Sen Benim Düşlerimdin Hiç Yaşayamadığım (Ayrılık Mektupları) Serdar YILDIRIM

[Başkent]

İşte yine sensizliğin hegemonyasında bir gün daha geçmekte. Adını kazıdığım ağacın olduğu o parkın yerine şimdi bir AVM dikmişler. Zaman zaman yürüyorum oraya ve kapatıp gözlerimi seni düşlüyorum. Elimi tutuyorsun yine ve gözlerime bakıyorsun. Sıcaklığını hissediyorum ve bir garip oluyorum yine. Sanki sen yanımdasın, sanki sen dokunuyorsun tenime…
Ve özlemlerle doluyor yüreğim…Açıyorum gözlerimi ve bir bakıyorum o yerlerin üzerine dikilmiş beton yığınlarının aslında bizim düşlerimizin, bizim yarınlarımızın üzerine dikildiğini anlıyorum. Sonra bir kez daha küsüyorum kendime, bir kez daha suçluyorum kendimi yanımda yoksun diye.
Sana yazıp yollayamadığım mektuplar, dilimden dökülmeyen sözler ile veda ediyorum seninle ilk kaçak öpüşmemizin, ilk vedamızın ve ilk ayrılığımızın gerçekleştiği ve tıpkı biz gibi tarih sahnesine gömülen o parka..
Başım düşüyor yine önüme, gözlerim buğulanırken zor tutuyorum kendimi olur ya birisi görür diye. Yürüyorum dilimde Seyfi Doğanay Türküleriyle yalnızlığımı paylaştığım ve yoldan geçen araçları izlediğim o tepenin üzerine.
Sonra ne mi yapıyorum yoldan gelip geçen araçlara bakıyorum hani olur ya sen gelirsin diye. Hatırlar mısın sen buraya veda ettiğin zamanlarda seni beklerdim orada. Seni taşıyan o küçük köy minibüsü geldiğinde yanına gelmeye cesaret edemeyen ben uzaktan bakıp sana gülümserdim. Şimdi yine orada bekliyorum zaman zaman ama artık ne köy minibüsleri ve nede sen geliyorsun.
Ama ben yine seni beklemeye ve özlemeye devam ediyorum Sevgili.
Geleceğin gün belli olmasa da sen benim beklemeye devam ettiğim, özlediğim olmaya devam edeceksin.
Serdar YILDIRIM

[Başkent]

Malumundur bu şehirde hiç denizimiz olmadı bizim.
Onun içindir ki martılara simit atmanın ne anlama geldiğini bilmeyiz Fakat güvercin nasıl beslenir kümes nasıl patlatılır iyi biliriz…..
Çocukluğumuz gecekondu sokaklarında geçti o yüzdendir ki apartman hayatını yadırgadık hep.
Alışamamıştık betonarme evlerin boğuculuğuna, bahçede yudumladığımız çaydan zevk alıyorduk balkonda değil…
Bahçelerden aşırdığımız kayısılardan alıyorduk meyvenin tadını…
Okulda biri omuz attığında gidip hiç şikayet etmedik, çünkü şikayet yoktu bizim lügatimizde, neyse gereği onu yaptık…
Evet biz hep öteki çocuklardık aşkı, sevdayı ve kavgayı kitaplardan değil yaşayarak öğrenen…
Onun içindir ki Milli Eğitimin öğretmenleri değil hayat öğretti bize herşeyi…
Ve hep inadına başı dik yaşadık…
Serdar YILDIRIM

[Başkent]

Sana çıkar tüm yollarım. Nasıl diye soracaksın belki inanmayacaksın bir hikaye anlatıyor sana diye düşüneceksin. Ama bilmezsin ki yürek seni yaşadı bu şehrin tüm sokaklarında. Belki seninle sarmaş dolaş yürüdük şehrin küçük bir sokağında belki kavga ettik en işlek caddesinde.
Kaçamak buluşmalar yaşadık ve gizliden sevdik. Yasaktı düşlerimiz. Ben kaçıyordum sen kovalıyordun, sen kaçıyordun ben kovalıyordum.

