Gaziler Günü

Gaziler Günü
13 Eylül 1921′ de kazanılan Sakarya Zaferi’nin hemen ardından, 14/15 Eylül gecesi, Batı Cephesi Kumandanı İsmet Paşa ile Genelkurmay Başkanı Fevzi Paşa, Edirne ve Kozan Milletvekilleri sıfatıyla Büyük Millet Meclisi Reisliği’ne cepheden telgrafla şu önergeyi gönderdi:

“Bizzat muharebe meydanındaki tedbiriyle muzafferiyetin amil ve müessiri olmuş Başkumandan Mustafa Kemal Paşa Hazretlerine müşirlik rütbesi ile gazilik ünvanı tevcihini teklif ve istirham ederiz. Büyük Millet Meclisi’nin bu teveccühünün milletimiz tarafından doğrudan doğruya bütün orduya müteveccih bir eser-i takdir ve taltif olacağı kanaaatinde bulunduğumuzu arz eyleriz.”
Sakarya Meydan Muhaberesi’nin kazanılmasından sonra, 19 Eylül 1921 tarihinde, TBMM’since Başkomutan Mustafa Kemal ATATÜRK’e, “MAREŞAL” rütbesi ile “GAZİ” ünvanı verilmiştir.
19 Eylül, “GAZİLER GÜNÜ” olarak kutlanmaktadır.

Kurtuluş Savaşı gazilerinin hepsi terk-i diyar eyledi..
"Kore dağlarında tabakasını unutanları" galiba çoktan unuttuk..
Kıbrıs'tan geriye kalanlar, Beşparmak dağı misal bir elin parmakları kadar..
ama bu topraklarda, bu vatan için kimi şehit kimi gazi yazılmaya devam ediyor..
hakları ödenmez elbette..

şehitlerimize rahmet dilerken..
gazilerimiz için.. yaşarken, hala aramızdayken bir parça olsun hak bilir olabilsek keşke..

sevgi, saygı, minnet ve rahmetle..

https://www.youtube.com/watch?v=1io_3aRi3n4

evet biz gazilerimize minnettarız
ama devlet bile gaziden gaziye ayırım yapıyor bu ülkede

Atatürk’e Mareşal Rütbesi ile Gazi Unvanı Verilmesi Hakkında Yazı

Mustafa Kemal Paşa, Amasya Genelgesi’nin ilgililere duyurulmasının ardından, yapılacak olan kongreye katılmak üzere Erzurum’a geldi. Bu durumdan büyük rahatsızlık duyan İstanbul Hükümeti 8-9 Temmuz 1919 gecesi Mustafa Kemal’e telgrafla resmi memuriyetine son verildiğini bildirdi. Mustafa Kemal Paşa’da Harbiye Nezareti`ne ve Padişah`a, resmi vazifesiyle beraber askerlik mesleğinden istifa ettiğini bildiren bir telgraf gönderdi.

Erzurum ve Sivas Kongreleri ile birlikte Milli Mücadele büyük bir hız kazandı. 23 Nisan 1920’de ilk Büyük Millet Meclisi açıldı.

İzmir’i işgal eden Yunan kuvvetlerinin ilerlemesi 1921’de yapılan I. ve II. İnönü Muharebeleriyle durduruldu. Ancak Yunan kuvvetleri tekrar hazırlıklarını tamamlayıp 10 Temmuz 1921’de iki ayrı cepheden taarruza geçerek Türk ordusunu yok etmek istediler. Mustafa Kemal Paşa, 18 Temmuz 1921’de Batı Cephesi karargâhına gelerek durumu yakından inceledi. Taktik savunma yapmak amacıyla ordunun Sakarya’nın doğusuna çekilmesini uygun gördü. Böylece Türk ordusu, Yunan taarruzundan etkilenmeyecek ve savunma gücünü artırabilecek bir fırsat elde etmiş olacaktı. Son çare ve son tedbir olarak Mustafa Kemal Paşa’nın ordunun başına geçmesi gerektiği fikri ağırlık kazandı. Bunun üzerine Meclis, 5 Ağustos 1921’de Mustafa Kemal Paşa’ya, “Başkomutanlık” verdi.

