Sanat Mozaik

[Terraluna]

Ingiliz yazar Jane Austen'in ayni isimli romanindan uyarlanan ve Keira Knightley'in Elizabeth Bennet rolunu canlandirdigi Pride and Prejudice (Ask ve Gurur veya Gurur ve Onyargi - Orgoglio e pregiudizio) filmi, 11 Eylul 2005 tarihinde vizyona girdi.

[Terraluna]

Amerikali yazar, otobiyograf, sair ve punk muzisyen James (Dennis) Carroll’in olum yildonumu (11 Eylul 2009)



“1975 yilinda Muhammed Ali bir grup Harvard ogrencisiyle sohbet etmek uzere davet edilmisti. Kalabaliktan biri, ‘Bize bir siir oku Muhammed!’ diye seslendi. Bir an icin durdu, basini yukari kaldirdi ve soyle dedi: ‘Ben. Biz.’


Ali’nin siirini ozellikle begeniyorum; cunku iki temel soruya deginiyor: “Ben kimim?”, “Biz kimiz?” Cogu zaman bu ikisinin en onemli iki soru oldugunu dusunuyorum.


Kariyer, ayni zamanda insanin kendini kesfettigi bir yolculuk. Guclu yanlarim ve zayıfliklarim neler? Degerlerim, zevklerim ve inanclarim? Stres altindayken ve cesaretlendirildigimde, takim icindeyken ve yalniz basima isimi nasil sergiliyorum? Daha once de ceşitli yerlerde belirttigim gibi liderlik en iyi, kendisinin en gercek gucunu tanımlayabilen ve onu yuksege cikarabilen insanlar tarafindan sergileniyor. Benim icin liderlik ‘guclendirilmiş ben’dir.


Fakat ‘Ben kimim?’, yukarıdaki iki soru arasinda cevaplanmasi en kolayi olabilir. Bugunlerde surekli ogretilen seyler; farkındalik, kendimizi gerceklestirme ve kendimizi ifade etme. 360 derece, iki yonlu degerlendirmelerimiz var. Farkindaliklarimizla ve geri donuslerle tika basa doluyuz. ‘Ben cagi’nda yasiyoruz.


Peki ne siklikta tam anlamiyla ‘biz’i dusunuyoruz? Gecmiste ‘biz’; sinif, irk, bolge ve din kavramlarina gore tanimlanirdi. Ama su anda durum goruldugu gibi bundan daha karisik bir hal aldi. Benim ‘Biz kimiz?’ sorusuna cevabim, zamana ve bakis acima gore degisti.”



"In 1975 Muhammad Ali was invited to talk to a group of Harvard students. Someone in the crowd shouted, 'Give us a poem, Muhammad'. He paused for a moment, looked up and said: 'Me. We'.


I particularly like Ali's poem because it suggests two fundamental questions: Who am I? Who are we? Sometimes I suspect that these may be the two most important questions of all.


Inevitably one's career is a voyage of self discovery. What are my strengths and weaknesses, my values, my tastes and beliefs? How do I perform, with encouragement and under stress, on my own and in a team?


But 'who am I?' may be the easier of the two questions to answer. We're nowadays all taught self awareness, self realisation, self expression. We've got 360 degree, two-way appraisals. We've got mindfulness and feedback sandwiches. We live in the Age of Me.


How often do we properly consider 'we'? In the past 'we' was defined by notions of class, race, region and religion. But it's obviously more complex now. My own answer to 'who are we?' has changed with time and perspective.”

