Sanat Mozaik

[Terraluna]

Meksikali sair ve gazeteci Efraín Huerta’nin dogum yildonumu (18 Haziran 1914)



Sana sessizligi ben buldum diyorum yeniden
o usul ikindide, adin yakilinca
komurlesince
buyuk altin alevinde ondokuz yilinin.
Sevgim alacakaranligin baglarini cozdu
yalniz senin fisiltina vermek icin kendini,
beyaz odun alevinin o cam fisiltina.
Anilarin bir igne batisidir dudaklarima,
hayatinin masallarini kurdum bugun
bir elmanin ince kabugunda.
Bu ara hep tedirginim,
bir pencerenin acilisini
bekliyorum simdi
arkandan gideyim
ya da parcalanayim diye
uzgun kaldirimlarda.
Ama oylesine bir ses gelir ki daglardan
acidir uyumak,
anmak olumdur seni.
Urkerek cekilir sessizlik,
yildizsiz gokyuzunden cekilir,
agizlarimizin acelesinden,
solgun kamelyalardan,
karanfillerden.
Gel, ruzgara anlatalim opulerimizi;
dusun: alacakaranlik bizi anliyor,
sari fisiltisinda gozlerinin
biliyor nasil hoslandigimi,
kollarinin beyaz suyundan.
Acmamis ciceklere soyleyelim sakimizi,
ayi gozetlemeyen cocuklara.
Birbirimize bakmadan soyleyelim.
Yalancidir onlar, su kuslar, sacaklar.
Birbirimizi sevmiyoruz artik,
sevmemistik de.
Tutkuyla geldik, tutkuyla gidiyoruz.
Alacakaranligin sesindeyiz artik,
cilginligin yureginde.
Gel, ruzgara anlatalim opuslerimizi,
Sakimizin aci yuklerine.
Ask ne atestir, ne de mermer.
Ask bana duydugun acimadir senin,
benim sana.



Te repito que descubrí el silencio
**uella lenta tarde de tu nombre mordido,
carbonizado y vivo
en la gran llama de oro de tus diecinueve años.
Mi amor se desligó de las auroras
para entregarse todo a su murmullo,
a tu cristal murmullo de madera blanca incendiada.
Es una herida de alfiler sobre los labios tu recuerdo,
y hoy escribí leyendas de tu vida
sobre la superficie tierna de una manzana.
Y mientras todo eso,
mis impulsos permanecen inquietos,
esperando que se abra una ventana para seguirte
o estrellarse en el cemento doloroso de las banquetas.
Pero de las montañas viene un ruido tan frío
que recordar es muerte y es agonía el sueño.
Y el silencio se aparta, temeroso
del cielo sin estrellas,
de la prisa de nuestras bocas
y de las camelias y claveles desfallecidos.
Expliquemos al viento nuestros besos.
Piensa que el alba nos entiende:
ella sabe lo bien que saboreamos
el rumor a limones de sus ojos,
el agua blanca de sus brazos.
¡Parece que los dientes rasgan trozos de nieve.
El frío es grande y siempre adolescente.
El frío, el frío: ausencia sin olvido.)
Cantemos a las flores cerradas,
a las mujeres sin senos
y a los niños que no miran la luna.
Cantemos sin mirarnos.
Mienten **uellos pájaros y esas cornisas.
Nosotros no nos amamos ya.
Realmente nunca nos amamos.
Llegamos con el deseo y seguimos con él.
Estamos en el ruido del alba,
en el umbral de la sabiduría,
en el seno de la locura.
Dos columnas en el atrio
donde mendigan las pasiones.
Perduramos, gozamos simplemente.
Expliquemos al viento nuestros besos
y el amargo sentido de lo que cantamos.
No es el amor de fuego ni de mármol.
El amor es la piedad que nos tenemos.

[Terraluna]

Italyan Post-Empresyonist ressam Mario Puccini’nin olum yildonumu (18 Haziran 1920)

La Metallurgica (Metalworks, 19th century)




Pasture in Maremma, XX sec.

