Sanat Mozaik

[Terraluna]

Belcikali yazar Georges Simenon'in dogum yildonumu (13 Subat 1903)

"Aksamin sekizinde daha Kees Popingo'nin kaderi tespit edilmemisti. Demek daha vakit vardi. Vakit vakit diyoruz ama ne vakti, hangi vakit? Yani simdiye kadar yapmis oldugu seyleri yapmayacak miydi, simdiden sonra sanki? Yuzlerce, binlerce gun, otekinden hemen hic farkli olmayarak gecmeyecek miydi sanki?

Simdi ona hayatinin birdenbire degisecegini, konsolun ustunde bir eli sandalyenin arkaligina dayali, ailesinin tam ortasinda yer almis resminin, butun Avrupa gazetelerinde basilacagini soyleselerdi, guler, omuzlarını silker, gecerdi."� Trenlerin Gecisini Seyreden Adam



"As far as Kees Popinga was personally concerned, it shoudl be admitted that at eight in the evening there was still time: his fate, among others, had yet to be sealed. But time for what? And what else could he have done other than what he did do, convinced as he was that his actions were of no more consequence than during the thousands and thousands of days that had gone before?

He would have shrugged in disbelief had someone told him that his life was about to change radically, that the photograph on the side table showing him standing in the middle of his family, with one hand casually resting on the back of a chair, would soon be printed in every newspaper across Europe."

[Terraluna]

Pakistanli sair ve yazar ve Urdu dilinin en unlu yazarlarindan Faiz Ahmad Faiz’in dogum yildonumu (13 Subat 1911)

Adim adim iniyor gece
Takimyildizlarin salinan merdivenlerinden;
Yakin, şefkatle fisildayan bir ses gibi yakin
Esiyor hafif bir ruzgar;
Avludaki agaclar,
Boynu bukuk mahkumlar,
Kayboluyor ruzgarin firil firil eteginde.
Ay isiginin ince parmaklari merhametle
Isidiyor catinin tepesinde;
Toza karisti yildizlarin avizesi.
Gogun mavisi akkorlasti.
Kursuni golgeler kapliyor yesil kuytulari
Tereddut icinde hasretin
Aciyla girdaplanisi gibi beyinde.
Bir dusunce dolanip duruyor yuregimde-
Oyle bir bengi sudur ki hayat bu anda
Ona zehirlerini katan tiranlar
Ne bugun ne yarin, asla kazamayacaklar.
Ne cikar askin taht odasini aydinlatan
Mumu sondurseler de? Gucluyseler
Ayi sondursunler, gorelim hele.



Each star a rung,
night comes down the spiral
staircase of the evening.
The breeze passes by so very close
as if someone just happened to speak of love.
In the courtyard,
the trees are absorbed refugees
embroidering maps of return on the sky.
On the roof,
the moon - lovingly, generously -
is turning the stars
into a dust of sheen.
From every corner, dark-green shadows,
in ripples, come towards me.
At any moment they may break over me,
like the waves of pain each time I remember
this separation from my lover.
This thought keeps consoling me:
though tyrants may command that lamps be smashed
in rooms where lovers are destined to meet,
they cannot snuff out the moon, so today,
nor tomorrow, no tyranny will succeed,
no poison of torture make me bitter,
if just one evening in prison
can be so strangely sweet,
if just one moment anywhere on this earth.

[Terraluna]

Italyan sair Antonia Pozzi’nin dogum yildonumu (13 Subat 1912)



Kollarimda sizi ve takatsizlik
Sacma bir istek, kendimden kucukmus gibi
hissettigim, canli bir seyi
SIKICA tutmak ugruna. Aksam olunca, aniden
kacimak ve ardimdan da, kosar adim goturmek isterim,
agir yuklerimden birini;
onu korumak ugruna, karanliga hucum etmek
isterim, tipki kayalara vuran deniz gibi;
onun icin savasmak isterim, oyle ki bana
bir hayat urpertisi kalsin; sonra dusmek isterim,
sokakta, en dipsiz gecede,
ay ve kayin agaclariyla yaldizli
nemli bir gogun altinda; kivrilivermek
bagrima bastigim bu hayata onu
uyutmak-ve kendim de uyumak isterim, en nihayet
Yok: Yalnizim. Yalniz buzuluveriyorum
zayif bedenimin uzerine. Fark etmiyorum,
sizlayan bir alin yerine, bir deli misali
dizlerimin gergin tenini opmekte oldugumu-



Ho le braccia dolenti e illanguidite
per un’insulsa brama di avvinghiare
qualche cosa di vivo, che io senta
più piccolo di me. Vorrei rapire
d’un balzo e poi portarmi via, correndo,
un mio fardello, quando si fa sera;
avventarmi nel buio per difenderlo,
come si lancia il mare sugli scogli;
lottar per lui, finché non rimanesse
un brivido di vita; poi, cadere
nella più fonda notte, sulla strada,
sotto un tumido cielo inargentato
di luna e di betulle; ripiegarmi
su quella vita che mi stringo al petto -
e addormentarla – e anch’io dormire, infine…
No: sono sola. Sola mi rannicchio
sopra il mio magro corpo. Non m’accorgo
che, invece di una fronte indolenzita,
io sto baciando come una demente
la pelle tesa delle mie ginocchia.

[Terraluna]

Rus sair ve oyun yazari Vladimir Vladimirovic Mayakovski'nin Tahtakursu (Клоп - The Bedbug - La cimice) oyunu ilk kez 13 Subat 1929 tarihinde Moskova, Meyerhold Devlet Tiyatrosunda sahnelendi.

[Terraluna]

2 Golden Globe Odulu sahibi Amerikali aktris ve model Marilyn Pauline 'Kim' Novak'in dogum gunu (13 Subat 1933)

[Terraluna]

Ingiliz aktor Robert Oliver Reed'in dogum yildonumu (13 Subat 1938)

[Terraluna]

Progresif rock grubu Genesis’in solisti ve flutcusu, Ingiliz sarkici, soz yazari ve humanist Peter Gabriel’in dogum gunu (13 Subat 1950)

[Terraluna]

Turk sair Nilgun Marmara’nin dogum yildonumu (13 Subat 1958)

Kusum ve ben bir aynada
uyuyoruz, kafesimiz yatagimiz
yuzlerimiz eslerine baka baka
sonsuz kar altinda uyuyoruz
kusum ve ben.
Esim ve ben kizil bir bagla
bagliyiz birbirimize
Cozulurse yoksulluk sevinir

Aynamizin içinde tek bu bag...
Kizil kiskanc esim kusum ve ben...



My bird and I are fast asleep
reflected in a mirror, our cage our bed
our visages reflecting that of one another
we sleep beneath the eternally falling snow
my bird and I.
A crimson ribbon binds us – my mate and I
indelibly together.
Destitution would delight in its severance.

In our mirror there's naught beyond this bond...
This crimson tie between us -- my mate my bird and I...