört çay içtikten sonra beni içeri aldılar.Öykümü dinleyen üç görevli beklentilerimin tersine beni başlarından savmadılar. Beklememi rica edip başka bir bekleme odasına aldılar. Neredeyse bir saat boyunca bekledikten sonra bu sefer amirleri olduğunu sandığım bir adamla geri geldiler. Adama sürekli “efendim” diye hitap ediyorlardı. Benden demin anlattıklarımı ona da detaylı olarak anlatmamı istediler. Ben heyecanla anlatırken tüm belgeleri tek tek incelediler. Ama beyaz saçlı amir pür dikkat beni dinliyordu. Bazen aydınlatmamı istediği bir nokta için “Emin bey” diye lafımı kesiyordu. Cevap alınca da önündeki kağıda not alıyordu. Neredeyse iki saat boyunca böyle konuştuk.Garip. Beni beklediğimden çok ciddiye almışlardı. Hatta gelirken kapıdan kovulacağımı bile düşünmüştüm.Amirleri olduğunu sandığım kişi notlarını son bir kez kontrol ettikten sonra konuşmaya başladı.“Emin bey, sizi bize Allah gönderdi. Uzun zamandır böyle bir inşaat şirketinin peşindeydik çünkü bir inşaat şirketinin bizi pek de çok sevmeyen bir ülke istihbarat teşkilatının kurdurduğunu iki ay önce öğrendik. İstihbarat eksik olduğu için şirketin amacını ve adını bir türlü öğrenemedik. Şimdi elimizde bir şey var. Normal şartlarda sizi ciddiye almazdık. Benimle görüşmeniz bir hayaldi. Olayı araştırmadan hiçbir şey yapamayız.Bu noktadan sonra olayı bize bırakmanızı rica ediyorum. Sizden başka kim biliyor bunu?” dedi.Karım. Bir de Ahmet Mete Işıkara’a hocaya gönderdim.” “Anlıyorum. Biz de zaten hocamıza başvuracağız. Sizden ve karınızdan sessiz kalmanızı rica ediyorum. Konu bir boyutuyla Milli Güvenlik ile ilgili.”“Tabi. Biz de askerlik yaptık” dedim gülümseyerek.Hepsi de gülümsedi. “Peki. Şimdi sizi evinize bırakacağız ve muhakkak gelişmelerden size haberdar edeceğiz. Bu arada normal hayatınızı sürdürün. İşinize gücünüze bakın. Tanıştığımıza memnun oldum Emin bey. Bundan sonraki bir ay boyunca hiçbir ses çıkmadı. Karım bu arada “Sevgili Ajanım, vatan kurtarmaktan vakit bulursan marketten bir şeyler alsan” diye benimle dalga geçiyordu.Ajan aşağı ajan yukarı.Hiçbir şey çıkmayınca ben de kendi komplo teorimin saçma olduğuna inanacaktım neredeyse.Tam olayı unutmaya hazırlanırken cep telefonum çaldı. Arayan kendini tanıttı. MIT’te benimle konuşan kır saçlı adamdı.Telefonda detay veremeyeceğini ama ertesi akşam için işim olup olmadığını sordu. Ben de yok deyince, takım elbise ve kravatla resmi giyinmemi, bir toplantıya katılacağımı söyledi. Gelip beni kendisi alacakmış.
    “Peki” dedim.Akşam bir kokteyle katılacakmışım gibi gayet şık bir şekilde hazırlandım. Nereye gideceğimizi ve niye böyle resmi giyinmek zorunda olduğumu anlamadım. Sonunda kırmızı plakalı bir Mercedes beni evden aldı. Arka tarafta kır saçlı o bey vardı. Sanki kırk yıllık dostmuşuz gibi sohbet ettik.“Emin bey, dedikleriniz harfi harfine doğru çıktı. Bütün kuleleri Jandarma bastı ve dediğiniz şekilde yüzlerce kilo TNT toprağa gömülmüş halde bulundu. Şirketi kurmak ve olayı yapmak için bir sürü ajanı Türkiye’ye sokmuşlar. Halkı telaşlandırmamak için olay hiç duyurulmadı. İşi yapan ülkeyi biliyoruz ama ispat edemiyoruz. Zaten şu anda açıklanırsa ülkemiz açısından nahoş olaylar olabilir.Amaçları basit. Krizden hala çıkamamış Türkiye’de bir büyük İstanbul depremi ile ülkemizi bir kaosa sürüklemek istiyorlardı. Biliyorsunuz, bu çok büyük bir felaket olurdu. Neyse. Sonuçta gerçekten çok iyi bir iş başardınız Emin Bey” dedi.“Peki şimdi nereye gidiyoruz.” diye sordum.“Başbakanlığa” dedi.“Başbakanlığa mı? ama ne için?” “Evet. Sizin için bir ufak bir tören düzenlendi. Tabi gazeteciler yok. Biz bizeyiz. Gidince göreceksiniz” dedi ve gülümsedi.Daha sonra olan biten benim için tam bir sürpriz oldu. Bizzat başbakanın olduğu ve ben dahil olmak üzere beş kişinin katıldığı ufak törende Devlet Üstün Hizmet Madalyası verildi. Tören kısa sürdü. Başbakanla ayak üstü sohbet ettik. O da benim gibi bir şair olduğu için tabi ki konu hemen şiirden açıldı. Şiirlerimden birini ezberimden okudum, o da sağ olsun bir kitabını imzalayıp verdi. Kütüphanemde durur hala.