[Terraluna]

Rus yazar (Alexei Maximovich Peshkov) Maksim Gorki'nin olum yildonumu (18 Haziran 1936)

“Aksam olup da batan gunesin kizil isinlari pencere camlarini tutusturunca, fabrikanin tas karni kusmuk gibi disari atardi oguttugu insanlari, ve yuzleri isten kararmis isciler ac insanlara ozgu parlak dislerini gostererek yeniden sokaklara dolar, ortaliga makine yagi kokulari yayarlardi eksi eksi. Artik sesler canli ve hatta neseli cikardi, cunku forsalik o gun icin son bulmustu, evde aksam yemegi yiyip dinleneceklerdi. Fabrika bir gun daha yutmustu. Makineler, insan kaslarindaki butun gucu kendi ihtiyaclari icin emmisti. O gun de gecip gitmisti hic iz birakmadan. Insan bir adim daha atmiasti mezarina dogru. Fakat dinlenmek tatli seydi, dumanli meyhane zevkliydi, ve insan seviniyordu isgununun son bulmasina.

Bayram gunleri, saat ona dek uyunurdu. Sonra, agirbasli ve evli kimseler en iyi elbiselerini giyip kilisedeki ayine giderler, dinsel gorevlere karsi gosterdikleri ilgisizlik yuzunden gencleri kinarlardi. Kilise donusu, yemek yenir ve aksama kadar yatilirdi. Yillar boyunca biriken yorgunluk istah birakmazdi. Yemek yiyebilmek icin, coklari icki icerler, midelerini kavurucu alkolle uyarirlardi.

Aksam olunca, sokaklarda tembel tembel dolasilirdi. Lastik cizmesi olan, kuru havada bile cizmesini giyerdi; semsiyesi olan, hava gunesli bile olsa, semsiyesini alirdi.

Birbirleriyle karsilasinca fabrikadan makinelerden soz ederler, ustabasilara verip veristirirlerdi. Sozler, dusunceler, hep calismayla ilgili konulari kapsardi. Gecip giden gunlerin renksiz tekduzeligi icerisinde tek tuk basit bir fikir kivilcimi parlarsa, o bile coktu. Erkekler eve donunce karilariyla kavga ederler, cogu zaman da sille tokat doverlerdi onlari. Gencler kahvehanede kalirlar, ya da birbirlerinin evinde toplanir, akordeon calar, rezil sarkilar soyler, dans eder, edepsizlikler anlatirlar ve icki icerlerdi. Calismaktan bitkin dusen erkekler kolayca sarhos olurlardi. Icki onlari yok yere sinirlendirir ve bu hastaliga varan sinirlilik, bir yerden patlak vermek isterdi. O zaman, bosalmak icin, yoktan bir bahane icat ederek hayvani bir ofkeyle birbirlerine girerler, kanli dogusler cikardi. Kimileri sakatlanir, arada sirada olenler olurdu.” Ana



“In the evening, when the sun was setting, and red rays languidly glimmered upon the windows of the houses, the factory ejected its people like burned-out ashes, and again they walked through the streets, with black, smoke-covered faces, radiating the sticky odor of machine oil, and showing the gleam of hungry teeth. But now there was animation in their voices, and even gladness. The servitude of hard toil was over for the day. Supper awaited them at home, and respite. The day was swallowed up by the factory; the machine sucked out of men’s muscles as much vigor as it needed. The day was blotted out from life, not a trace of it left. Man made an other imperceptible step toward his grave; but he saw close before him the delights of rest, the joys of the odorous tavern, and he was satisfied.

On holidays the workers slept until about ten o’clock. Then the staid and married people dressed themselves in their best clothes and, after duly scolding the young folks for their in- difference to church, went to hear mass. When they returned from church, they ate pirogs, the Russian national pastry, and again lay down to sleep until the evening. The accumulated exhaustion of years had robbed them of their appetites, and to be able to eat they drank,long and deep, goading on their feeble stomachs with the biting, burning lash of vodka.”

