Fransiz ressam Louis Cattiaux’nun dogum yildonumu (17 Agustos 1904)
Les poissons, XXe siecle
https://media.mutualart.com/Images/2...3c9982a74.Jpeg
Divinite, XXe siecle
https://4.bp.blogspot.com/-5YSnbLRRo...s/s1600/63.jpg
Printable View
Fransiz ressam Louis Cattiaux’nun dogum yildonumu (17 Agustos 1904)
Les poissons, XXe siecle
https://media.mutualart.com/Images/2...3c9982a74.Jpeg
Divinite, XXe siecle
https://4.bp.blogspot.com/-5YSnbLRRo...s/s1600/63.jpg
Fransiz animator ve yonetmen Émile Cohl’un tarihinin en eski animasyon filmi Fantasmagorie’si 112 yil once bugun Fransa’da vizyona girdi. (17 Agustos 1908)
https://m.media-amazon.com/images/M/...2MDE@._V1_.jpg
https://www.youtube.com/watch?v=aEAObel8yIE
Arjantinli ressam Martín Malharro’nun olum yildonumu (17 Agustos 1911)
La arboleda, 1895s
https://upload.wikimedia.org/wikiped...rt_Project.jpg
Hay, 1911
https://upload.wikimedia.org/wikiped...rt_Project.jpg
Italyan Futurist ressam Umberto Boccioni'nin olum yildonumu (17 Agustos 1916)
Rissa in galleria, 1910
https://upload.wikimedia.org/wikiped...cioni_1910.jpg
La città che sale, 1910
https://www.analisidellopera.it/wp-c...-1807x1200.jpg
La Risata, 1911
https://www.settemuse.it/pittori_scu...isata_1911.jpg
Italyan ressam Francesco Coppola Castaldo’nun olum yildonumu (17 Agustos 1916)
Motivo napoletano, circa 1880
https://upload.wikimedia.org/wikiped...apel_c1880.jpg
Mucche al pascolo, XIX secolo
https://upload.wikimedia.org/wikiped...cropped%29.png
Akademi Onur Odulu sahibi Irlanda asilli Amerikali aktris ve sarkici (Maureen FitzSimons) Maureen O'Hara'nin dogum yildonumu (17 Agustos 1920)
https://c1.staticflickr.com/2/1868/4...954e967d_b.jpg
Amerikali sanatci, muzisyen, film yapimcisi ve ara sira aktor (Yitzroch Loiza Grossberg) Larry Rivers’in dogum yildonumu (17 Agustos 1923)
Sky Music over Carnegie Hall, 1990
https://media.mutualart.com/Images/2...09835f938.Jpeg
Fred and Ginger, 1999
https://media.mutualart.com/Images/2...8f125d240.Jpeg
Fransiz sair, roman yazari ve elestirmen Robert Sabatier'in dogum yildonumu (17 Agustos 1923)
"Gozkamastiriciydi sokagim.
Yillar akip gecti. Bir hayli sey ogrendim, baska isiklar gordum; bitkilere oldugu kadar insanlara da gerekli aydinligin goklere, guneslere ve denizlere gore degisen essiz renklerini bir bir saydim. Ama hicbir sey, ne doga, ne de kitaplar, sokagim’daki gunesin o amansiz, o degismez beyazligi kadar yer etmedi anilarimda.
Suphesiz, bu goz kamasmasi sadece ozneldi ya da sadece bellegin gecirdigi baskalasimlarda vardi ve gercekliginden emin olamazdim bunun. Ama hayatin esenligiydi gunesten yansiyan bu esenlik. On yasimdaydim ve ilk defa duyumsuyordum hayati bir ilk yarayla duyuruyordu kendini; insanlar arasina karistiVe bir yavru kedi degil de kucucur insan oldugum icin kurumus bir damla gozyasikaldi yanagimda.
Evet, gunesin beyaza boyadigi kulrengi binalariyla, aralarindan yesil otlarin bittigi sokak taslariyla, kendi yalnizligini kusatan sinirlariyla sokagim, yasadigim her ani hicbir zaman unutamayacagim kadar goz kamastiriciydi. Sanki ben degil de, bembeyaz bir isik icine gomulen kendi kaybolmus cocuklugum soz konusuymus gibi, ilk acilarin karsisinda gozlerini kirpistirarak butu safligiyla duran ve kalbi bambaska carpan bu urpermis cocugu tekrar goruyorum. O zamanlar dunya yine de sevinclerle doluydu." Isvicre Kibritleri
https://cdn1.booknode.com/book_cover...ses-725534.jpg
"Eblouissante était ma rue.
Des années se sont écoulées. J'ai un peu appris, beaucoup voyagé, connu d'autres lumières, c'est-à-dire, selon les ciels, les soleils et les mers, dénombré les gammes incomparables de la clarté nécessaire à l'homme comme à la plante. Mais rien, ni la nature ni les livres, ne m'a laissé dans le souvenir cette sensation de blancheur forte, implacable, immuable du soleil de ma rue.
Sans doute cet éblouissement n'était-il qu'intérieur, ou n'existe-t-il que dans les métamorphoses de la mémoire, ne puis-je être sûr. Mais cette salutation solaire était celle de la vie. J'avais dix ans et pour la première fois, je ressentais la vie : elle s'annonçait avec une première blessure; du végétal je passai à l'animal, à la bête séparée de la bête ; et parce que j'étais un petit des hommes et non un jeune chat, une larme finissait de sécher sur ma joue.
Oui, éblouissante , avec ses immeubles gris que le soleil peignait en blanc, ses pavés nacrés sertissant l'herbe verte, ses bornes qui préservaient sa solitude. Eblouissante au point de fixer les instants sur le négatif de la mémoire. A jamais. Et je revois cet enfant frémissant et pur en face des premières tragédies, avec un tremblement de paupières, un battement particulier du cœur, non comme s'il était moi-même, mais comme s'il s'agissait de mon propre enfant, dissous jadis dans trop de lumière blanche. Le monde alors était pourtant joyeux."