Originally Posted by
dimitris
Yok böyle bir deprem, çocuklara sarılıp bir kapının kasasının altına sığındık. Bitmedi de bitmedi. Tam duracak gibi oluyor yeniden başlıyor. Beton , çürük bir tahta parçası gibi sallandı altımızda. Etraftan çatırtılar patırtılar. Çok şükür canımız sağ ama dostların, tanıdıkların ölüm haberi sıradanlaştı. Enkazlarda,morgalarda dostlarımızı aradık. Dağ başında çaresiz kalmış bir yaban hayvanı gibi çocuklarımızı beslemek için yiyecek aradık. Umarım biran önce hayatlarımiz normale döner ama zor cok zor ülkenin hali malum. Neyse.
Anladım ki ; her sabah uyanabilmek , uyandığında çocuklarını eşini görebilmek en büyük hediyeymiş.
Yer İmleri