-
Ispanyol yazar ve sair Ángela Figuera Aymerich'in dogum yildonumu (30 Ekim 1902)
Istemem, opucukler odenmesin parayla.
Satilmasýn insan kani.
Serin ruzgar satin alinmasin.
Kirayla tutulmasin soludugumuz hava.
istemem, bugdaylar yakilmasin,
ekmek baglanmasin pazarliga.
istemem, kimsecikler usumesin evlerde,
korkular sarmasin sokaklari,
gozler bakmasin kanli kanli, dusmanca.
istemem, yalanlar dudaklarda saklanmasin,
milyonlarla dolmasin kasalar,
týkilmasin namuslu insanlar zindanlara.
istemem, dilim dilim bolunmesin toprak,
istemem, denizler haraca baglanmasin,
goklerde bayraklar dalga dalga savrulmasin,
apoletli rubalar icine girmesin insanlar.
istemem, katilmasin gecit torenlerine oglum,
omuzlarinda tufeklerle ana kuzulari,
omuzlarinda olumlerle atilmasinlar savasa.
istemem, tufekler bir daha patlamasin,
tufekler yapilmasin bir daha.
istemem, insanlar gizli gizli sevmesin,
insanlar gizli gizli aglamasin,
insanlar turku cigirmasin gizli gizli.
https://encrypted-tbn0.gstatic.com/i...g6WFsWx9Zg75K5
No quiero, que los besos se paguen
ni la sangre se venda
ni se compre la brisa
ni se alquile al aliento.
No quiero, que el trigo se queme y el pan se escatime.
No quiero, que haya frío en las casas,
que haya miedo en las calles,
que haya rabia en los ojos.
No quiero, que en los labios se encierren mentiras,
que en las arcas se encierren millones,
que en la cárcel se encierre a los buenos.
No quiero, que el labriego trabaje sin agua,
que el marino navegue sin brújula,
que en la fábrica no haya azucenas,
que en la mina no vean la aurora,
que en la escuela no ría el maestro.
No quiero, que las madres no tengan perfumes,
que las mozas no tengan amores,
que los padres no tengan tabaco,
que a los niños les pongan los Reyes
camisetas de punto y cuadernos.
No quiero, que la tierra se parta en porciones,
que en el mar se establezcan dominios,
que en el aire se agiten banderas
que en los trajes se pongan señales.
No quiero, que mi hijo desfile,
que los hijos de madre desfilen
con fusil y con muerte en el hombro;
que jamás se disparen fusiles,
que jamás se fabriquen fusiles.
No quiero, que me manden Fulano y Mengano,
que me fisgue el vecino de enfrente,
que me pongan carteles y sellos
que decreten lo que es poesía.
https://www.youtube.com/watch?v=-agsK3iwS8w
-
Irlandali oyun yazari George Bernard Shaw'in Bayan Warran'in Meslegi (Mrs Warren's Profession - La professione della signora Warren) oyunu ilk kez 30 Ekim 1905 tarihinde New York, Garrick Theatre’da sahnelendi.
http://www.loyalbooks.com/image/deta...Profession.jpg
http://www.laprimaveradellartista.it.../09/warren.jpg
-
Amerikali ressam Kenneth Callahan'in dogum yildonumu (30 Ekim 1905)
Loading Cargo (Study for mural, Seattle Washington Marine Hospital) ca. 1935
https://s3.amazonaws.com/assets.saam...?itok=mKLJOJyj
Men Waiting (mural study, Seattle, Washington Marine Hospital) ca. 1936
https://s3.amazonaws.com/assets.saam...?itok=8sqfYBdV
-
20. yuzyil Ispanyol edebiyatinda ozel bir yeri olan sair ve drama yazari Miguel Hernández Gilabert’in dogum yildonumu (30 Ekim 1910)
http://cadenaser00.epimg.net/emisora...cia_normal.jpg
Gorundugu gibidir dunya
sergilenmis bes duyumun
ve seninkilerin onunde,
benimkilerin kiyilari olan.
Degil bizimkisi
otekilerin dunyasi:
Aynisi degil.
Ben yatagiysam suyun,
seninle irmagiz ikimiz
derinlestikce daha
usul ve kipirtisiz gorunen.
Goruntuleri yasamin:
ayni anda ulasir ikimize
ve kendimizi birakmis bulur bizi,
ikimiz birden ayni ritme.
Ama her sey bizim
kendi cilginligimizdan dogar.
Hava, onu soluyan
yuregimin buyuklugunde
ve gunes sanki ona
meydan okudugum isik gibi.
Gozumuz gormeden kimseyi
hep karanlik hep gonulsuz
yalnizca icimize cevirdik bakisi
en icerdekini gormeye.
