http://cdn.haberiyakala.com/assets/u...D5BP4GNPU7.jpg
Printable View
Italyan Barok ressam Francesco Albani'nin dogum yildonumu (17 Agustos 1578)
Toeletta di Venere (Toilet of Venus, 1622)
http://www.settemuse.it/pittori_oper...t_of_venus.jpg
Richard Wagner’in Tanrilarin Safagi (Götterdämmerung - Twilight of the Gods - Il Crepuscolo degli Dèi) operasi ilk kez 17 Agustos 1876’da Bavyera, Beyrauth Festspiele Salonu’nda sahnelendi.
https://musicommerce.it/798-thickbox...-partitura.jpg
http://www.teatroregio.torino.it/sit...crepuscolo.jpg
Kont Vronsky'nin bebegini dusurme tehlikesiyle karsi karsiya kalan Anna Karenina,17 Agustos 1878’de kocasi Alexei Karenin'e "Oluyorum, gelin, yalvaririm...Beni affederseniz daha kolay olurum," yazili bir telgraf gonderdi. Karenin, gece treniyle St. Petersburg'a donmek icin bazi ayarlamalar yapti. (St. Petersburg, Rusya - Anna Karenina filmi)
http://cdn.collider.com/wp-content/u...nightley-2.jpg
Metro-Goldwyn-Mayer'in kurucu ortaklarindan, sinema yapimcisi Samuel Goldwy'in dogum yildonumu (17 Agustos 1879)
https://cdn1.thr.com/sites/default/f...el_goldwyn.jpg
https://media.giphy.com/media/OxDFBxboYnDO0/giphy.gif
Amerikali sinema ve tiyatro aktristi Mae West'in dogum yildonumu (17 Agustos 1893)
http://izquotes.com/quotes-pictures/...est-335023.jpg
"Bir yildiz olmak icin elbiselerini cikarmak zorunda oldugunu dusunenlere tavsiyem su: Vucudunuz bir kez goruldu mu, illuzyon yaratmak icin geriye ne kalir ki? Birakin elbiselerinizin altindakileri onlar dusunsun."
https://images-na.ssl-images-amazon....yMjE@._V1_.jpg
https://media.giphy.com/media/DkuyJ04wc7lBK/giphy.gif
Fransiz animator ve yonetmen Émile Cohl’un tarihinin en eski animasyon filmi Fantasmagorie’si 110 yil once bugun Fransa’da vizyona girdi.
https://m.media-amazon.com/images/M/...2MDE@._V1_.jpg
https://www.youtube.com/watch?v=aEAObel8yIE
Fransiz sair, roman yazari ve elestirmen Robert Sabatier'in dogum yildonumu (17 Agustos 1923)
"Gozkamastiriciydi sokagim.
Yillar akip gecti. Bir hayli sey ogrendim, baska isiklar gordum; bitkilere oldugu kadar insanlara da gerekli aydinligin goklere, guneslere ve denizlere gore degisen essiz renklerini bir bir saydim. Ama hicbir sey, ne doga, ne de kitaplar, sokagim’daki gunesin o amansiz, o degismez beyazligi kadar yer etmedi anilarimda.
Suphesiz, bu goz kamasmasi sadece ozneldi ya da sadece bellegin gecirdigi baskalasimlarda vardi ve gercekliginden emin olamazdim bunun. Ama hayatin esenligiydi gunesten yansiyan bu esenlik. On yasimdaydým ve ilk defa duyumsuyordum hayati bir ilk yarayla duyuruyordu kendini; insanlar arasina karistiVe bir yavru kedi degil de kucucur insan oldugum icin kurumus bir damla gozyasikaldi yanagimda.
Evet, gunesin beyaza boyadigi kulrengi binalariyla, aralarindan yesil otlarin bittigi sokak taslariyla, kendi yalnizligini kusatan sinirlariyla sokagim, yasadigim her ani hicbir zaman unutamayacagim kadar goz kamaþtiriciydi. Sanki ben degil de, bembeyaz bir isik icine gomulen kendi kaybolmus cocuklugum soz konusuymuþ gibi, ilk acilarin karsisinda gozlerini kirpistirarak butu safligiyla duran ve kalbi bambaska carpan bu urpermiþ cocugu tekrar goruyorum. O zamanlar dunya yine de sevinclerle doluydu." Isvicre Kibritleri
https://www.images-booknode.com/book...ses-725534.jpg
"Eblouissante était ma rue.
Des années se sont écoulées. J'ai un peu appris, beaucoup voyagé, connu d'autres lumières, c'est-à-dire, selon les ciels, les soleils et les mers, dénombré les gammes incomparables de la clarté nécessaire à l'homme comme à la plante. Mais rien, ni la nature ni les livres, ne m'a laissé dans le souvenir cette sensation de blancheur forte, implacable, immuable du soleil de ma rue.
Sans doute cet éblouissement n'était-il qu'intérieur, ou n'existe-t-il que dans les métamorphoses de la mémoire, ne puis-je être sûr. Mais cette salutation solaire était celle de la vie. J'avais dix ans et pour la première fois, je ressentais la vie : elle s'annonçait avec une première blessure; du végétal je passai à l'animal, à la bête séparée de la bête ; et parce que j'étais un petit des hommes et non un jeune chat, une larme finissait de sécher sur ma joue.
Oui, éblouissante , avec ses immeubles gris que le soleil peignait en blanc, ses pavés nacrés sertissant l'herbe verte, ses bornes qui préservaient sa solitude. Eblouissante au point de fixer les instants sur le négatif de la mémoire. A jamais. Et je revois cet enfant frémissant et pur en face des premières tragédies, avec un tremblement de paupières, un battement particulier du cœur, non comme s'il était moi-même, mais comme s'il s'agissait de mon propre enfant, dissous jadis dans trop de lumière blanche. Le monde alors était pourtant joyeux."