Sanat Mozaik

[Terraluna]

Amerikali sinema ve televizyon aktoru Mark Harmon'in dogum gunu (2 Eylul 1951)

[Terraluna]

Kanadali aktor, yapimci, yonetmen ve muzisyen Keanu Reeves'in dogum gunu (2 Eylul 1964)

[Terraluna]

Frida filmi ile Akademi Odul adayligi bulunan Meksika asilli Amerikali aktris Salma Hayek'in dogum gunu (2 Eylul 1966)

[Terraluna]

Ingiliz yazar, sair, filolog ve profesor J. R. R. Tolkien'in (John Ronald Reuel Tolkien) olum yil donumu (2 Eylul 1973)



"Dunyanin butun gelgitlerine hakim olmak bizim elimizde degil. Bizim rolumuz, bizim rolumuz icine birakilmis oldugumuz yillari sikintidan kurtarmak icin elimizden geleni yapmaktir."



"Sende bilebileceginden cok daha fazla iyilik var nazik batinin cocugu. Dogru oranda karismis bir miktar cesaret, bir miktar bilgelik. Eger daha fazlamiz yiyecegi, neseyi ve sarkiyi altin yiginlarina yegleyebilseydi, burasi cok daha mutlu bir dunya olurdu."

[Terraluna]

"Giyim kusam zarifligine deger vermekle beraber, hemcinslerimin uzerindeki elbiselerin dikimindeki kusursuzluk derecesine hic aldiris etmem cok kere.

Ama bir akşam, Milano'da ozel bir toplantida tanistigim kirk yaslarinda gorunen bir adam, sirtindaki elbisenin puruzsuzlugu ve kesilisindeki mutlak guzellikle gercekten goz aliyordu.

Bilmiyorum kimdi bu adam, ilk kez karsilasiyordum kendisiyle, tanisma sirasinda, her zaman oldugu uzere, adini belleyebilmem mumkun olamamisti. Fakat, o gece toplantisinda bir ara yan yana geldigimizden gevezelige baslamistik. Terbiyeli ve pek kibar bir adama benziyordu, yuzunde belli belirsiz bir huzun vardi. Belki de asiri bir teklifsizlikle -Tanri korusaydi keske beni bu teklifsizlikten!- giyinisindeki zarifligi ovdum; terzisinin kim oldugunu sormak cesaretini bile gosterdim.

Adam, boyle bir soruyu bekliyormus gibi, bir tuhaf gulumsedi.

-Hemen hemen kimse bilmez onu, dedi, oysaki buyuk bir ustadir. Su var ki cani isteyince is cikarir. Birkac musteri için calisir sadece.
-Su halde, ben?...
-Yoo! Sansinizi deneyebilirsiniz, her zaman deneyebilirsiniz. Adi Corticella'dir. Alfonso Corticella, Ferrara sokagi 17 numaradadir.
-Cok para ister sanirim.
-Oyle gibime gelir ama, dogrusu ya, ne desem bos. Uzerimdeki elbiseyi dikeli uc yil oluyor, hesabini yollamadi daha bana.
-Corticella'mi? Ferrara sokagi 17 numara mi dediniz?

Tastamam, cevabini verdi mechul adam. Ve beni oracikta birakip baskalarinin arasina karisti.

Ferrara sokagi 17 numarada, baska evlerden farksiz bir ev buldum, Alfonso Corticella'nin barindigi yer de obur terzi evlerine benziyordu. Kapiyi kendi gelip acti. Ufacik tefecik yasli bir adamdi, kara saclari herhalde boyamaydi.

Hayret, hic itiraz etmedi. Aksine, musterisi olmami ister bir hali vardi. Adresini nasil elde ettigimi anlattim kendisine, makas vurusunu ovdum ve bana bir takim elbise dikmesini istedim. Tuysuz gri bir kumas sectikten sonra olculerimi aldi ve prova icin evime gelmekten kacinmayacagini soyledi. Kac para alacagini sordum. Acelesi yok, ne zaman olsa uyusuruz, diye cevap verdi. Ne sevimli adam, diye dusundum ilkin. Ama sonra, evime donerken, ufacik tefecik ihtiyarin icimde bir eziklik biraktigini fark ettim (belki de, pek israrli, pek yumuşak gulumseyisleri sebepti buna). Sozun kisasi onu bir daha gormek istemiyordum artik. Ama olan olmus, elbise ismarlanmisti. Yirmi gun kadar sonra da hazirdi takim.