Caba ve ask gerektiriyor
seni boyle benimle gormek;
nasil birlikteyse suyla kum
hep bir arada, oyle gorunmek.
Ne kimse beni gercekten gorecek
ne de kimse benim gordugume benzeyecek.
Gorundugumuzden bir fazlasiyiz,
dusunebildiklerimizden bir eksik.
Basimiza gelenlerden biri
fark edilmeden gelir gecer.
Ne kimse gordo bizi, ne de biz
kimseyi, gormeyen gozlerimizle.
https://pbs.twimg.com/media/DEdkcOpXUAARINX.jpg
El mundo es como aparece
ante mis cinco sentidos,
y ante los tuyos que son
las orillas de los míos.
El mundo de los demás
no es el nuestro: no es el mismo.
Lecho del agua que soy,
tú, los dos, somos el río
donde cuanto más profundo
se ve más despacio y límpido.
Imágenes de la vida:
cada vez las recibimos,
nos reciben entregados
más unidamente a un ritmo.
Pero las cosas se forman
con nuestros propios delirios.
El aire tiene el tamaño
del corazón que respiro
y el sol es como la luz
con que yo le desafío.
Ciegos para los demás,
oscuros, siempre remisos,
miramos siempre hacia adentro,
vemos desde lo más íntimo.
Trabajo y amor me cuesta
conmigo así, ver contigo:
aparecer, como el agua
con la arena, siempre unidos.
Nadie me verá del todo
ni es nadie como lo miro.
Somos algo más que vemos,
algo menos que inquirimos.
Algún suceso de todos
pasa desapercibido.
Nadie nos ha visto. A nadie
ciegos de ver, hemos visto.
-
Amerkali sair ve yazar Ella Wheeler Wilcox’in olum yildonumu (30 Ekim 1919)
https://www.delphiclassics.com/wp-co...ets-Series.jpg
http://www.dgreetings.com/newimages/...-your-lips.jpg
Yabanil bir arzuyla kirmizi
Ve sarapla islanmis dudaklarini seviyorum;
Tutkulu bir atesle yanan
Ask isiginin yatagi gozlerini seviyorum.
Sefkatli bir kucaklayista sicak beyaz etleri
Dokunurken kollarima, seviyorum kollarini;
Saclarin sarmalarken opuslerini yuzume
Seviyorum saclarini.
Cansiz askinda sakince sunulan
Soguk bir bakire opusu bana gore degil;
Ne azizlerin kusursuz mutlulugu
Ne de lekesiz kumrunun yuregi bana gore.
Ama ozgur bir ask bana gore
Ve butun dunyanin tohmetine gulusler.
Kollarimda diri ve sicak bedenin
Tutusturur yoksul yuregimi.
Tatli opusler ver bana, hala rayihali
yakut sarapla islak sicak agzinla;
Guneyli birinin atesiyle soyler
Bedeninin ve ruhunun benim oldugunu.
Simsiki saril bana sicak diri kollarinla,
Parlarken soluk yildizlar semada,
Ve yasayip tuketirken butun gencligimizi
Diri bir askin hazlarinda.
-
3 Akademi Odul adayligi, 3 BAFTA, 1 Altin Palmiye, 1 César, 1 David di Donatello Odulu sahibi Fransiz film yonetmeni, senarist ve yapimci Louis (Marie) Malle’in dogum yildonumu (30 Ekim 1932)
https://upload.wikimedia.org/wikiped.../10/Malle2.jpg
https://images-na.ssl-images-amazon....zOTE@._V1_.jpg
https://78.media.tumblr.com/2bc244a2...9dz2o1_500.gif
Julien: “Senin sesini duyamassam sessiz bir ulkede kaybolurum. / Si je n'entendais pas ta voix je serais perdu dans un pays de silence. / Se ora non sentissi la tua voce avrei paura anche del mio silenzio.” Idam Sehpasi / Ascenseur pour l'échafaud / Ascensore per il Patibolo
-
Macar yazar Agota Kristof’un dogum yildonumu (30 Ekim 1935)
https://2.bp.blogspot.com/_SbBK884jq...of_Foto_02.jpg
“Zaman yirtiliyor. Cocuklugun puslu topraklari nerede? Ya o karanlik uzaydaki eliptik gunesler nerede? Bosluga dusmus yol nerede? Mevsimler anlamlarini yitirdi. Yarin? Dun? Bu sozcuklerin anlami ne? Yalnizca simdiki zaman var. Bir bakiyorsunuz kar yagiyor. Bir bakiyorsunuz yagmur. Gunes aciyor, ruzgar esiyor. Tum bunlar simdide. Bunlar olmadi, olmayacak. Simdi var. Hep var. Hepsi birden var. Cunku olaylar bende yasiyor, zamanda degil. Ve bendeki her sey simdiki zamanda.” Dun
https://encrypted-tbn0.gstatic.com/i...6BBmP3F9fu04OI
"El tiempo se desgarra. ¿Dónde reencontrar los territorios borrosos de la infancia? ¿Los soles elípticos coagulados en el espacio negro? ¿Dónde reencontrar el camino volcado en el vacío?Las estaciones han perdido su significado. ¿Mañana, ayer, qué quieren decir esas palabras? No existe sino el presente. Unas veces, nieva. Otras, llueve. Luego hay sol, viento. Todo eso es ahora. Eso no ha sido, no será,. Eso es. Siempre. De una vez. Porque las cosas viven en mí y no en el tiempo. Y, en mí, todo es presente".