In the evening they amused themselves idly on the street; and those who had overshoes put them on, even if it was dry, and those who had umbrellas carried them, even if the sun was shining.

Meeting one another they spoke about the factory and the machines, had their fling against their foreman, conversed and thought only of matters closely and manifestly connected with their work. Only rarely, and then but faintly, did solitary sparks of impotent thought glimmer in the wearisome monotony of their talk. Returning home they quarreled with their wives, and often beat them, unsparing of their fists. The young people sat in the taverns, or enjoyed evening parties at one another’s houses, played the accordion, sang vulgar songs devoid of beauty, danced, talked ribaldry, and drank. Exhausted with toil, men drank swiftly, and in every heart there awoke and grew an incom- prehensible, sickly irritation. It demanded an outlet. Clutching tenaciously at every pretext for unloading themselves of this disquieting sensation, they fell on one another for mere trifles, with the spiteful ferocity of beasts, breaking into bloody quarrels which sometimes ended in serious injury and on rare occasions even in murder.”

[Terraluna]

Ingiliz The Beatles'in kurucu uyelerinden, Ingiliz bas gitarist, soz yazari, besteci, multi-enstrumantalist Paul McCartney'in dogum gunu (18 Haziran 1942)

[Terraluna]

Italyan sarkici, dans sanatcisi, televizyon sunucusu ve aktris Raffaella Carrà’nin dogum gunu (18 Haziran 1943)

[Terraluna]

Italyan oyuncu, yapimci, yazar ve model Isabella Rossellini'nin dogum gunu (18 Haziran 1952)

[Terraluna]

Amerikali roman yazari Richard Powers’in dogum gunu (18 Haziran 1957)

“Amerika’nin Katolik servetinin en buyuk mirascisi Ann Caroll, kilisenin en aziz piskoposunun oldurulmesinin ardindaki kan dondurucu komployu ortaya cikarmak icin gorevlendirilir. Yunanistan’daki Athos Dagini, Paris’i, San Salvador’u, New York’u ve New Orleans’i arastiran Caroll; Katolik hiyerarsisinin en ust statulerindeki suclari kesfediyor, kiliseyi temellerinden sarsiyor, bin yildir sure gelen Roma-Yunan Katolikligi arasindaki bolunmeyi duzeltecek yeni bir inanca onculuk ediyor ve Katolik kilisesine yeni bir anlayis getiriyor.”



"This fast-paced adventure sends Ann Carroll, heir to America's greatest Catholic fortune, on a quest to reveal the chilling conspiracy behind the murder of the Church's most saintly bishop. Searching Mt. Athos in Greece, Paris, San Salvador, New York, and New Orleans, she discovers crimes at the highest levels of the Catholic hierarchy, rocks the Church to its foundations, and leads a Pentecostal renewal of faith that heals the millennium-long schism between Roman and Greek Catholicism and gives birth to a new Catholic Church."

[Terraluna]

Italyan sair Vincenzo Cardarelli'nin olum yildonumu (18 Haziran 1959)





Bilmiyorum, nerede yuva yaptiklarini,
nerede barisi bulduklarini.
Ben onlar gibiyim
surekli ucmakta havada.
Yasami siyirip geciyorum
onlar gibi suda yiyecek bulmak icin.
Belki onlar gibi ben de barisi seviyorum,
denizdeki o sonsuz olani,
ne ki, benim yazgim yasamak,
firtinada cakip cakip sonen simsekler gibi.



Uctun, guvercin gibi
Kacip kayboldun, oraya,
doguya dogru.
Seni goren yerler bende kaldi
Ve buluslarimizin saatleri.
Issiz saatler,
bana bir gomut gibi gelen yerler
onlarin nobetcisiyim.



Volata sei, fuggita
come una colomba
e ti sei persa là, verso oriente.
Ma son rimasti i luoghi che ti videro
e l'ore dei nostri incontri.
Ore deserte,
luoghi per me divenuti un sepolcro
a cui faccio la guardia.