Bana teslim edildiginde, aynamin onunde birkac saniye prova ettim. Olaganustuydu. Ama bilmiyorum nedendir, belki de ufacik tefecik sevimsiz ihtiyarin anisi yuzunden, bu elbiseyi giymeyi hic mi hic istemiyordum. Karariri verene degin haftalar gecti.

O gunu hatirlayacagim daima. Nisan ayinin bir Sali gunuydu ve yagmur yagiyordu. Takim elbisemi sirtima gecirdiğimde -pantolonu, yelegi ve ceketi- hicbir yanimi kasmadigini, yeni elbiselerde her zaman oldugu uzere kivrim yerlerinin pot yapmadigini zevkle gordum. Toz kondurulamayacak kadar kusursuz bir elbiseydi.

Adetimdir, ceketimin sag cebine hicbir sey koymam, ivir zivir kagitlarimi sol cebime koyarim, iste bu yuzden, ancak iki saat sonra, calisma odamda elimi nasilsa sag cebe kaydirdigimda orada bir kagit parcasi bulundugunu fark ettim. Terzinin hesap pusulasi miydi acaba?

Hayir. On bin liretlik bir banknottu.

Apisip kaldim. Bunu oraya koyan ben degildim herhalde, ote yandan, terzi Corticella'nin bir muzipligine hamletmek de sacmaydı. Terziden sonra elbiseye yaklasma firsatini bulan tek kisinin, evdeki hizmetci kadinin bir armagani da olamazdi. Yoksa bu Kutsal Katakulli piyangosunun bir bileti miydi? Gun isigina cevirip baktim, baska banknotlarla kiyasladim. Paranin bundan kusursuzu olamazdi." Dino Buzzati, Tanriyi Goren Kopek



"Benché io apprezzi l'eleganza nel vestire, non bado, di solito, alla perfezione o meno con cui sono tagliati gli abiti dei miei simili.

Una sera tuttavia, durante un ricevimento in una casa di Milano conobbi un uomo, dall'apparente età di quarant'anni, il quale letteralmente risplendeva per la bellezza, definitiva e pura, del vestito.

Non so chi fosse, lo incontravo per la prima volta, e alla presentazione, come succede sempre, capire il suo nome fu impossibile. Ma a un certo punto della sera mi trovai vicino a lui, e si cominciò a discorrere. Sembrava un uomo garbato e civile, tuttavia con un alone di tristezza. Forse con esagerata confidenza - Dio me ne avesse distolto - gli feci i complimenti per la sua eleganza; e osai perfino chiedergli chi fosse il suo sarto. L'uomo ebbe un sorrisetto curioso, quasi che si fosse aspettato la domanda. "Quasi nessuno lo conosce" disse "però è un gran maestro. E lavora solo quando gli gira. Per pochi iniziati." "Dimodoché io... ?" "Oh, provi, provi. Si chiama Corticella, Alfonso Corticella, via Ferrara 17." "Sarà caro, immagino." "Lo presumo, ma giuro che non lo so. Quest'abito me l'ha fatto da tre anni e il conto non me l'ha ancora mandato.""Corticella? Via Ferrara 17, ha detto?" "Esattamente" rispose lo sconosciuto. E mi lasciò per unirsi ad un altro gruppo.

In via Ferrara 17 trovai una casa come tante altre e come quella di tanti altri sarti era l'abitazione di Alfonso Corticella. Fu lui che venne ad aprirmi. Era un vecchietto, coi capelli neri, però sicuramente tinti.

