Sanat : Edebiyat, Müzik, Sinema, Tiyatro, Sergiler, Festivaller ...

**Koray** · 10-06-2022, 08:48

**Koray** · 24-06-2022, 10:35

https://caz.iksv.org/tr

**Koray** · 28-06-2022, 09:04

Cünyet Abiyi de Uğurladık,
Allah'tan gani gani rahmet dilerim.

**Koray** · 30-06-2022, 15:13

Yılmaz Büyükerşen, Cüneyt Arkın'ı anlattı ;

7 yaşından beri arkadaştık, ilkokullarımız birbirlerine çok yakındık, ortaokul ve liseyi aynı okulda okuduk.
Tarihi Atatürk Lisesi o dönemde hem ortaokul hem de lise eğitimi veriyordu. Ortaokulda sınıflarımız farklıydı ama lisede aynı sınıfta sıra arkadaşıydık, lise son sınıfa kadar Fahrettin ile aynı sırayı paylaştık.

Sonra yollarımız ayrıldı.
O İstanbul Tıp Fakültesi'ni kazandı ben de Eskişehir'de Ankara Hukuk Fakültesi'ne kayıt oldum, bir sene okuduktan sonra Eskişehir'de İktisadi Ticari İlimler Akademisi kurulunca dosyamı alıp Eskişehir'e geldim.
Fahrettin çok çalışkan bir kişiydi. Tıp Fakültesi döneminde hocalardan kendisini asistan olarak almak istediler. Ama Fahrettin akademik kariyer yapmayı düşünmedi.
Yaz aylarında bir araya gelirdik. Yedek subaylığını da Eskişehir Hava Hastanesi'nde yaptı.
Hava Hastanesi'nde sabahları askeri vasıta ile garnizona gider, uçuşa gidecek olan pilotların muayenelerini yapardı. Sonra hastaneye gelir ve saat 15.00'a kadar poliklinik hastalarına bakardı. Daha sonra da bir araya gelirdik.

İkimizin de bir merakı vardı, o da edebiyattı.
Edebiyat derslerinde de hocaların gözde öğrencilerinden sayılırdık. Türkçeyi çok iyi kullanmaya gayret ederdik. Kompozisyon derslerinde adeta ikimiz yarışırdık. Bazen o bazen ben birinci olurdum. Çok iyi bir eğitim sistemine sahiptik.
Öğretmenlerimiz sadece bize verdikleri eğitimlerle değil bizi kültür ve sanat ile de donatmak isterlerdi. Yani lisede verilen derslerle sınırlı kalmazdı bilgilerimiz.
Her sınıfın bir tiyatrosu vardı. Bizim de vardı.
Sınıflar arası bir tiyatro yarışması yapılırdı. O bakımdan bir tiyatro kültürümüz vardı. Lise son sınıfta radyo istasyonu kurmuştuk. Cumartesi ve Pazar günleri radyo yayını yapardık.
Fahrettin'in çok iyi hikayeciliği vardı. Hakikaten çok iyi hikaye yazardı, hayali çok genişti.

Gerçi hepimizin hayali genişti ama hayallerimizin hepsini gerçekleştiremezdik. Fahrettin'in o dönemde İstanbul'da çıkan edebiyat dergilerinde, mecmualarında hikayeleri olurdu.
Fahrettin'in bir özelliği atletik bir yapıya sahipti. 19 Mayıs törenlerinde gösteriler yapılırdı. O gösterilerde yer alır, resmi geçitlerde en başa manga başı gibi ekibin başına öğretmenlerimiz Fahrettin'i yerleştirirdi.
Yaramazlıklarımız, kavgalarımız, resimli romanlarımız ve edebiyat tarafımız o tarihte çıkardığımız duvar gazetesine yansırdı.
Ben karikatür çizerdim, Fahrettin de fıkralarını yazardı. Bir arkadaşımız da daha sonra bankacı oldu. O da şiir yazardı. Öylesine bir kültür donanımına sahip bir kadroyduk biz. Çok güzel yazılar yazanlar da duvar gazetesinin yazılarını yazardı. O zamanlar sınavlar sözlü şeklinde yapılırdı.
Fahrettin hiç takılmadan geçti. Ben ise coğrafya dersinden "Amazon Nehrinin debisini" bilemediğim için beni Eylül'e bıraktı.

Fahrettin Tıp Fakültesi'ni bitirdi. Yedek subay olarak Hava Hastanesi'ne tayin oldu. Yedek subaylık bittikten sonra bir muayenehane açacaktı. İlk eşi de Tıp Fakültesi son sınıftaydı İstanbul'da.
Mezun olduktan sonra o da Eskişehir'e gelecek ve o küçük muayenehane ihtisas yapacaklardı. Sonrasında da bir çocuk hastanesi kurma idealleri vardı. Ama o ideali yedek subaylığının bitimine 2 ay kala bir zamanda onun kaderi değişti.