Bir birimizi yediğimiz günler oluyordu, ama her kavganın sonunda bir kaç kelimede bitiyordu kavgamız.
Seni seviyorum demek yetiyordu en büyük kavgaları sonlandırmaya.
Hayatımdaki her değişiklik, hayatıma giren her yeni şey bana seni hatırlatıyordu.
Seni unutmak için çabalıyor ama bir türlü unutamıyordum.
Çünkü ben seni çoooook seviyordum.
Tıpkı Senin beni sevdiğin gibi.
Bu yüzdendir ki adım attığım tüm yolların sonu seninle bitti.
Belki sen yanımda değildin bu yolları adımlarken ama senden bir hatıra yanımda yürüyordu bilesin..
Bazen gülümseyişin, bazen gözyaşların, bazen mutluluğun bazen ise hüznün eşlik etti bana.
Bundan dolayı bana sorma yollarımın nasıl sana çıktığını.
Çünkü çıktığım her yolun sonunda sana kavuşmanın özlemiyle yürüyordum.
Bir sonu olmayacaktı bunu biliyorduk ama yinede seviyorduk, Uzak Şehirlerde ve yitik düşlerde…
Bir ömürde sevecektik bir daha değmese de tenlerimiz bir birine…
İşte böyle sevgilim sana yazılmış ama senin okuyamadığın hasret mektuplarına bir tane daha eklemek istedim.
Belki bir gün okursun bunları diyeceğim ama bunları hiç okuyamayacaksın yada okusan da bir daha beni asla göremeyeceksin.
Neden diyeceksin o artık niye yok, nerede ve ne yapıyor diyeceksin.
Dilinden hüzünlü sözcükler dökülürken, ben yasak bir şehrin sokaklarında seni sensiz sevmeye ve düşlerimde yaşamaya devam edeceğim..
Serdar YILDIRIM...

[Başkent]

Farkındayım o beni sevmiyordu ama ben inandırmıştım kendimi beni sevdiğine.
Kendimi kandırma seansları düzenliyordum o bensiz olamaz bensiz yaşayamaz diyordum lakin biliyordum ki o sevmiş gibi yapıyordu ve ve bende inanmış gibi yapıyordum…
O aşktı benim için imkansız olan çok sevilen ve hep sevilecek olan…
Ondan dolayıdır ki kendimi kandırmaya devam ettim o çekip gitsede elbet bir gün döner yalanıyla avuttum kendimi..
O dönmedi ben beni telkine devam ettim..
Zor olmadı mı diyeceksin evet zor oldu unutamamak ve sevda ile dolu bir yüreğin kendini yalanlarla avutması..
Zordu ama oldu…
Serdar YILDIRIM

[Başkent]

Ya bütün şiirlerim sana yazıldı..
Ya da tüm şiirleri sen yazdırdın bana...
Serdar YILDIRIM

[Başkent]

Ve gözyaşlarını döktü şehir yitip gidenlerin ardından…
Ağladı bir anne hayata onu bağlayan tek çocuğuna…
Ağladı bir baba güçlükler içinde yetiştirdiği oğlunun can verişine…
Bir Mart Günüydü…
Şehir ağladı yitip gidenlerin ardından…
Yaşanmamış günler ve geleceğe dair kurulan hayaller…
Bir daha güneşi görmeyecek gencecik bedenler..
Ve daha neler…
Artık yeter Ankara…
Ağlama….
Bükme Boynunu Hainlere İnat Kaldır Başını ve Gülümse Güzel Günlere…
Serdar YILDIRIM…...

[Başkent]

Vakit akşam olur, güneş gider, şehir susar. Sen gelirsin aydınlanır dünyam, son bulur şehrin suskunluğu.
Belki bir düş olarak gelirsin, belki tenimde kalan bir tatlı buse belki hiç unutamadığım o güzel kokun...
Sana sarılır, sana sığınırım.
Seninle Kaparım gözlerimi ve bir sana söylerim en güzel sözlerimi.
Ey düşlerimin gerçeğe dönüşmüş hali.
Yüreğimin ezgisi...
Seni seviyorum...
Serdar YILDIRIM

[Başkent]

Hadi beni anlat demiştin ya . Kusura bakma anlatamadım. Alfabem hep bir eksik kaldı seni anlatmaya. Ya harflerde eksiklik vardı ya sen fazla geldin.
Serdar YILDIRIM