Con mia sorpresa, non fece il difficile. Anzi, pareva ansioso che diventassi suo cliente. Gli spiegai come avevo avuto l'indirizzo, lodai il suo taglio, gli chiesi di farmi un vestito. Scegliemmo un pettinato grigio quindi egli prese le misure, e si offerse di venire, per la prova, a casa mia. Gli chiesi il prezzo. Non c'era fretta, lui rispose, ci saremmo sempre messi d'accordo. Che uomo simpatico, pensai sulle prime. Eppure più tardi, mentre rincasavo, mi accorsi che il vecchietto aveva lasciato un malessere dentro di me (forse per i troppi insistenti e melliflui sorrisi). Insomma non avevo nessun desiderio di rivederlo. Ma ormai il vestito era ordinato. E dopo una ventina di giorni era pronto.

Quando me lo portarono, lo provai, per qualche secondo, dinanzi allo specchio. Era un capolavoro. Ma, non so bene perché, forse per il ricordo dello sgradevole vecchietto, non avevo nessuna voglia di indossarlo. E passarono settimane prima che mi decidessi.

Quel giorno me lo ricorderò per sempre. Era un martedì di aprile e pioveva. Quando ebbi infilato l'abito - giacca, calzoni e panciotto - constatai piacevolmente che non mi tirava o stringeva da nessuna parte, come accade quasi sempre con i vestiti nuovi. Eppure mi fasciava alla perfezione.

Di regola nella tasca destra della giacca io non metto niente, le carte le tengo nella tasca sinistra. Questo spiega perché solo dopo un paio d'ore, in ufficio, infilando casualmente la mano nella tasca destra, mi accorsi che c'era dentro una carta. Forse il conto del sarto?

No. Era un biglietto da diecimila lire.

Restai interdetto. Io, certo, non ce l'avevo messo. D'altra parte era assurdo pensare a un regalo della mia donna di servizio, la sola persona che, dopo il sarto, aveva avuto occasione di avvicinarsi al vestito. O che fosse un biglietto falso? Lo guardai controluce, lo confrontai con altri. Più buono di così non poteva essere."

[Terraluna]

"Elbette sevgi derken; bizi sonradan pismanlik duyacagimiz seyler soylemeye ve yapmaya iten, sectigimiz o kisi olmadan nefes alamayacagimizi dusunduren ve o kisiyi kaybetme fikriyle bile sarsilmamiza neden olan, sahip olunamayacak bir seye sahip olmak ve elde tutulamayacak bir seyi elde tutmak istedigimiz icin bizi zenginlestirecegine fakirlestiren o siddetli tutku patlamasindan soz etmiyorum.

Benim bahsettigim; kor gozleri acan, korkuya bile baskin cikan, hayata mana katan, doganin yikim kanunlarina kafa tutan, serpilmemizi saglayan, sinir tanimayan sevgi. Insan ruhunun bencillige ve olume ustun gelmesinden bahsediyorum."� Jan-Philipp Sendker, Her Kalp Kendi Sarkisini Soyler



"Of course I am not referring to those outburts of passions that drive us to do and say things we will later regret, that delude us into thinking we cannot life without a certain person, that set us quivering with anxiety at the mere possibility we might ever lose that person-a feeling that impoverishes rather than enriches us because we long to possess what we cannot, to hold on what we cannot.

No. I speak of a love that brings sight to the blind. Of a love stronger than fear. I speak of a love that breathes meaning into life, that defies the natural laws of deterioration, that causes us to flourish, that knows no bounds. I speak of the triumph of the human spirit over selfishness and death."

[Terraluna]

[Terraluna]

Romantik donemin onde gelen Ingiliz sairlerinden William Wordsworth'un 3 Eylul 1802 tarhinde yazdigi siir:



Dunya asla sunamaz bundan hos bir manzara:
Bu gonul oksayici gorkeme bakmayarak
Gecip gidenler varsa kof ruhlulardir ancak;
Sabah oyle guzel ki kent, canim urbalara
Burunup aciliyor simdi ta ovalara,
Goklere uzaniyor, sessiz sedasiz, ciplak,
Bunca gemi, sur, kubbe, tiyatro ve tapinak
Isiltilar serpiyor dumansiz havalara.
Gunes hic sacmamistir boyle bastan basa nur
Vadi, kaya ve tepe ustune yukselerek.
Hic gormedim, duymadim bu kadar derin huzur:
Irmak akip gider de keyfince yel yepelek.
Sevgili Tanrim! Sanki evlerin hepsi uyur
Ve sessizlige dalmis, yatar o ulu yurek