Mustafa Kemal Paşa, 12 Ağustos 1921’de Polatlı’daki Cephe Karargâhına giderek ordunun başına geçti. 14 Ağustos sabahı ilerlemeye başlayan Yunanlılar 23 Ağustos’ta Sakarya ırmağının kıyısında Türk ordusu ile karşı karşıya geldiler. Yirmi iki gün, yirmi iki gece süren şiddetli çatışmaların ardından Yunan ordusu mağlup olarak geri çekilmeye başladı (13 Eylül 1921).

Savaşın kazanılmasının ardından, “Garp Cephesi Komutanı” İsmet (İnönü) Paşa ile Genelkurmay Başkanı Fevzi (Çakmak) Paşa, cepheden, “Edirne Mebusu İsmet ve Kozan Mebusu Fevzi” imzalarıyla Meclis`e 15 - 16 Eylül 1921’de gönderdikleri tarihi önergeyle, Mustafa Kemal’e “Mareşal” rütbesi ile “Gazi” unvanı tevcihini önerdiler.

Türkiye Büyük Millet Meclisi de 19 Eylül 1921 tarihinde yaptığı toplantıda Başkomutan Mustafa Kemal Paşa’yı, Sakarya Savaşı’nda elde ettiği büyük başarıdan dolayı askeri rütbelerin en büyüğü olan “Mareşal” rütbesi ve “Gazi” unvanı ile onurlandırdı.

“Mareşal” rütbesi ve “Gazi” unvanı verilen Başkomutan Mustafa Kemal Paşa, Meclis’e şöyle teşekkür etti:

“... Kazanılan bu başarı, Yüksek Heyetinizin iradesiyle kuvvet bulan ordumuzun iradesi sayesinde, düşman ordusunun iradesinin kırılması suretiyle belirmiştir. Bu sebeple ödüllendirişinizin gerçek muhatabı yine ordumuzdur.”

Mustafa Kemal, 20 Eylül 1921’de orduya yayımladığı bildiride ise şunları kaydetti:

“...Zaferden dolayı sizin kahramanlıklarınızla, sizin gösterdiğiniz nihayetsiz fedakârlıklar pahasına kazanılan bu büyük muzafferiyetlerin millet tarafından takdirini gösteren bu rütbe ve unvanı, ancak size mal ederek bütün askerlik hayatımın en büyük iftihar sermayesi olarak taşıyacağım.”

Türk ordusu, yurdu tamamıyla düşman işgalinden kurtarmak için 26 Ağustos 1922’de taarruza başladı. Mustafa Kemal Paşa’nın yönettiği “Başkomutan Meydan Muharebesi”nde (30 Ağustos 1922) Yunan ordusunun büyük kısmı yok edildi. Türk ordusu 9 Eylül 1922’de İzmir’e girdi. 11 Ekim 1922’de Mudanya Ateşkes Antlaşması imzalandı ve İtilaf Devletleri işgal ettikleri Türk topraklarından çıktılar.

Selim Acar: “Bir anda kolumu kaldıramadım, vurulduğumu anladım, kurşunlardan biri göğüs kafesimin altına girmişti, zor nefes alıyordum, ölümü beklemem gerekiyor galiba diye düşündüm, birinin ‘selim öldü' dediğini duydum, ‘ben ölmedim' diyemedim, sesim çıkmıyordu, vücuduma üç kurşun girmiş, uzuv kaybım var, iç organlarım parçalanmış, askerden sonra dört yıl serseri mayın gibi kendimi aradım, neredeyim, neler oluyor diye günlerimi geçirdim, tek tek şehit arkadaşlarımın mezarlarına gittim, oraya mı aitim, buraya mı, algılayamıyorum, bazen kendimi tuvalet kağıdı gibi hissediyorum, kendi vatanımızı savunduk ama, sanki paçavrayız.”
*
Erhan Atik: “insanların duyarsız olması beni çok üzüyor. kimi insanlar ‘benim için mi vuruldun?” diyor. bu cümle beni bitiriyor.”
*
Erol Aydın: “Davul zurnayla gittim, koltuk değneğiyle döndüm, bazı insanlar ‘devletten maaş alıyorsun, daha ne istiyorsun?' diyorlar.”
*
Erol Ayhan: “karaciğer, bağırsak, böbrek, kalp, ortopedi, beyin, sinir cerrahisi, üç ay içinde 41 ameliyat oldum, bacağımı diz üstünden kestiler, yıllar geçti, hâlâ vücudumdan şarapnel parçaları çıkıyor, biz gazileri biz gazilerden başka kimsenin anlamadığını gördüm.”
*
Reşat Bakır: “sinir uçlarım çok hassastı, protez taktığım zaman çok canım yanıyordu, sürekli evdeydim, dışarı çıkamıyordum, ama çocuklar anlamıyor ki. oğlum yanıma geldi, ısrar etti, birlikte parka gittik, bir banka oturdum, salıncağa binmek istiyor, kaydıraktan kaymak istiyor, onunla oynamamı istiyor, bakıyor etrafındaki babalar çocuklarını kucaklarına alıyor, oğlum da aynısını istiyor, hadi gayret edeyim dedim, kaldırmak istedim, ikimiz birlikte düştük.”
*
...
http://www.sozcu.com.tr/2017/yazarla...andum-2015887/