    Başbakanın işi olduğu için gitmesi gerekiyordu. Kadife bir kutu içinde Devlet Üstün Hizmet Madalyası verildi, bir de dolmakalemle yazılmış bir berat. Gurur içindeydim. Başbakan tam ayrılırken tokalaştık.“Efendim, bütün bu olup bitenleri bir bilimkurgu öyküsü olarak yazabilir miyim?”Başbakan tereddütte kalmış bir şekilde kır saçlı adama döndü.“Ne dersiniz? Emin bey yazsa sorun çıkar mı?” “Hayır efendim. Bu o kadar sıra dışı bir olay ki aynen yazsa bile kimse doğru olduğuna inanmayacaktır. Olduğu gibi yazabilir. Sadece öykünün başına bütün bir öykünün kurgu olduğunu belirtir bir ibare koyarsa iyi olur. Bir de şirket ismini değiştirirse bizce hiçbir sorun yok.” dedi gülümseyerek.Ben de gülümsedim. Başbakan tekrar yaptıklarım için ve olası bir depremde ölecek 80.000 İstanbul’lunun hayatını kurtardığım için teşekkür etti. Seçimlerde kime oy vereceğimi sorup biraz takıldı.Kırmızı plakalı Mercedes ile eve dönerken çok garip hissediyordum kendimi. Elimdeki kadife kaplı kutunun içindeki özel madalya gururun ötesinde bir his veriyordu bana. Kahramanlık? Seçilmişlik? Kim bilir...
    Neyse. Karım bir daha bana “tatlı paranoyağım” demedi. Madalyayı büfeye koyma teklifini Milli Güvenlik ve tozlanmasın diye reddettim. Artık ben onun “kahramanıyım”. Belki de hep öyleydim yoksa böyle harika bir kadın benimle niye evlenirdi ki?

    Mehmet Emin Arı











































































































































































































































































    .

  4. #4

    Esas 11 EylÜl

    4'üncü uçağa ne oldu?

    ABD'li Prof. David Ray Griffin'in "New Pearl Harbor" adlı kitabında şok iddialar: Pentagon bir uçakla değil, füzeyle vuruldu. Binaya girdiği söylenilen ve en son Ohio'da görülen o uçak ve yolcuları nerede? ABD, 11 Eylül'e göz yumdu. Tıpkı, Roosevelt'in II. Dünya Savaşı'na girebilmek için Japonlar'ın Pearl Harbor'u vurmasına göz yumduğu gibi....

    İkiz Kuleler'e yapılan ilk saldırıdan 3 dakika sonra CNN, canlı yayındaydı. Nasıl oldu da Bush saldırılardan ancak 15 dakika sonra "haberdar" oldu?

