Gabbeh (1996) Hayat renktir, Aşk renktir, Erkek renktir, Kadın renktir, Çocuk renktir

[i-ked]

"Hayat renktir, Aşk renktir, Erkek renktir, Kadın renktir, Çocuk renktir"





Film Özeti


Makhmalbaf'ın 1996'da çektiği Gabbeh, adını İran'da dokunan bir halı cinsinden alıyor. Doğanın renklerini kullanış biçimi ve şiirsel anlatımı ile dikkat çeken filmin konusu kısaca şöyle: Gabbeh, İran'ın güneybatısındaki Türk asıllı Bahtiyar aşiretinin kimliğidir ve aşiret mensupları dokunan her kilimde başlarından geçen olayları renklerdeki anlamlara gizleyerek dokumaktadırlar. Orta yaşlı bir karı koca akarsu kenarına halılarını yıkamaya giderler. Halıdaki desenler üzerine konuşmaya başlayan çift, bir süre sonra halıda resmedilen kadın figürünün canlandığına tanık olur..



http://www.imdb.com/title/tt0116384/


IMDB 7,1 vermiş, benden 9,1.

Papatya bile var, gelincik çiçeği var.

Ortaokuldayken iş - teknik diye bir dersimiz vardı. A4 kağıdı kadar bir halıyı yaklaşık 3 ayda örebilmiştim. Ama o 4 çıta tahtasının temini, onlarca çiviyi tahtalara çakma, yorgan ipini germe, ip yumaklarını (satın aldığım yeri, zamanını ve fiyatlarını anımsıyorum) küçük küçük kesip binlerce düğüm atma, tarak ile sıkıştırma hepsi bana ait... Yıllarca odamın süsü oldu da, taşınırken kayboldu gitti göz nurum, el emeğim.

12:19 09/02/2014

[i-ked]

[i-ked]

http://www.derindusunce.org/2011/03/...khmalbaf-1996/

Rengarenk bir film Gabbeh. Makhmalbaf’ın sinemaya dair renk tercihinin de göstergesi. Yalın gibi duran ama farklı anlatım tarzlarını bir araya getiren ve bunu yaparken, geleneği yeni tekniklerle harmanlamaktan çekinmeyen bir yönetmen Makhmalbaf.

İranlı yönetmenler cidden çok cesurlar. Deneysel denilebilecek teknikleri uygulamaktan çekinmiyorlar. Makhmalbaf’ın Gabbeh’i, bunun göstergesi. Şiirler söylenirken, sözlü edebi kültür yansıtılırken, birden gökyüzüne uzanan bir el size bir şeyleri işaret ederek anlattığı hikâyenin gerçekliğini kırabilir; doğallığı yapay bir unsur takip edebilir; sizi hikâyeden koparıp anlatıcı kişinin bugününe döndürebilir; geçmişte söylenen diyalogu bugün söyletebilir; yalın ve doğal anlatım yapayla yer değiştirebilir; bir sembol, gerçekliğin yerini alabilir; hikâyenin ilerlemesi için sizi ve kahramanını, başka bir kahramanın su doldurmasını beklemek zorunda bırakabilir… Eleştirileri göğüslemek anlamına geliyor bu tarz, başarısız bulunmayı göze almak, klasik sinema dilinin dışına çıkmak. Kaç yönetmen buna cesaret edebilir ki?

Bu filmi beğenir misiniz, fazla değil, eğer istediğiniz, izlediğiniz/alışık olduğunuz tarzda bir şeyler izlemekse. Harika bir film değil, hatta yadırgayacağınız tekniklerle dolu, ama geleneğin, kültürün, aşkın, bunlara dair kodların farklı bir anlatım tarzında karşınıza çıkması sizi şaşırtsa da, sinemanın farklı anlatım dillerini/tekniklerini görmek ve tabiata dair nefis görüntüleri kaçırmak istemiyorsanız, bu filmi izlemelisiniz.

Hayat paylaşınca daha güzel...

[i-ked]

Filmdeki Gabbeh, Orhan Pamuk'un "Benim Adım Kırmızı" kitabındakiler gibi... Kitapta "ölüm" bile dile geliyordu. Yüzüklerin Efendisi ve Taht Oyunları gibi karakterden karaktere atlaması kitabı okumayı zorlaştırsa da bu filmde tek hikaye var.

Renk körü olduğum için göremesem de bol renkli bir film.



Birkaç tane screenshot:













SONUÇ : Aşk acıdır.