http://666kb.com/i/dmt8kylmw9vr74xpn.jpg


Protokole garson, gazilere self servis.

http://www.hurriyet.com.tr/buyuk-ayi...ervis-40583758

Gazilerimizi minnet, sevgi ve saygıyla selamlıyoruz.

Terk-i diyar edenleri rahmetle anıyoruz.

Başlık için teşekkür ederim.

CÜNEYT hocam;
ince düşünceniz için saygılarımı sunuyorum.

Gazilerimize şükranlarımı sunarım.

Son bir şey daha arz edeceğim;

https://i.hizliresim.com/ByE8Wj.jpg

O'nun için ise hayatımı sunardım.

Alıntı:

---

Originally Posted by InFeRnO

CÜNEYT hocam;
ince düşünceniz için saygılarımı sunuyorum.

Gazilerimize şükranlarımı sunarım.

Son bir şey daha arz edeceğim;

https://i.hizliresim.com/ByE8Wj.jpg

O'nun için ise hayatımı sunardım.

---

:bravo: :bravo: :bravo: :bravo:

Alıntı:

---

Originally Posted by InFeRnO

CÜNEYT hocam;
ince düşünceniz için saygılarımı sunuyorum.

Gazilerimize şükranlarımı sunarım.

Son bir şey daha arz edeceğim;

https://i.hizliresim.com/ByE8Wj.jpg

O'nun için ise hayatımı sunardım.

---

Aynı düşüncelere bende sahibim..

SM-G925F cihazımdan hisse.net mobile app kullanarak gönderildi.

Gazilerimize minnet ve şükran duyuyorum,ne yapsak haklarını ödeyemeyiz.

SM-G925F cihazımdan hisse.net mobile app kullanarak gönderildi.

http://www.hurriyet.com.tr/14-kursun...ruyor-40589104

14 kurşun yedim öldürmedi ama saygısızlık öldürüyor



İki kez gazi oldu. 1991’de Şırnak/Gabar’da vurulduğunda 18 yaşındaydı. 1996’da Siirt/Karadağlar’da pusuya düştüler, 18 şehit verilen çatışmada öldü diye bölgede bırakıldı... Ölmemişti. Ama böbreği, dalağı, safrakesesi yok, karaciğerinin yarısı alındı. Vatan görevi sırasında vücuduna giren 14 kurşunla, 1951’deki Kore gazisi Hacı Altıner’i geride bıraktı. Solaktı, artık sol kolunu kullanamıyor, sağ elle yazı yazmayı sonradan öğrendi. İşletme ve uluslararası ilişkiler mastırı yaptı. Koray Gürbüz, daha çok saygı görmek ve anlaşılmak için kitap yazarak gazilerin hayatını anlattı. Kitabın çıkış tarihini de Gaziler Günü’ne denk getirdi. Hani o kutlama sırasında gazilerin yemeklerini self servis aldığı, protokole garsonların hizmet ettiği güne…

14 kurşun yedim öldürmedi ama saygısızlık öldürüyor
PAYLAŞ
Flip

Yorum yazA
14 kurşun yedim öldürmedi ama saygısızlık öldürüyor
UNUTULDUĞUMUZU DÜŞÜNÜYORUZ

Kitabın adı ‘Unutmayın’... Siz gaziler unutuldunuz mu?

