Sanat Mozaik

[Terraluna]

2 Akademi, 3 Golden Globe, 3 BAFTA, 2 Emmy, 3 David di Donatello Odulu sahibi Amerikali aktris Audrey Hepburn’un olum yildonumu (20 Ocak 1993)

[Terraluna]

Dawson's Creek dizisi 20 Ocak 1998’de The WB Tv’de yayinlamaya basladi.

[Terraluna]

20 Ocak 2002’de yapilan 59.Golden Globe Odullerinde, Ron Howard'in A Beautiful Mind’i En Iyi Drama filmi, Russell Crowe Drama dalinda En Iyi Aktor, Sissy Spacek, Drama dalinda En Iyi Aktris, Baz Luhrmann’in Moulin Rouge’u da En Iyı Muzikal veya Komedi dalinda 3 odul kazandi.

[Terraluna]

Bryan Cranston’in rol aldigi Breaking Bad dizisi 20 Ocak 2008’de AMC Tv’de yayinlanmaya basladi.

[Terraluna]

“Genc adam merdivenlerden iniyor, bahce kapisini aciyor (bahce kapisi da tekinsiz bir gicirti cikariyor). Ellerini cebine sokuyor, sonra pantolonunu cekiyor. Pantolon ustunden dokolecek kadar buyuk. Once saga, sonra sola bakiyor; karar vermeye calisirmis gibi bir hali var. Lincoln Place bambaska bir dunya, buradaki evler satolara benziyor, pencereler yuksek ve genis. Sokaklarda isportacilar yok, hatta aslinda kimse yok, sokak bombos. Buzla kapli agaclar sabahin kasveti icinde goz kirpiyorlar. Buzun agirligi yuzunden kirilmis bir dal, kaldirima degiyor, donmus uclarini takirdatiyor. Yolun karsisindaki bir evin penceresinden, perdenin arkasindan biri bakiyor. Yuzu, arkasindaki karanlik boslugun cercevesinde kulrengi. Genc bir kadin bu. Adam kadina gulumsüyor, kadin perdeyi hemen kapatiyor. Yasayabilecegim butun hayatlar, asla tanimayacagim butun insanlar, asla olmayacak olanlar, hepsi her yerde. Dunya bundan ibaret iste.

Kis mevsimi, sehre aylardir neseyle eziyet etmekte. Ocak ayinin bembeyaz kar yagislariyla, subatin sert sogukları geride kalmis. Simdi sicaklar sadakatsizce yukseliyor, ardindan art niyetle dusuyor. Gaddar buz firtinalarinin zehri, caresizce bahari bekleyen yorgun bedenler. Butun giysiler soba dumani kokuyor. Elleriyle ayaklari soguktan kaskati kesilmis genc adam, parmaklarini ceplerinin icinde esnetiyor, kan akisiniı saglamak icin de iki uc adimda bir dans edermis gibi ayak parmaklarinin ucunda yuruyor. Yedi aydir Chicago'da, bu aylarin cogu da soguk gecmis. Yaz aylarinin son sicaklari artik baska bir kabusun anilari haline donusmus. Olga'yla birlikte, ekim ayinin alisilmadik derecede ilik bir gununde, simdi donup katilasmis olsa da o zaman yosun rengi olan gole gitmis, kiyiya carpip duran dalgalarin sakin ritmini seyrederek, gunun birinde olabilecek butun guzel seyleri dusunmuslerdi. Genc adam hizli adimlarla Webster Caddesi'ne dogru ilerliyor. Kirik agac dalinin cevresinden dolaniyor.” Aleksandar Hemon, Lazarus Projesi



“The young man descends the stairs, opens the gate (which also creaks ominously). He puts his hands in his pockets, but then pulls his pants up—they are still too big for him; he looks to the right, looks to the left, as though making a decision. Lincoln Place is a different world; these houses are like castles, the windows tall and wide; there are no peddlers on the streets; indeed, there is nobody on the street. The ice-sheathed trees twinkle in the morning drabness; a branch broken under the weight of ice touches the pavement, rattling its frozen tips. Someone peeks from behind a curtain of the house across the street, the face ashen against the dark space behind. It is a young woman: he smiles at her and she quickly draws the curtain. All the lives I could live, all the people I will never know, never will be, they are everywhere. That is all that the world is.

The late winter has been gleefully tormenting the city. The pure snows of January and the spartan colds of February are over, and now the temperatures are falseheartedly rising and maliciously dropping: the venom of arbitrary ice storms, the exhausted bodies desperately hoping for spring, all the clothes stinking of stove smoke. The young man’s feet and hands are frigid, he flexes his fingers in his pockets, and every step or two he tiptoes, as if dancing, to keep the blood going. He has been in Chicago for seven months and cold much of the time—the late-summer heat is now but a memory of a different nightmare. One whimsically warm day in October, he went with Olga to the lichen-colored lake, presently frozen solid, and they stared at the rhythmic calm of the oncoming waves, considering all the good things that might happen one day. The young man marches toward Webster Street, stepping around the broken branch.”

[Terraluna]

“On yedi yasinda, dunyaya dair birbirini tutmaz ve ipe sapa gelmez gorusler one surerken, bir demiryolu barinda rastladigim ellilik bir kadin bana soyle demisti: ‘Goreceksiniz, yaslandikca her sey cok basitlesiyor.’ Ne kadar da hakliymis.” Michel Houellebecq, Kusatilmis Yasamlar



“I remember at the age of seventeen, when I was once expressing contradictory and confused thoughts on the world, a fifty-year-old woman encountered in a buffet car had said to me, 'You'll see, as you get older things get much simpler.’ How right she was!”

[Terraluna]

“Insanlar bizim aslinda birbirimizi sevmemis oldugumuzu dusunduklerinde, bu bizim yasadigimiz aski kucultuyor. Derinligini alip goturuyor, onu hic haline getiriyor. Bu ask gercekti, hala da oyle. Hicbir zaman hicbir sey benim icin daha gercek olmadi.” Irvin D. Yalom, Askin Celladi ve Diger Psikoterapi Oykuleri



“When people think that we really hadn’t loved one another, it belittles the love that we had. It takes away the depth—it makes it into nothing. The love was, and is, real. Nothing has ever been more real to me.”

[Terraluna]

“Uzgunum demek, cok bos bir sey. Insan fincanindan biraz kahve doktu mu ya da bowling oynarken topu yanlis yere atti mi, soyler bunu. Gercek uzuntu gercek ask kadar ender gorulur. / Sorry is the Kool-Aid of human emotions. It's what you say when you spill a cup of coffee or throw a gutter ball when you're bowling with the girls in the league. True sorrow is as rare as true love. / Ma il ‘mi dispiace’ è il pronto soccorso delle emozioni umane. È quello che dici quando rovesci una tazza di caffè, o mandi fuori pista una boccia quando giochi a bowling. Il vero dolore è raro come il vero amore” Stephen King, Goz / Carrie