    Profesör Griffin'in 11 Eylül 2001 günü için ilk olarak dikkat çektiği şey, ABD Başkanı George W. Bush'un tavırlarıydı. Bush, Florida eyaletine bağlı Sarasota şehrindeki bir ilkokulda ülkenin yeni milli eğitim planını anlatacaktı. Bütün medya oradaydı. Bush, okula geldi. Kameralar, gülüp çocuklarla şakalaşan Bush'u görüntülüyordu. Saat 08.45... Dünya Ticaret Merkezi'ne (DTM) ilk saldırı gerçekleşti. CNN, saat 08.48'te canlı yayına girdi. Bush saat 09.30'da, yani İkiz Kuleler'e düzenlenen ikinci saldırıdan da sonra canlı yayına katılıp "açıkça terörist saldırıya uğradıklarını" söyledi. Başkan, niye 45 dakika bekledi? Bush bu soruyu saldırıdan 2 ay sonra verdiği bir röportajda "CIA, beni saat 09.00'da bilgilendirdi" diye cevapladı. Yani CIA, CNN'nin 3 dakika sonra verdiği saldırıyı, başkana 15 dakika sonra söyledi!.. Bunun imkansız olduğunu belirten Griffin, "Okul saldırıları öğrenmek için iyi düşünülmüş bir yerdi. Çocuklarla oynayan Bush gülüyordu. Sonra saldırının etkisiyle yüzü asıldı. Kararlı bir şekilde terör saldırısı dedi. Halk, bu değişimden etkilendi ve Afganistan'a açılan savaşta Bush'a tam destek verdi" diyor.

    4'üncü uçağın Pentagon'a girdiği söyleniyor. Oysa 708 km hızla giden bir Boeing gerçekten çarpsa bina yok olurdu. Binada 5 metre çapında bir delik oluştu. Bu yalnızca füzeyle olabilir. FBI, güvenlik kameralarını neden imha etti?

    Griffin'in kitabında yer alan diğer bir önemli konu da aynı gün saat 09.43'te Pentagon'a düştüğü (İkiz Kuleler sonrası üçüncü saldırı) iddia edilen American Airlines'ın uçağı... Pentagon'da oluşan 5 metre çapındaki çukuru inceleyen Griffin, bunun bir uçakla değil ancak bir füzeyle yapılabileceğini söylüyor. Bunun için de 2 teori ileri sürüyor: Yetkililer, "Boeing, 708 kilometre hızla Pentagon binasına girdi" demişti. Oysa 100 ton ağırlığında ve 708 kilometre hızla gelen bir uçağın, Pentagon binasının tamamını yok etmiş olması gerekliydi. Bu kadar küçük çaplı bir çukur ancak bir füzeyle gerçekleştirilebilir. FBI, Pentagon'un güvenlik kamerasının görüntülerini saldırıdan birkaç saat sonra aldı ve yok etti. Onun için binaya neyin çarptığı kesin olarak açıklanamıyor. Füze teorisi doğruysa, içi yolcu dolu olan 4'üncü uçak nerede?.. Pentagon'a giren bu uçağı Hani Hunjur adlı teröristin kullandığı söyleniyordu. Oysa Hunjur'un 1 yıl önceki uçuş kayıtları, öğretmenlerinden hep kötü not aldığını gösteriyor. Öğretmenleri 5 kez yetkilileri Hunjur'a pilot brövesi verilmemesi için uyarmıştı. Bu kadar başarısız bir pilot, nasıl oldu da ABD'li yetkililerin söylediği gibi 7 bin metre yüksekteki Boeing'e 360 derecelik uzmanlık gerektiren bir manevra yaptırmıştı...

    İkiz Kuleler'e yapılan saldırılardan önce 2 uçak şirketinin hisse değerleri düşüyordu. Buna rağmen bir kişi, iki şirketle satış sözleşmesi imzaladı. Saldırı sonrası sözleşme değeri 1200 kat arttı. 10 milyon dolar kazanan bu kişi, Ladin miydi?

    Borsada 11 Eylül saldırılarından en çok 3 şirket etkilendi. Bunlardan biri Dünya Ticaret Merkezi'nin ikiz kulelerinin 22 katının sahibi Morgan Stanley, diğer ikisi de saldırıda teröristler tarafından uçakları kullanılan United Airlines ve American Airlines şirketleriydi. Saldırı öncesi 2 şirketin hisse senetleri değer kaybediyordu. Ancak "buna rağmen birileri", saldırıdan 3 gün önce 2 şirketle satış sözleşmesi (put option) imzaladı. 11 Eylül saldırılarıyla hisse senetlerinin değeri yerlerde sürünen 2 uçak şirketinin satış sözleşmelerinin değeri tam 1200 kat arttı.
    Bu şans olabilir miydi? Hisse değeri düşen 2 şirkete sözleşmesiyle yatırım yapan kişi kimdi? Bu ancak saldırıların o şirketlerin uçaklarıyla olacağını bilen biriydi. Griffin, 10 dakikada 10 milyon dolar kazanan bu kişinin borsada oynadığı söylenen Usame bin Ladin olabileceğine dikkat çekiyor. Bir başka deyişle, Griffin bu miktarın Ladin'in payına düşen miktar olduğuna inanıyor...

