|
|
|
Başkanım selamlar,
Her zaman beklerim
Originally Posted by ayhan53
topik bana ağır geldi okudum kaçarım
Sn. Bora Yaşar,
Katkınız için teşekkürler, yorumunuzu büyük bir beğeni ile okudum. Özellikle, "Beni bir şarkı mutlu edebiliyor. Oysa Harp ve Sulh bir senfoni." betimlemenizi.
Büyük küçük sıralaması yapmak, sanatın, edebiyatın ruhuna ters, farkındayım, dediğiniz gibi özneldir bu çeşit sıralamalar yapmak, bu yüzden, "benim penceremden" diye not düşerek düzelteyim
Selamlar, iyi akşamlar..
Olay anlatımı üzerine kurgu mu, yoksa bu ikisini de içeren ama ana örgüsü bu olmayan, daha çok insan halleri, ruh durumları üzerinden derin analizler yapan, bunu, olayları arka planda tutarak yapan anlatımlar mı..
Bence ikincisi.. Özellikle Tolstoy ve Dostoyevski üzerine bu kadar vurgu yapmam bundan biraz da.. Savaş ve Barış mesela, Napolyon'un Rusya seferini en iddialı tarih kitabından daha net olarak anlatır arka planında, bunu o olayı anlatmak ya da o olay üzerinden bir mesaj vermek için yapmaz..Ama almak isteyene Rusya'nın o savaşa sürüklenme ve sürdürme süreci üzerine yazdıkları mesela muhteşem bir mesaj olarak da görülebilir.. O kadar kapsamlı ve anaç bir eser var ki ortada, herkes kendine ne çıkartmak istiyorsa çıkartabiliyor.. Kitabın kahramanı da Napolyon değildir, Tolstoy'un kafasında şekillenen yüzlerce farklı karakterdir.
Sadece kurgu üzerine olan kitaplara başlarım belki ama bitiremem.. Yazarın biraz yapay kaçan o çabası beni müthiş sıkar.. En somut örneği Dan Brown'dur benim için. Da Vinci Şifresini bir şekilde bitirebilmiştim ama diğer kitaplarına başlamadım bile..
Kendi topraklarında yaşananları öyküleştirip romanlaştırarak evrenselliği yakalayan yazarlar vardır mesela.. Gabriel Garcia Marquez, Yaşar Kemal gibi.. Topraklarının gerçekliklerini öyle bir dille anlatırlar ki nefesiniz kesilir bazen..
Marquez'e bakın, arkasında babaannesini görürsünüzyazdıklarının çoğu babaannesinin ona küçükken anlattığı öykülerden esinlenmiştir.. Bize hiç olmayacakmış gibi görünen şeyleri günlük hayatın sıradan rutini gibi anlatmasıyla sarsılır sarsılır durursunuz okurken.. Birden kolu koptu, kafasına bir taş düştü ve öldü, bebeği karıncalar yedi.. Akla zarar bir anlatımdır ama bir çeşit efsun gibidir, okurken alırsınız bu efsunu ve bir süre sonra o sihirli dünyada kaybolur gider siz de normal görürsünüz anlatılanları, yetenek biraz da bunun gibi birşeydir..
Oradan bambaşka bir coğrafyaya, New York'a geçin.. Paul Auster'in fantazi yüklü hayalgücüne bırakın kendinizi.. Bir latin kasabasında ne kadar güçlü bir hayal gücü varsa, en büyük metropol New York'ta da farklı boyutlarda ama aynı şiddette bir hayalgücü olduğunu görün, mutlu olun
Yetmedi biraz daha dolaşacağım derseniz, İrlanda'ya geçin.. Modern çağın filozof-yazarlarından Iris Murdoch!a konuk olun.. Bir filozoftur, ağır yazar diye korkmayın, çinkü anlatacaklarını, arka planında at yarışı, içki, muhabbet olan bir fon olan bir platformda anlatır, eğlenerek okursunuz ve okuduktan sonra bakış açınızın daha bir derinleştiğini hissedersiniz.. At yarışı, entrika, içki peşinde koşan karakterlerle yapmıştır bunu size yazar.. Bu da yeteneğin bambaşka bir boyutu.. Yalnız uyarırım, çağımızın en büyük beyinlerinden biri olan Murdoch'un hayatının son döneminde Alzheimer'e yakalanmış olduğunu ve son yıllarını bir çocuk gibi geçirdiğini bilmek biraz daha sarsıcı olacaktır yazdıklarını okuduktan sonra..