Yedek subaylık yaparken ben de İktisadi Ticari İlimler Akademisi'ni bitirdim. Akademi öğrencisiyken Sağlık Bakanlığı, Devlet Hastanesi'nde bir kan bankası kurdu.
Kan verenlere para ödeneceği belirtildi. Bizler de şehrin bir eksik tarafı olduğunu düşünen gençler olarak tiyatro kurmak istiyorduk. Bir tiyatrosu yoktu Eskişehir'in.
500'e yakın akademi öğrencisi kurulan kan bankasına giderek kan verdik. Elde ettiğimiz parayla da seyyar tiyatro sahnesi kurabilmek için malzeme aldık. Tiyatromuzun adına da Türk Devrim Ocakları ismini verdik.

Biz tiyatro yaparken Fahrettin de yedek subaylığını yapıyordu ve 2 ayı kalmıştı. Eskişehir Hava Kuvvetleri'nde havacılıkla ilgili ilk Türk filmi çekiliyordu. Başrolünü Göksel Arsoy'un oynadığı "Şafak Bekçileri" filmiydi. Yönetmenliğini Halit Refiğ yapıyordu. Filmde yardımcı oyuncu ihtiyacı da vardı. Birçok yedek subay var, teğmen var. Garnizon Komutanı Muhsin Batur onlarında filmde rol almasına izin verirdi.
O günlerde Fahrettin yine Hava Hastanesi'nden çıkıp bizim tiyatroya gelmişti. Bizim provalarımızı izlerdi. Kendisine filme meraklı olduğunu söyledim.
Kendisini de Joyn Wayne benzetirdik.
Kızlar benzetirdi, bizler ise dalga geçerek konuşurduk. Bütün fotoğraflarında kaşlarını yukarıya kaldırmış olarak görürüsünüz. Benimsemişti yani Joyn Wayne olmayı.
Kendisine "Şafak Bekçileri" filmi çekildiğini ve orada yedek subayları, teğmenlere de görev verdiklerini söyledim. Benim söylediklerimi ciddiye aldı. Biraz da benimki şakaydı, takılmaydı. Aramızdaki samimiyetten dolayı. "Hiç aklıma gelmedi. Yarın gidiyorum" dedi. Ertesi gün hakikaten gidiyor.

Halit Refiğ'i sahneler, kablolar toplanırken görüyor. Kendisi de rol almak istediğini söylüyor. Halit Refiğ kendisine geç kaldığını belirterek kartını veriyor ve İstanbul'a davet ediyor.
Daha sonra olanları bana anlattı ve ertesi gün İstanbul'a gitmiş.
Bir süre sonra geldi ve Halit Refiğ ile anlaştığını, kendisine başrol vereceğini söyledi.
Filmlerden para kazanarak sermaye yapacağını ve kazanacağı para ile çocuk hastanesi kuracağını iletti, gidiş o gidiş.
Hakikaten ilk filmde başrol, olacak iş değil. Ses dergisinde çalışan arkadaşıma da mektup yazarak Fahrettin'i anlattım ve onu kapak resmi yapmasını istedim. Birdenbire yıldızı parlamaya başladı.

Filmlerinde dublör kullanmamaya başladı. Giden atın üzerinde ayakta dikilir, takla atar, kalelere sıçrar, kılıç çeker filan. Hoca tutup özel ders almış. Her gittiğimizde de bir tarafının sarılı olarak görüyorduk.
Dublör istememesi de yönetmelerin canına comcom. İkinci bir masraftan kurtuluyorlar. Diyebilirim ki ayaklarında, kollarında, ellerinde kırılmadık yer kalmamıştır.

İran'a bir davet üzerine film çekmeye gitti. Galiba orada bir İran Şahı'nın ailesinden bir tanesi Fahrettin'e aşık oluyor. İş alevlenip duyulunca Şah'da da öfke uyandırıyor, kaçıp Londra'ya gitti o zamanlar.

Öğrenciliğimiz yıllarında kız arkadaşlarımız olurdu. Fahrettin de bir albayın kızını seviyordu. Fahrettin çok yakışıklıydı ama ikimizin de bir kusuru vardı, bacaklarımız yamuktu.
Albayın kızı cama çıkardı ve biz yolun karşısında kaldırımda bacaklarımızın yamukluğu belli olmaması için karo taşlarının hizasında yürümeye çalışırdık.

Albayın kızı, Fahrettin'e, "Katır tırnağım" derdi. Biz bozulurduk. Ancak katır tırnağı zarif, ince ve uzun bir çiçekmiş. Onu o vesile ile öğrendik.
Albayın kızıyla olmadı. Başka birisi ile evlendi. Tabi her genç gibi aşk hayatlarımız da oldu, kız arkadaşlarımız da oldu. Kızlara iltifat etmeyi çok iyi bilirdi.

Geçen hafta telefon etti bana. "Yılmazcığım seni de Eskişehir'i de çok özledim. Sen gelmiyor musun ben gelemiyorum' dedi.
Neden gelemediğini sorduğumda da rahatsızlıklarının olduğunu belirterek "Bu ihtiyarlık rezalet. İnsan genç kalmalıymış hep" dedi.
Biraz dertleştik. Hastalıkları konusunda kendisini teselli etmeye çalıştım. İlk fırsatta düzelirse Eskişehir'e geleceğini söyledi.
Ama kısmetmiş.
Türk sineması büyük aktörlerinden birisini kaybetti. Eşi Betül, kendisine çok iyi baktı.