Dolarda Yükseliş Kaçınılmaz

[Küçük Çiftçi]

Ülkenin bütün değerlerini sat yabancı sahip olsun, güven geldikten sonra 100 $ maaşla uşak olarak çalışırsın!

Ha bu arada zaten bu ülkeyi sen yönetemez ancak vitrin süsü olursun...

[ozim]

Ülkenin bütün değerlerini sat yabancı sahip olsun, güven geldikten sonra 100 $ maaşla uşak olarak çalışırsın!

Ha bu arada zaten bu ülkeyi sen yönetemez ancak vitrin süsü olursun...

Tam da bu konuyu işleyen, büyük usta Aziz Nesin'in enfes bir öyküsü vardır.
Okumaktan üşenmeyenler için ekliyorum.



Geniş bir arazi içindeki büyük evin kaç odalı olduğunu, evin sahibi
bile bilmiyordu. Babadan kalma bu ev çok eskiden yapılmıştı. İç içe
geniş odalar, balkonlar, sofalar, tahtaboşlar, salonlar, içine
gireni korkutacak mağara oyuklarına benzerdi. Evin sahibi burada,
güzel karısı, çok güzel kızları ve oğullarıyla oturmaktaydı. Eski ev
günden güne yıkılmaktaydı, ama adam yine de “Bizim ev..” diye
babadan kalma bu evden övünerek söz ederdi. Her “bizim ev” deyişinde
sevinçten ağzı kulaklarına varır, göğsü övünçle kabarırdı. Evin
üst katı yıkılmaya yüz tutunca, orta kata taşınmışlardı. Pencereleri
bahçeye açılan odaların duvarları, kaplamaları da bozulmuş, onlar da
büyük evin ortasına düşen salon ve odalara çekilmişlerdir. Eski
evde öyle çok oda vardı ki, bu odaların duvarları yıkıldıkça,
sıvaları döküldükçe, onlar sağlamca odalara çekilip, rüzgardan,
yağmurdan, soğuktan korunuyorlardı. Evin büyüklüğü, en yüce
umutlarıydı. Çünkü, bu büyük evde nasıl olsa, ömürlerinin sonuna dek
barınacak birkaç oda bulabileceklerdi. Kısaca bu büyük evin
sahibi “bizim ev..” demekte haklıydı. Günlerden bir gün evin kağısı
çalındı. Gelen, sağ yandaki komşusuydu. Ev sahibi, gördüğü eski
terbiye üzerine, komşusunu buyur etti, ağırladı. Söz arasında
da , “bizim ev” diye övünmekten geri kalmadı. Komşu “eviniz çok
güzel, çok büyük. Manzarası da olağanüstü” dedi. Bundan pek sevinen
ev sahibi “evet, bizim evin manzarasına diyecek yoktur” dedi. Bunun
üzerine komşusu “biz evimizde çok sıkışık yaşıyoruz, ailemiz
kalabalık. Acaba kullanmadığınız odalardan birini bize kiralar
mısınız?” diye sordu. Ev sahibi düşündü. Komşunun önerisi hiç de
kötü değildi. Odalar bomboş dura dura yıkılacağına, bunlardan birini
komşusuna kiralar, gelen parasıyla da evin bozulan merdivenlerini,
kapılarını onarırdı. Komşusuna “peki, beğendiğiniz boş odalardan
birine taşının” dedi. Komşusu, odalardan birine taşındı. Ev sahibi
tanıdıklarına,” bizim eve kiracı aldık” diye övünüyordu. Aradan
zaman geçince bir başka komşusu da aynı istekte bulundu. Aynı
düşünceyle kabul etti. Birkaç gün sonra da bir başka komşusu. Bu
kiracılar gün geçtikçe bazı isteklerde bulunuyorlardı. İlk önce
bahçede bir kuyu açılmasını talep ettiler. Ev sahibi parasının
olmadığını söyleyince borç para vermeyi teklif ettiler. Ev sahibi
çok mutlu oldu. Hem evi güzelleşecek hem de parasını sora
ödeyecekti. Hemen parayı aldı, kuyuyu açtırdı. Sonra evin yolunun
açılmasını istediler. Onu da borç para ile yaptı. Bir süre sonra
başka kuyunun açılması istediler. Ev sahibi yine parası olmadığını,
borçla yaptırabileceğini söyledi. Fakat bu sefer kiracılar borç para
verebileceklerini fakat bu paranın kuyuya gidip gitmeyeceğini takip
edeceklerini zorunluluk olarak bildirdiler. Çünkü önceki kuyuyu
açarken paranın bir kısmı zengin yaşamlara özenen ev sahibinin
karısı ile kızlarına gitmişti. Ne olursa olsun kuyu, kendi evinin
kuyusu olacaktı. Gözleri parlayarak, “bizim ev” derken ev sahibinin
ağzı kulaklarına varıyordu. İstekler ardı sıra geldi. Her seferinde
borçlarla eksikler giderildi. Dam aktarıldı, yol genişletildi,
3,kuyu açıldı, boya yapıldı, merdivenler yapıldı. Mevsim yaz
olmuştu, ev sahibi bahçede bir çadır kurdu. Şimdi bütün ev
kiradaydı, ama gıcır gıcır boyanmış, tamir edilmişti. “bizim ev,
şimdi eve benzedi” deyip duruyordu. Yine bir süre sonra
kiracılar “badana ister duvarlar” dedi. “sıva ve badana”. Ev
sahibi “yapamam” dedi. Kiracılar ise “kendi eviniz” dediler. Doğru
kendi eviydi. Ama sıva, badana için parası yoktu. Yaptırmazsa
kiracılar çıkar giderdi. Oysa onlara borcu çoktu. Kiracılar evden
çıkmakla tehdit etmeye başladılar. Ev sahibi” aman evden çıkmayın”
diye yalvarmaya başlamıştı. Karısı, kiracılara aşçılık ediyor,
kızları, oğulları da kiracıların işlerini görüyordu. Aldıkları
parayla evin içini sıvattılar, badana yaptırdılar. Eski ev yepyeni
olmuştu. Ev sahibi karşıdan evine bakıp bakıp övünüyordu. Bir soğuk
kış gecesiydi. Adam çadırda oğullarından biriyle oturuyordu.
Karısıyla, kızları öbür oğulları evde kiracıların işlerin
görmekteydiler. Adam, pencerelerden ışıklar saçan evine baktı,
yanındaki oğluna, “evimiz çok güzel oldu doğrusu” dedi. Oğlu” hangi
ev” diye sordu. Ev sahibi olan babası “ne demek hangi ev, bizim ev
işte” diye cevapladı. Oğlu “baba, galiba o ev artık bizim ev değil”
dedi. Adam birden kızarak bağırdı “nasıl?, bizim ev değil mi?, bunu
söylemeye nasıl dilin varıyor?”
Delikanlı devam etti “bana bizim ev değilmiş gibi geliyor, içinde
oturamıyoruz, bahçesinde gezemiyoruz, yolundan gidemiyoruz, suyundan
içemiyoruz.”. Adam “ama ev bizim” diye bağırdı. Cebinden çıkardığı
basılı kağıdı sallayarak, “işte, işte evin tapusu tapusu benim
üstüme, o evin vergisini ben ödüyorum, defol hain evlat” diyerek
evladını kapı dışarı etti. Delikanlı başı önünde çadırdan çıkarken
adam, elindeki kağıdı sallayarak “hain evlat, senin gibi oğlum yok,
reddediyorum. Bizim ev… ev bizim, işte tapusu” diye bağırdı.