    İkiz Kuleler'e giren ilk uçakla bağlantı 31 dakika önce kesildi. En yakındaki üs yerine, 280 km uzaktaki bir başka üsten F-16 havalandı. Pilot, saldırıdan önce bölgeye özellikle yetişmemek için mi jeti yavaş kullandı?

    Dünya Ticaret Merkezi'nin kuzey kulesine saat 08.45'de çarpan American Airlines'a ait uçağın radyo bağlantısı 08.14'te kesildi. Yani saldırıdan 34 dakika önce... ABD havacılık kurallarına göre böyle bir durumda en yakın üsten kalkan bir F-16, uçağı bulup telsizle pilotla bağlantıya geçmeliydi. Tehlike arz eden bir durum varsa da F-16, uçağı düşürebilirdi. Griffin'e göre sorun da burada zaten... F-16, olması gerektiği gibi yolcu uçağının bağlantısının koptuğu yere en yakın hava üssü olan McGuire'den değil, 280 kilometre uzaklıktaki New Jersey'deki Cape Cod'dan kalktı. (Oysa McGuire, DTM'ye 3 dakikalık uzaklıktaydı.) Saat 08.52'de İkiz Kuleler'e gelen F-16 pilotu resmi ifadesinde "Son hızla gittim ancak yetişemedim" demişti. Griffin'e göre pilot yalan söylüyor. Çünkü bir jet son hızla gidiyor olsa, dakikada 51 kilometre yol kat eder. Bu hesaba göre, pilotun 8 dakika içinde New York'ta olması gerekliydi. Yani saat 08.22'de, ilk saldırıdan tam 23 dakika önce!!!

  5. Esas

    george bush başkan seçildikten sonra beyaz sarayda en az vakit geçiren başkandı...
    11 eylüle kadar...

  6. #6

    Esas

    hımm, bayılırım komplo teorilerine...okuması biraz uzun sürüyor ama olsun... sayın misilak ve katkıda bulunan/cak arkadaşlar, çok teşekkürler böyle bi konu açtıınız ve beslediiniz için....

  7. #7
    Salacaklı Guest

    Esas yorumsuz

    Günün deprem raporu: Türkiye Yunanistan sınırı son 24 saatte 11 kez sallandı

    BALIKESİR (İHA) - Türkiye-Yunanistan sınırında öğle saatlerinden itibaren 5 ayrı hafif şiddetli deprem oldu. Boğaziçi Üniversitesi Kandilli Rasathanesi ve Deprem Araştırma Enstitüsü Müdürlüğü'nden alınan bilgiye göre, saat 12.58'de 3.2 büyüklüğünde hafif şiddetli deprem meydana gelen Türkiye-Yunanistan sınırında, müteakiben Richter ölçeğine göre saat 12.59'da 3.3, saat 13.24'te 3.7, saat 13.28'de 3.5 ve saat 13.42'de 3.5 büyüklüğünde hafif şiddetli depremler meydana geldi. Derinlikleri 2.1 kilometre ile 11.6 kilometre arasında değişen sarsıntıların yakın yerleşim bölgelerinde kısmen hissedildiği, ancak herhangi bir kaybın olmadığı öğrenildi. Türkiye-Yunanistan sınırında dün akşam da saat 18.31'de Richter ölçeğine göre 4.5 büyüklüğünde orta şiddetli, bu sabaha karşı da saat 01.37'de 3.8 büyüklüğündeki hafif şiddetli depremlerle sarsılmıştı. Son 24 saatte Türkiye-Yunanistan sınırında orta ve hafif şiddette 11 ayrı deprem meydana geldi. Öte yandan, gün içinde Savaştepe (Balıkesir), Biga (Çanakkale), Tavşanlı (Kütahya), Kırkağaç (Manisa), Germencik (Aydın), İkizce (Ankara), Kiğı (Bingöl) ve Kırıkkale'de 2.6 ile 3.0 büyüklükleri arasında hafif şiddetli depremler kaydedildi.
    28/06/2004 20:17

  8. Esas

    akdorme geri dönmüş....

Sayfa 1/78 1231151 ... SonSon

Gönderi Kuralları

  • Yeni konu açamazsınız
  • Konulara cevap yazamazsınız
  • Yazılara ek gönderemezsiniz
  • Yazılarınızı değiştiremezsiniz
  •