Alıntı yaparak yanıtla"Eğer dünya milletlerini yedikleri şeylere göre sınıflara ayırmak âdet olsa; Almanlara patates yiyiciler, İtalyanlara makarna yiyiciler denseydi, mutlaka biz Türklere de ekmek yiyiciler denirdi... Bir yere gidildiği vakit, Mehmetçikler önce yemekten değil de ekmeğin azlığından şikâyet ederler." Bu cümleler, I. Dünya Savaşında Galiçya Cephesinde savaşan bir Mehmetçiğe ait.
Mehmetçik cepheye varınca yemeklerin Türk alışkanlığına göre pişirilmesi ve erzakın buna göre hazırlanması için alınacak önlemler görüşülür. Yeteri kadar seyyar (gezici) mutfak sağlanır. Bunlarla bölük düzeyindeki birliklere gerektiğinde yürürken dahi yemek pişirilir.
Kişi başına günlük 300 gram etten 50 gram kesilir, ekmek miktarı 700 gramdan 840 grama çıkarılır. Sıcak iklim bölgelerinden gelen erlerin kış aylarında soğuğa daha iyi dayanabilmeleri için ekmek miktarı soğuk dönemde 1000 grama çıkarılır, günde 30 gram şeker veya 50 gram kuru üzüm, sabah-akşam iki defa çay verilir.
Kompir (patates) mevsimi geldiğinde Galiçya da meyve, sebze gibi şeylerin mevcut bulunmaması yüzünden, Mehmetçikler tüm ihtiyaçlarını buranın biricik bereketli mahsulü kompirden temin eder. Aslında erzak olarak daima patates ve et verilir, öğle ve akşam bu iki şeyle karınlarını doyururlar. Bundan başka muharebe mevzilerinin sağı, solu, ileri ve gerisi daima patates tarlalarıyla dolu olduğundan Mehmetler bol bol toplar, kâh külde kızartarak kestane gibi yerler, kâh suda haşlayarak ve tuza batırarak atıştırırlar.
Galiçya cephesi patates toplayan askerlerimiz 1916
Sonbaharda mevzilerin civarındaki tarlalardaki mahsulün büyük kısmı çıkarılır. Düşmana doğru olan yerlerde gece çalışılır, hatta bazı inatçılar kışın bir metre karın altını oyarak kompir toplar ve mangaların zeminliklerinde her gün bakraçlar kaynar. İlkbaharda yine kompir toplamaya devam edilirse de, kışın yerin altında donan ve yazın tekrar açılan patateslerde artık lezzet kalmadığı için pek de rağbet görmez.
Bir Mehmetçik mektubunda,
"Buranın ahvalinden sorar iseniz üstümüz yağmur, altımız çamur, karnımız kompir doludur.
Bu memleketin de tarlaları var, emme velâkin ekinleri yoktur. Her yer, her taraf kompir ve mısırla doludur.
Meyve namına erik ile armut gördüm. Bunların her ikisinin de tadı bizim hıyarlar gibidir. Öyle kavun karpuz gibi şeylerden bunların büyük babalarının bile haberi yok." diye yazar.
Bir diğeri "Düşündüm, taşındım, sana ne hediye göndereceğimi bilemedim; şehirde değilim ki şeker göndereyim. Köylerde de patatesle matoşkadan (bayan) başka bir şey yok.
Birisini posta ile göndermeye değmez, ötekisini de ancak kendim getirebilirim." der.
Yer İmleri