Originally Posted by
spektrum
44 yaşındayım, ne evlendim ne çocuk sahibi oldum. İnanılmaz mutlu ve huzurluyum bu konuda. Etrafımda ne kadar evlenip çocuk sahibi olmuş arkadaşım eşim dostum varsa hatta kendi ağabeyim bile bu konuda bana imreniyor. En iyisini sen yaptın diyorlar. Hepsine bakıyorum köleleştirmişler hayatlarını. Kafalarının içi devamlı bir yığın maddeyle dolu. Anın içerisinde kaybolma diye bir durumları kalmamış devamlı mental taciz ve kuşatma halindeler. Bir yerden sonra kendileri de bu durumu farkediyor ve bu sefer eşlerine, çocuklarına karşı agresifleşiyorlar. Bu köleliğin, sefilliğin sorumlusu onları ilan ediyorlar.
Aman ülkede sosyolojik iklim değişmesin, aman azınlık durumuna düşmeyelim diye kimse kusura bakmasın kendimi ateşe atamam.
Adam gibi politikalar uygulasınlar önce. Doğru dürüst bir eğitim insani ölçülerde yaşam standartları hazırlasınlar. Sonra milletten çocuk yapmayı beklesinler. Ben böyle akrebin, çakalın, itin uğursuzun, eğitimsizin, saygısız sevgisiz nobran cahil ahlaksız insanların arasına çocuk yapıp atıcam öyle mi?
Geçiniz