-
Jamaikali roman yazari Marlon James, 13 Ekim 2015 tarihinde Yedi Cinayetin Kisa Tarihcesi (A Brief History of Seven Killings) romaniyla Man Booker Odulu'nu kazandi.
https://ichef.bbci.co.uk/news/660/cp...0_jamesreu.jpg
"Gettoyu da gordum ben, babamla gittim. Herkes kendi Jamaikasinda yasar ve eger benimki orasi olacaksa canim ciksin. Gecen hafta gece saat on bir ile sabahin ucu arasinda bir zaman uc adam girmis babamin evine. Annem her zaman her yerde, alem eder arar ve onun icin gecen hafta gazetede silahli adamlarin Yari Yol Agaci hattini gectiklerini ve sehir merkezi disindaki hedeflere yonelmeye basladiklarini yazmasi hic de iyiye alamet degildi. Gece sokaga cikma yasagi hâlâ suruyordu ve sehir merkezinde yasayan durust, namuslu insanlar bile belli bir saatten sonra evlerinden cikmamaliydi, altidan sonra mi, sekizden mi ne, yoksa kolaylikla hedef olabilirlerdi. Gecen ay, bizden dort ev asagida oturan Bay Jacobs gece vardiyasindan evine donerken polis onu durdurup bir kamyonetin arkasina atmis ve Silah Mahkemesine goturup iceri kapatmis. Eger babam bir yargic bulup da ona yasalara saygili, durust vatandaslarin bile iceri tikilmasinin dupeduz cilginlik oldugunu anlatabilmeyi basaramasa hala iceride ola*cakti. Her ne kadar gabardin kumastan takim elbise giymis bile olsa Bay Jacobs'un ten renginin, polisin onun namuslu bir adam oldugunu varsaymasi icin fazla koyuca renkte oldugundan her ikisi de hic soz etmemisler. Sonra silahli adamlar bizim eve de girmisler. Annemlerin nikah yuzugunu, annemin Hollanda’dan aldigi butun biblolari, uc yuz dolar parayi, annemin butun kupelerini ve babamin kol saatini almis*lar, ustelik annem onlara kupelerin bes para etmeyecegini soyledigi halde. Babama birkac kere yumruk atmislar, annem iclerinden birine annesinin, oglunun gunah islemekte oldugunu bilip bilmedigini sor*dugunda da onu tokatlamislar. Anneme adamlardan herhangi birinin onun irzina gecip gecmedigini de sordum ama o bana calilarinin vahsi orman gibi gurlesmis oldugunu soyledi, ben de kendimi baska biriyle konustuguma inandirdim. Butun gece karakolu aradiklari halde polis ancak ertesi sabah gelebildi, sabah dokuz bucukta, ben oraya vardiktan cok sonra (beni saat altida aramislardi) ve kirmizi bir kalemle sari not defterine bir rapor yazdi. Curum faili yazabilmek icin sozcukleri kendi kendine uc kere tekrar etmesi gerekti. Isin icinde saldiri silahi da var miydi, diye sordugunda ben kahkahayi koyuverdim, annem de ozur dilememi istedi..."
https://images-na.ssl-images-amazon....1GLSwkn4yL.jpg
"I’ve seen the ghetto, been there with my father. Everybody lives in their own Jamaica and damn if that was ever going to be mine. Last week, somewhere between eleven p.m. and three a.m., three men broke into my father’s house. My mother is always looking for signs and wonders and for her the fact that the newspaper last week said gunmen crossed the Half Way Tree line and have started picking off targets uptown was a very bad sign. The curfew was still on and even decent uptown people had to be indoors by a certain hour, six, eight, who knows or they would be up for grabs. Last month Mr. Jacobs from four houses down was coming home from night service and the police stopped him, threw him in the back of the van and sent him to the Gun Court lockup. He would still be there if Daddy didn’t find a judge to tell him that this was straight foolishness when we start to lock up even proper law-abiding people. Neither man mentioned that Mr. Jacobs was too dark-skinned for police to assume he was proper people, even in a gabardine suit. Then gunmen broke into our house. They took my parents’ wedding rings, all my mother’s figurines from Holland, three hundred dollars, all her costume earrings even though she told them they’re worth nothing, and his watch. They punched my father a couple times, and slapped my mother when she asked one of them if his mother knew that he was sinning. I asked her if any of the men had their way with her but said the rosebush was growing wild like a leggo beast, and I pretended I was talking to somebody else. The policeman didn’t come until the morning even though they called the station all night. Nine-thirty in the morning, long after I got there (they didn’t call me until six), and he took a statement on a yellow pad with a red pen. He had to say perpetrator to himself three times just to figure out how to spell it. When he said wuz h’any h’aggressive weapon brawt into play? I burst out laughing and my mother said I should excuse myself."
-
Bob Dylan, "Amerikan sarki gelenegi icersinde yeni siirsel ifadeler yaratmis olmasindan dolayi" gerekcesiyle kazandigi Nobel Edebiyat Odulunu 13 Ekim 2016 tarihinde aldi.
"...Genc bir delikanliyken sarki yazmaya basladigimda ve hatta becerilerim dogrultusunda bir une kavusmaya basladigimda bile sarkilara duydugum tutku belli bir noktaya kadardi. Bu sarkilarin bir kafede ya da barda, sonralariysa belki Carnegie Hall ya da London Palladium gibi yerlerde calinabilecegini dusunuyordum. Kurup kurabildigim en buyuk hayalse plak yapmak ve gunun birinde radyoda calindiklarini duyabilmekti. Bana gore buyuk odul buydu. Plak yapmak ve sarkilarinizi radyoda calindigini duymak bu ise devam etmenize yetecek kadar buyuk bir dinleyici kitlesine ulasmak demekti..."
https://www.fyimusicnews.ca/sites/de...?itok=xntuQgft
"...When I started writing songs as a teenager, and even as I started to achieve some renown for my abilities, my aspirations for these songs only went so far. I thought they could be heard in coffee houses or bars, maybe later in places like Carnegie Hall, the London Palladium. If I was really dreaming big, maybe I could imagine getting to make a record and then hearing my songs on the radio. That was really the big prize in my mind. Making records and hearing your songs on the radio meant that you were reaching a big audience and that you might get to keep doing what you had set out to do..."