Bu yolculuk bitmez
Açıkçası Faulkner hakkında hiçbir fikrim yoktu.. Çağın en büyük romancıları arasında gösteren kişiler olduğunu duyunca ilgimi çekti..
Kadıköy'deki küçük ve sevimli YKY şubesine bir ziyaret vesilesi doğdu böylece.. Özellikle, aslında var olmayab Yoknapatawpha kasabası dikkatimi çekti, çıkış eseri olduğu söylenen Tapınak ve Yoknapatawpha kasabasını anlatan Absalom, Absalom! kitaplarını aldım.. İzlenimlerimi paylaşmaya çalışırım okuduktan sonra..
Sıkça, durgun bir gölde küçücük bir kayığın düzgün, mutlu gidişini seyreden bir insanın, bu kayığa kendi bindiği anda hissedeceklerini hissediyordu. Bu kayıkta yolculuğun yalnızca sakin sakin, sallanmadan oturmak demek olmadığını, kayığın nereye gideceğini akıldan bir an çıkarmamasının, durmadan düşünmenin, kafa yormanın; altında suyun olduğunu, kürek çekmek zorunda olduğunu unutmamasının, alışık olmadığı için avuç içleri acısa bile kürek çekmesinin gerektiğini, bunu seyretmenin hoş bir şey olduğunu, ama yapmanın, hoş olsa bile, çok güç olduğunu görüyordu.
Anna Karenina, sayfa 476, bölüm 14'ten bir kesit..
Son düzenleme : Asmiltak; 10-10-2012 saat: 01:23.
Ne söylesen ne beklesen
Yaradan’dan ya da kaderinden
Ele geçmez istediğin
Uğruna savaş vermediysen
Sanki seni boğar gibi
Sanki yeniden doğar gibi
Sanki zaman zaman ölür gibi
Acısını, çilesini çekmediysen
Yaşantım sanki bir savaş ve hoş da bazen, ateş kesildiğinde ve de sular durulduğunda, yoksa hep gülerdi insan, hep kalırdı masum, saygıda bir kusur ettiğinde minnetin de değeri yok, kafalarda hesaplar yapılır ve mesafeler konur, fakat bu kalp unutmaz, unutamaz ki zaten, her kalp yıkılır ancak yenisi bulunamaz bir mesken, her anım birini özler, rüyada yolunu gözlediğim, düşünceler ve benliğimle canlanır tüm hatıralarım, bitince yalnızım, gözümü açtığımda kalmışım yanımda ailem ve bir de arkadaşlarım....
Şimdi boşuna bakma saate zaman geç oldu, dün annem elimi tutarken bugün 29'da doldu, vakit can almaz ancak can yakar,
fakat bir bekle bak, nakavt olursan çok sakat, mücadeleyle geçen hayatta son round, kazanmak herkes ister,
ne istediğini bilmektir önemlisi var mı listen, hayallerin, hırsın, cesaretin, sabır selametimse intikam felaketimdir,
ne mektebimde vardı huzurum, ne vardı evde, çıkıp bir başıma ağlamaktı belki caddelerde, hayallerin kurulduğu ve düşlerin yok olmadığı, bu gözlerinse dolduğu, zamanın donduğu bir yerdeyim, düşünceler dumanlı dağlar aynı, gözse puslu, bir bakmışım mesafeler uzun ve tozlu, benimse yol yürür gider bir seyyah olurum, ne paranın bir değeri vardır aslında, ne de şerefle onurun...
Ameleydim eskiden şafak sökerdi her gün işe giderken, cebimde yoktu bir kuruş ve Üsküdarımın her bir yeri yokuş,
her gün yeni bir suç, ittiler fakat ben olmadım tuş, kanatlı doğmamış kuş, vakit hiç geçmemişti, ben hep aynı yerde saydım,
ekmekle vardı kavgam daha bir sertti günler, ve geçmişeydi saygım, gelecekti kaygım, kelebekti kalbim,
akar giderdim olsa bile bir derdim hep gülerdim, ve ağladığımı görebilen bir annem bir de ben, inceden bir perde vardı gözlerimde,
göz görür fakat dilim susardı, ayaklarım, elim, kolum da bağlı, hayat bu dile kolay velakin her bir yerine ağrı,
ve kimi zaman düşündüm, aslında hiç üşenmedim ben hep düşündüm, hayata karşı dört silahşör hep güler sanmıştım,
bu öyle lanet olası tos bir pembe ki bir baktım her şey ciddi ve hemen uyandım...
Gelsin, hayat bildiği gibi gelsin, işimiz bu yaşamak,
unuttum bildiğimi doğarken, umudum ölmeden hatırlamak...
Gönderi Kuralları