https://images-na.ssl-images-amazon....1msgnxgcyL.jpg
“Il tempo si lacera. Dove ritrovare i prati della mia infanzia? I soli ellittici rappresi nello spazio nero? Dove ritrovare il cammino che oscilla nel vuoto? Le stagioni hanno perduto il loro significato. Domani, ieri, che vogliono dire queste parole? Non c’è che il presente. Una volta nevica. Un’altra piove. Poi c’è un po’ di sole, un po’ di vento. Tutto ciò è adesso. Non è stato, non sarà. E’. Sempre. Tutto insieme. Perché le cose vivono in me e non nel tempo. E in me tutto è presente.”
-
Meksika asilli Amerikali roman yazari Rudolfo Anaya'nin dogum gunu (30 Ekim 1937)
"Yedi yasima geldigim yaz Ultima bizimle kalmaya geldi. O gelince Llano’nun guzelligi gozlerimin onunde sayfa sayfa acildi. Nehrin cagildayan sulari, topragin degisim ugultusuna sarki soyledi. Cocuklugun sihri oylece dondu ve hayat dolu topragin kalp atislari yasam kanima gizemini akitti. Ultima elimi tuttu. Sessiz, sihirli gucleri gunesle kavrulan bakir Llano’yu; yesil irmak vadisini ve beyaz gunesin evi mavi kubbeyi guzellestirdi. Ciplak ayaklarim topragin guclu titresimini hissetti ve vucudum heyecanla sarsildi. Zaman oylece donup kalarak yasanan ve yasanacak her seyi benimle paylasti.Her seye en bastan baslayayim. Ruyalarim, dogumumla ilgili bana fisildanan hikayeler, babamin ve annemin yakinlari ile uc agabeyimle ilgili baslangici degil, Ultima’nin gelisiyle olan baslangici demek istiyorum.
Evimizin cati arasi iki kucuk odaya bolunmustu. Kiz kardeslerim Deborah ve Theresa bir bolumde kalirlar, bense kapinin yanindaki kucuk bolmede yatardim. Gicirdayan tahta merdivenler asagida mutfaga acilan bir hole inerdi. Benim, merdivenlerin en tepesinde, evimizin kalbi olan annemin mutfagina hakim bir yerim vardi. Oradan serifin olduruldugu haberini getiren Chávez’in dehset icindeki yuzunu gormustum. Agabeylerimin babama karsi isyanlarini da... Ve pek cok kez gecenin gec vaktinde Ultima’nin dikkatli bir sifaci olarak, sadece dolunay zamaninda toplamasi gereken bitkileri kendi elleriyle toplayip eve donusunu de gormustum..."
https://encrypted-tbn0.gstatic.com/i...y7zldb3RtJUmUt
"Ultima came to stay with us the summer I was almost seven. When she came the beauty of the llano unfolded before my eyes, and the gurgling waters of the river sang to the hum of the turning earth. The magical time of childhood stood still, and the pulse of the living earth pressed its mystery into my living blood. She took my hand, and the silent, magic powers she possessed made beauty from the raw, sun-baked llano, the green river valley, and the blue bowl which was the white sun’s home. My bare feet felt the throbbing earth and my body trembled with excitement. Time stood still, and it shared with me all that had been, and all that was to come. Let me begin at the beginning. I do not mean the beginning that was in my dreams and the stories they whispered to me about my birth, and the people of my father and mother, and my three brothers—but the beginning that came with Ultima.
The attic of our home was partitioned into two small rooms. My sisters, Deborah and Theresa, slept in one and I slept in the small cubicle by the door. The wooden steps creaked down into a small hallway that led into the kitchen. From the top of the stairs I had a vantage point into the heart of our home, my mother’s kitchen. From there I was to see the terrified face of Chávez when he brought the terrible news of the murder of the sheriff; I was to see the rebellion of my brothers against my father... And many times late at night I was to see Ultima returning from the llano where she gathered the herbs that can be harvested only in the light of the full moon by the careful hands of a curandera...."