Evet, unutulduğumuzu düşünüyoruz. Bu ülke için şehit ve gazi olmuş çok arkadaşımız var. Ama hiç kimse bu insanların neler çektiğini bilmiyor. Basında diyor ya, “İki asker şehit oldu, 13 asker yaralandıâ€�… Bu, şu demek: “13 asker kolunu, bacağını, gözünü kaybetmiş.â€� Unutmayın derken, bu insanları bilin, ne için öldüklerini bilin, nerelerden geldiklerini görün demek istiyorum.

Gazilerimizin kırgınlık, hatta büyük hayal kırıklığı içinde olduğunu okuyoruz...
Düşünün; kolunuzu, bacağınızı, gözünüzü veriyorsunuz. Ama bunun kıymeti bilinmiyor. Uzuvlarını kaybeden gazi saygı görmek istiyor. Bu, para-pul verin demek değil. Devletin yetkilileri bizi hiç anlamıyor.

Sizin isteğiniz ne?
Hakkaniyet istiyoruz. Düşünün, bir uzvunu kaybedenle kaybetmeyen aynı olabilir mi? Olamaz. Ama devlet hepsini bir kefeye koyuyor.
Kanunlarda gazinin tanımı yok. Kanun Hükmünde Kararname’yle 15 Temmuz gazilerine ve şehitlerine unvan verildi. Ama Güneydoğu’da yaralanan polisimizin, askerimizin, öğretmenimizin tanımı yok. Kimlik sorunu gazilerin değerinin olmadığını gösteriyor.
Uzvunu kaybeden kişi, değersiz olmak istemiyor. “Eğer ben bu vatan için çarpıştıysam, kolumu, bacağımı verdiysem saygı görmek istiyorumâ€� diyor. Kimlik de bunun bir parçası.

14 kurşun yedim öldürmedi ama saygısızlık öldürüyor

ÜLKE İÇİN BEDEL ÖDEMİŞ İNSANLAR


Ne zamandır var bu sorunlar?
Terörle mücadele başladığından beri… Bakın Mustafa Kemal Atatürk’ten örnek vermek istiyorum. MAH (Milli Amâle Hizmet) MİT’in eski adıdır. Atatürk, “Biz İngiliz istihbaratına karşı çok etkili olamadık, güçlü bir istihbarat teşkilatı kuralımâ€� diyor. Dünyada bunu en iyi yapanı araştırıyorlar, Walter diye bir Alman istihbaratçıyı buluyorlar. İstanbul’daki Yıldız Sarayı’nı ona tahsis ediyorlar. Teşkilat yapılanmasını kurduktan sonra Atatürk’e “Buraya personel olarak kimi alacağızâ€� diye soruyorlar. O da “Bu ülke için bedel ödemiş insanlar var. İlk önce onları alacaksınızâ€� diyor. Yani şehit çocukları ve gaziler. Milli istihbaratın kurucuları gazidir. Ayrıca Mustafa Kemal Atatürk, gazileri ve şehit çocuklarını okutuyor. Okuttuktan sonra devletin en önemli yerlerine getiriyor.

KRALİÇE’NİN EĞİLDİĞİ TEK KİŞİ

Başka ülkelerde durum ne?
Dünyada birçok ülkeyi işim nedeniyle geziyorum. Gittiğim ülkelerde gazilerle ilgili bir birim varsa oraya mutlaka gidiyorum. Dünyada sakat olan ve sakat olmayan gazileri ayırıyorlar. ABD’de bir gazi eğer engelliyse kendisine sınırsız okuma hakkı veriyorlar. Çocukları üniversiteye kadar ücretsiz okuyor ve her türlü imkândan yararlanabiliyor. Mesela, İngiltere’de kraliçe hiç kimsenin önünde eğilmez. Sadece Afganistan’da ağır bir şekilde yaralanan bir gazinin önünde eğilmiştir. İsrail’i yönetenler gazilerdir. Cumhurbaşkanı, başbakanı, bakanları hepsi gazidir. Muhakkak vurulmuşlardır. İran’da gazi olmazsa, meclis toplanmıyor.