-
1997 yili Nobel Edebiyat Odulu sahibi, Italyan aktor, oyun yazari, komedyen, sarkici, tiyatro yonetmeni, sahne tasarimcisi, soz yazari, ressam Dario (Luigi Angelo) Fo'nun olum yildonumu (13 Ekim 2016)
KOMISER: Peki sen ne zaman okudun?
SANIK: On alti ayri akil hastanesinde, tam yirmi yillik egitimim var benim. Kendim gibi binlerce deliyi inceledim. Gunbegun, hatta geceleri bile... Cunku normal ruh doktorlarindan farkli olarak geceleri de onlarla uyuyordum. Hatta bazen yatak yoklugundan ayakta uyuyorduk. Her seye ragmen, beni sikayet eden o sizofreni hastasina ne kadar dogru teshis koymusum, bir inceleyin...
http://media.gettyimages.com/photos/...re-id678737481
COMMISSARIO - Appunto ma tu, quando mai hai studiato?
INDIZIATO - Io, per vent'anni ho studiato, in sedici manicomi diversi su migliaia di matti come me... giorno per giorno e anche di notte... perché io, a differenza dei normali psichiatri, dormivo con loro... magari di piedi con altri due, perché mancano sempre i letti. Ad ogni modo, s'informi, e vedrà se non gli ho fatto una diagnosi più che perfetta a quel povero schizofrenico per il quale mi hanno denunciato...
“Benim kocam? Dover. Ama diyor ki beni sevdigi icin, bana taptigi icin yapiyormus. Ben cocuk gibiymisim, onun beni korumasi gerekiyormus. Ya ondan nasil korunacagim? Kumese tikilmis aptal tavuk gibi davranir, dover sonra da sevismek ister. Evet sevismek... Benim isteyip istememem onun umurunda bile olmaz.Hep hazir olmaliyim, hep hazir. Neskafe gibi... Yikanmis, parfumlenmis, sicak, kivrak, istekli ama suskun. Yalniz arada solumaliyim, arada ufak cigliklar atmaliyim cok zevklendigimi belli etmek icin." Kadin Oyunlari
https://imageserver.kitapyurdu.com/s...termarked=true
“Mio marito a me?... Me ne dà!! Ma dice che lo fa perché mi ama, che mi adora! Che io sono rimasta una bambina, che lui mi deve proteggere... e per proteggermi meglio il primo che mi frega è lui! Mi tiene chiusa in casa come una gallina scema, mi prende a sberle... e poi subito vuol fare l’amore!... Sì, l’amore! E non gliene frega niente se a me non va, se non ne ho voglia! Sempre pronta devo essere io, sempre pronta! Come il Nescafè! Lavata, profumata, depilata, calda, snodata, vogliosa, ma: zitta! Basta che respiri! E faccia un gridolino ogni tanto, per fargli credere che ci sto. “
-
https://i.ytimg.com/vi/NJ4Ziv6U-sg/maxresdefault.jpg
No puedo mandar al día que nace
Ni se encuentra uno que me comprenda
Ay, me acuerdo de mi muerte
Y del jardín, del pájaro, de la luz clara
Y el corazón a su Dios dice:
-No me asustan las penas que me das,
acepto todas las aflicciones
con tal que no falte la luz en mi ventana.
-
"Sevil de kendisine asil guveni ilk boyle ogrendi. Keman hocasini cok iyi anliyordu. Cebir, geometri, tarih... Sevmiyor bu dersleri. Keman hocasi narin ve durusttu. Demir, elinde Madame la Comtesse de Segure'un Masallari, bir koltukta uyuklamakta. Sevil, birden keman hocasini ozledi. Ders gunu daha ta Carsambaya. Biraz zayiflasa parmaklari daha bir incelir. Keman hocasi da belki daha bir begenir keman tutusunu."
http://www.evekitap.com/Files/evekit...-335x480-1.jpg
"Ce fut surtout comme ça que Sevil prit confiance en elle. Elle comprenait très bien sa professeure de violon. Algèbre, géométrie, histoire... Elle n'aimait pas ces matières-là. La professeure de violon, elle, était délicate et juste. Demir était en train de faire un somme dans un fauteuil, avec les contes de la Contesse de Ségur entre les mains. Soudain, sa professeure manqua à Sevil. Elle ne la reverrait que mercredi. Si elle maigrissait un peu, ses doigts s'affineraient. Et peut-être que sa professeure apprécierait alors un peu plus son toucher de cordes."
-
Universal Pictures, The Dolittle'in fragmanini yayinladi.
https://youtu.be/oTlkoXdvDjc?t=1
-
-
“Inanc tasimasi zor bir yuktur. Ne kadar yuksek sesle cagirirsan cagir, karanliktan siyrilip hic gelmeyen birini sevmek gibi. / Faith is a torment. It is like loving someone who is out there in the darkness but never appears, no matter how loudly you call. / La fede è una pena così dolorosa! È come amare qualcuno che è lì fuori al buio e che non si mostra mai per quanto lo si invochi.”
https://66.media.tumblr.com/1d6497e7...2a1uo1_400.gif
Yedinci Muhur (The Sevent Seal 1957) Yon: Ingmar Bergman
