Alman yazar ve akademisyen Winfried Georg Sebald’in dogum yildonumu (18 Mayis 1944)
"...Gunler, haftalar bosuna kafa yorarak geciyordu; aliskanliktan mi, yoksa kendini kanitlama isteginden mi yazmaya devam ettigini, yoksa baska turlusunu ogrenmemis oldugundan ya da yasama karsi bir saskinliktan, hakikat askindan, umutsuzluk ya da kizginliktan mi boyle yaptigini bilemiyordu insan; ayni sekilde insanin yazarak aklini basina daha mi cok topladigini, yoksa daha mi cok delirdigini de soylemek mumkun degildi. Belki de her birimiz, kendi eserimizi insa ederken geneli gorebilme yetenegimizi kaybediyorduk ve belki de bu nedenle, zihinsel tasarimlarimiz karmasiklastikca, bilgide asama kaydettigimizi saniyor, ama sonra, gercekte hayatimizin yonunu saptayan onceden hesaplanamaz belirsizlikleri hicbir zaman kavrayamayacagimizi da hemen anliyorduk..." Saturn'un Halkalari
"...Tage- und wochenlang zermartert man sich vergebens den Kopf, wüßte, wenn man danach befragt würde, nicht, ob man weiterschreibt aus Gewohnheit oder aus Geltungssucht, oder weil man nichts anderes gelernt hat, oder aus Verwunderung über das Leben, aus Wahrheitsliebe, aus Verzweiflung oder Empörung, ebensowenig wie man zu sagen vermöchte, ob man durch das Schreiben klüger oder verrückter wird. Vielleicht verliert ein jeder von uns den Überblick genau in dem Maß, in dem er fortbaut am eigenen Werk, und vielleicht neigen wir aus diesem Grund dazu, die zunehmende Komplexität unserer Geisteskonstruktionen zu verwechseln mit einem Fortschritt an Erkenntnis, während wir zugleich schon ahnen, daß wir die Unwägbarkeiten, die in Wahrheit unsere Laufbahn bestimmen, nie werden begreifen können..."
“Dilin eski bir sehir oldugunu farz edersek, sokaklar ver meydanlarla dolu dolambacli bir yer, cok eski donemlere uzanan evleri yikilmis, islah edilmis ve yeni insa edilmis mahalleleri ve acik araziye dogru surekli genisleyen kenar mahalleleri olan bir sehir, o zaman bende uzun bir sure ayri kaldigi icin bu yiginti icinde artik yolunu bulamayan, bir otobus duraginin ne ise yaradigini bilmeyen, arka avlu, kavsak, bulvar ve kopru nedir artik bilmeyen bir insan olurdum. Gecmiste yazmis olduklarimi da, evet ozellikle onlari hic anlamiyordum. Bu tur bir cumle diye dusunuyordum surekli, bu, sadece gorunuste bir anlam tasimaktadir, aslinda olsa olsa gecici bir caredir, tipki bazi deniz bitkileri ve hayvanlarinin, mesela ahtapotlarin, uzun kollariyla cevremi yokladigi gibi bizimde bizi cevreleyen karanligi koru korune yoklamak icin kullandigimiz bir nevi hastalikli uzantidir cahilligimizin.”
“If language may be regarded as an old city full of streets and squares, nooks and crannies, with some quarters dating from far back in time while others have been torn down, cleaned up, and rebuilt, and with suburbs reaching further and further into the surrounding country, then I was like a man who has been abroad a long time and cannot find his way through this urban sprawl anymore, no longer knows what a bus stop is for, or what a back yard is, or a street junction, an avenue or a bridge….All I could think was that such a sentence only appears to mean something, but is in truth at best a makeshift expedient, a kind of unhealthy growth issuing from our ignorance, something which we use, in the same way as many sea plants and animals use their tentacles, to grope blindly through the darkness enveloping us.”
Alıntı yaparak yanıtla
Yer İmleri