4 BİN 500 GAZİYE BAKAMAYACAKSA...


Kendini ‘tuvalet kâğıdı’ gibi hissettiğini anlatan gazilerimizi de yazmışsınız…
Evet, kullanıldıklarını düşünüyorlar... İnsanın o sarmaldan tek başına çıkması çok zor. Birinden destek alması gerekiyor. Benim ailem bilinçliydi, okumaya teşvik etti. Babam sayesinde okuduk. Okuyunca rahat bir şekilde işin içinden çıkıyorsunuz ama bunu herkes yapamıyor. Aslında devletin buna yönlendirmesi gerekiyor. Sayımız çok da fazla değil. Güneydoğu gazilerimiz yaklaşık 4 bin 500 kişi. Türkiye Cumhuriyeti bu kadarına bakamayacaksa ne diyeyim ki.

14 kurşun yedim öldürmedi ama saygısızlık öldürüyor

GAZİ AYRIMI OLMASIN

“15 Temmuz gerçekten çok kötü ve üzücü bir olay. Orada yaralananların, şehit olanların hakkı ödenmez. Sonuna kadar destek veriyorum. Ama gaziler arasında ayrım yapılmasına karşıyım. Bir bakanın hastane ziyaretinde 15 Temmuz gazilerine koşarak gitmesi, diğer gazilere uğramaması beni etkiliyor. Siz ayrım yaparsanız, diğer gazilerin verdikleri emeklerin, uzuv kayıplarının boşa gittiğini söylemiş olursunuz. Gaziler arasında ayrım yapılmasın...â€�

‘BEDAVACI BANA MI GAZİ OLDUN’

Geçenlerde bir ‘Gaziler Günü’ düzenlendi: Protokole özel garson, gazilere self servis... Bu tür olaylar sık yaşanıyor mu?

Çok sık hem de... Mesela Yılmaz Yiğit’in olayı var. İki kolunu, bacağını, gözünü kaybetmiş bir gazi. Otobüs şoförü iki kolunun olmadığını gördüğü halde “Kartını gösterâ€� diyor. Kaldı ki engellilerin hepsi belediye otobüsüne ücretsiz biniyor. Başka bir gazi, kartıyla otobüse biniyor... Şoför, “Bedavacıâ€� diyor. “Bana mı gazi oldunâ€� diyen bile var. Öyle bir konuma geldik ki gazi kartını göstermekten çekiniyoruz. Devletin bizi bunlarla muhatap etmemesi gerekiyor. Siyasi partilerin de gazilerin yanında olma sebebinin oy meselesi olduğunu düşünüyorum. 14 kurşun yedim öldürmedi ama inanın bu saygısızlık öldürür.

ÖMRÜMÜZ DAĞLARDA GEÇTİ


Nasıl astsubay oldunuz?
Öğretmen bir ailenin çocuğuyum, hayata çok erken yaşlarda başladım. 17 yaşında astsubay oldum. Aileme yük olmamak için bir an önce hayata atılmak istedim, onun için askerliği seçtim. Çocukluğumu, gençliğimi çok fazla yaşayamadım. Ömrümüz hep dağlarda geçti. 17 yaşındasınız, sizden 3-4 yaş büyük gençlerin canları size emanet ediliyor. Gerçekten çok ağır bir yüktü.

İki kez yaralanmışsınız..
18 yaşındaydım, Şırnak Gabar’da teröristlerle çatışma anında vurulduktan sonra 5-6 ay hastanede yattım. Tedavim devam ederken bir gün bana “Seni emekli edeceğizâ€� dediler. “Genç yaşta emekli olup ne yapacağımâ€� dedim. Üç gün kendime gelemedim, üç gün boyunca yatakta ağladım. Hava değişimi verdiler, hava değişiminin sonunda birliğime gittim. “Senin kolunda, bacağında alçı var, iyileştin miâ€� dediler. Yalan söyledim, “Evet, iyileştimâ€� dedim.

Peki ikincisi?
1998’de Siirt/Karadağlar’da oldu. Orada daha ağır yaralandım. Bir böbreğim, dalağım ve safrakesem yok. Karaciğerimin bir kısmını aldılar.

Korkunç…
Çok kötüydü. Yanımda çok arkadaşım şehit oldu. Hatırlanacak bir olay değil. 18 şehit 13 yaralı vardı, çok ağır bir çatışmaydı. Yıllar geçti, hâlâ o günü düşünüyorum, “Acaba şöyle mi yapsaydım, böyle miâ€� diye.

