Sanat Mozaik

**Terraluna** · 27-01-2018, 18:13

Macar sair Endre Ady’nin olum yildonumu (27 Ocak 1919)

Dun, sessizce gecip gitti Paris'ten sonbahar.
Saint-Michel'e cikan bir sokaga iniyordu
Yuruyordu sicaktan uyuklayan agaclarin altinda,
Kararli, bana dogru geliyordu.

Agir adimlarla yaklasiyordum Seine nehrine.
Icimde olmus ormanlarin atesi sarki soyluyordu.
Garip bir sarki, acimasiz, kan rengi
Bana kendi olumumden soz ediyordu.

Yanima geldi sonbahar. Bir seyler soyledi kulagima
Saint Michel Bulvari korkudan tir tir titriyordu
Ve yol boyunca sen sakrak yapraklar
Nese icinde dans ediyordu.

Bir an surdu. Umarsamadi yaz, tinmadi bile,
Ve guz gulerek ayrildi Paris'ten ruh gibi bir anda.
Gecip gitti. Ama bilen kimse yok olan biteni
O agir agaclarin altinda benden baska.

**Terraluna** · 27-01-2018, 18:14

1 Akademi Odulu (Insanlar Yasadikca - From Here to Eternity, 1953) ve 1 Golden Globes Odulu sahibi Amerikali aktris Donna Reed’in dogum yildonumu (27 Ocak 1921)

**Terraluna** · 27-01-2018, 18:15

Italyan yazar Giovanni (Carmelo) Verga’nin olum yildonumu (27 Ocak 1922)

“Henuz gun agarmamisti. Uzaklarda, gepgenis, kapkara Alia duzlugunde yalniz bir komurcu isigi goz kirpiyordu, biraz daha uzayip giden Paradiso yaylasinda tan sokumunu ikiye bicen koskocaman alcak bir bulutun ustunde sabah yildizi isildiyordu. Butun kira ugursuz, acikli bir kopek ulumasi yayiliyordu. Ve hemen asagi mahalleden San Giovanni kilisesinin koca caninin tok sesi geldi, o da tehlikeyi bildiriyordu; onu San Vito’nun catlak canı izledi ve daha uzaktan buyuk kilisenin cani; Sant’Agata cani ise, minicik meydanin sakinlerinin tepesine iner gibi caldi. Birbiri ardindan Collegio, Santa Maria, San Sebastiano, Santa Teresa manastirlarinin ufak canlari da uyanmislardi. Hepsinden yukselen toplu can tangirtisi karanlikta, korku icinde, damlarin ustunde kosturuyordu.
-Hayir! Hayir! Yangin var! Trao’larin konagi tutusmus!”

Duvarci Ustasi Don Gesualdo

“Era ancora buio. Lontano, nell’ampia distesa nera dell’Alìa, ammiccava soltanto un lume di carbonai, e più a sinistra la stella del mattino, sopra un nuvolone basso che tagliava l’alba nel lungo altipiano del Paradiso. Per tutta la campagna diffondevasi un uggiolare lugubre di cani. E subito, dal quartiere basso, giunse il suono grave del campanone di San Giovanni che dava l’allarme anch’esso; poi la campana fessa di San Vito; l’altra della chiesa madre, più lontano; quella di Sant’Agata che parve addirittura cascar sul capo agli abitanti della piazzetta. Una dopo l’altra s’erano svegliate pure le campanelle dei monasteri, il Collegio, Santa Maria, San Sebastiano, Santa Teresa: uno scampanìo generale che correva sui tetti spaventato, nelle tenebre.
– No! no! E’ il fuoco!… Fuoco in casa Trao!… San Giovanni Battista!”