Kitapta bununla ilişkili bir bölümde şöyle yazıyor: ‘Düşünün, komandosunuz, bir gece sonra delik deşik oluyorsunuz. Tuvalete bile gidemiyorsunuz!’
20’li yaşlarımdayken, “Taşı sıksam suyu çıkar, gök kubbe yıkılsa kollarımla tutarımâ€� diyordum. Kendimi o derece güçlü hissediyordum. Eminim ki kollarını, bacaklarını, uzuvlarını kaybeden gaziler de benim gibi düşünüyorlardı. 20’li yaşlardasınız, hayatınızın en delikanlı zamanı. Kanınız ateş gibi. O durumdan kollarınızı, bacaklarınızı kaybeder duruma geliyorsunuz ve başkasının yardımı olmadan yürüyemiyorsunuz.

Gözünüzü açıyorsunuz, uzuvlarınız kayıp... Hayatınızdan neler gidiyor başka?
Yıllarca “Neden ben şehit olmadımâ€� dedim. Niye böyle oldu? Bu soruyu sürekli sorar hale geliyorsunuz.

Çoğu gazi bunu söylüyor...
İnsan kendini mahcup hissediyor. Vücudumdan birçok kurşun çıktı. Ben yıllarca sakladım bunu.

Neden?
Bir yerde bir şehit annesiyle karşılaştık, sohbet ediyoruz, birisi “Koray’dan şu kadar kurşun çıktıâ€� dedi, şehidin annesi “Benim oğlum tek kurşunla öldüâ€� diye cevap verdi. İnanın öyle mahcup oldum ki. Vurulduktan sonra yıllarca “Nedenâ€� dedim, “Niye arkadaşlarım şehit oldu, niye ben ölmedimâ€�.

Peki hayatla bağlarınızı kopardınız mı? Mesela eş, çocuk, aile?
O dönemi geçmem iki yıl sürdü. Eve kapanıyorsunuz, anne-babanızdan, arkadaşlarınızdan uzaklaşıyorsunuz. Kavga ediyorsunuz, hırçın oluyorsunuz. Başkasının size karşı olan en ufak bir hareketini yanlış anlayıp sinirlenebiliyorsunuz. Baktım aileme, arkadaşlarıma zarar veriyorum. Okumaya verdim kendimi... Mastır yaptım, üniversitede öğretim üyesi oldum. O dönemi öyle atlattım ama atlatamayan gazi arkadaşlarım da var. Yıllar geçse bile o vurulma anını unutamayan arkadaşlarım var. Bu insanı bir sarmala itiyor.

Evlendiniz mi?
Evet, evlendim. Kitabı da kızım Derin’e ithaf ettim.

CUMHURİYETâ€™İ KORUMAK İÇİN MEHMETÇİK OLDUM

‘Vatan sağ olsun’ sözü sizin için ne ifade ediyor?

‘Çılgın Türkler’ kitabını bilirsiniz. Oradaki insanları düşündüm hep. Dedim ki “Ölmenin de bir anlamı olmalıâ€�. O yüzden keşke Kurtuluş Savaşı zamanında yaşasaydım diyorum. Ölmenin de bir anlamı olsun. Orada insanlar nasıl 1 metre sonra öleceğini bile bile gidiyorlar. “Vatan sağ olsunâ€� derken de bu anlam çerçevesinde düşünüyorum. Nasıl Mustafa Kemal Atatürk gazilerle bu ülkeyi kurmuşsa ben de onun yolunda devam ettiğimi düşünüyorum. Onun kurduğu Cumhuriyet’i korumak için ben de Mehmetçik oldum diyorum.

Irak-Suriye tezkeresi TBMM’den geçti. Bu tezkereler geçerken bir asker ne hisseder?

Her tezkerede aynı şeyleri hissederim. Hükümetlerin aldıkları kararlara göre askerlerimiz şehit ya da gazi olabilir. Fakat iki adım attıktan sonra vazgeçilirse o şehidin ailesi ya da gazi demez mi “Madem her şey aynı olacaktı, ben niye bu haldeyim?â€� diye. Mehmetçik, vatan dediğimiz bu topraklar için, milletin bekası için elbette dün olduğu gibi bugün de ölüme koşarak gider