[Terraluna]

Amerikali siyaset bilimci ve teorisyen Marshall Berman’in olum yildonumu (11 Eylul 2013)

“Yasadigimiz gunlerde , her sey kendi karsitina gebe gorunuyor. Insan emegini azaltmak ve verimlendirmek gibi harika bir guc bahsedilmis olan makinelere ac acina sahip oluyor, onlar icin calisiıp duruyoruz. Yepyeni servet kaynaklari , mesum bir buyuyle ihtiyac doguran kaynaklara donusuveriyor. Sanatin zaferleri kisiligin yitirilmesi pahasina elde ediliyor sanki. Insanlık dogaya hukmettikçe , insan oteki insanlara ya da kendi lanetine kole oluyor. Bilimin ari isigi bile, etrafi cehaletin karanligiyla kaplanmadikca parlayamaz gibi gorunuyor.” Kati Olan Hersey Buharlasiyor



“In our days everything seems pregnant with its contrary. Machinery, gifted with the wonderful power of shortening and fructifying human labor, we behold starving and overworking it. The new-fangled sources of wealth, by some weird spell, are turned into sources of want. The victories of art seem bought by the loss of character. At the same pace that mankind masters nature, man seems to become enslaved to other men or to his own infamy. Even the pure light of science seems unable to shine but on the dark background of ignorance. “

[Terraluna]

Andy Weir'in romanindan uyarlanan, Ridley Scott'in yonettigi, Matt Damon, Jessica Chastain, Kristen Wiig'in basrol oynadiklari Marsli'nin (The Martian - Sopravvissuto) ilk gosterimi 11 Eylul 2014 tarihinde Toronto Film Festival'inde yapildi.

[Terraluna]

"Sanki bir deniz gibiydi, kara dalgalarin inip kalktigi, kocaman kabarik tepelere kadar cikiyordu, Connie'nin tum karanligi yavasca harekete gecti ve kendi sagir kutlesiyle karanliginda yuvarlanip okyanus oldu. Icindeki derinliklerden bir seyler ayriliyor ve birbirinden ayrilip yuvarlaniyordu, uzun ve dalgalar halinde kabarip icindeki en hassas yerin derinliklerinden ayrilip parca parca yuvarlaniyordu; bu yumusak dalisin merkezinden dalgic daha derinlere dalip daha derinlere dokundukca koca koca dalgalar onu aciga cikararak bir kiyiya yuvarlanarak vururken bilinmeyeni giderek daha da fazla ortaya koydular; dalgalar onu birakip daha da ileri gittiler ta ki aniden yumusak bir urperti icinde tum benligi cirpinip yerinden oynayincaya kadar ve Connie kendisine dokunuldugunu hissetti, dokunuldugunu biliyordu, bitmisti ve o yitmisti. Yitmisti ve yeniden dogmustu, bir kadin olarak."� D.H. Lawrence, Lady Chatterley'in Sevgilisi



"And it seemed she was like the sea, nothing but dark waves rising and heaving, heaving with a great swell, so that slowly her whole darkness was in motion, and she was Ocean rolling its dark, dumb mass. Oh, and far down inside her the deeps parted and rolled asunder, in long, fair-travelling billows, and ever, at the quick of her, the depths parted and rolled asunder, from the centre of soft plunging, as the plunger went deeper and deeper, touching lower, and she was deeper and deeper and deeper disclosed, the heavier the billows of her rolled away to some shore, uncovering her, and closer and closer plunged the palpable unknown, and further and further rolled the waves of herself away from herself leaving her, till suddenly, in a soft, shuddering convulsion, the quick of all her plasm was touched, she knew herself touched, the consummation was upon her, and she was gone. She was gone, she was not, and she was born: a woman."

[Terraluna]

[Terraluna]

Italyan ressam Piero della Francesca'nin (Borgo Sansepolcro) dogum yil donumu (12 Eylul 1416)

La Città Ideale (The Ideal City, 1470)

[Terraluna]

Fransiz Ronesans sairi Clément Marot’nun olum yildonumu (12 Eylul 1544)

Askti bir hukum suren o eski zamanlarda
Her sey nasil da yapmaciksiz oluverirdi;
Soyle icten bir demet cicek verildi miydi
Dunyayi bagislamak demekti bu sirasinda,
Cunku oylesine yorekten kopup gelirdi.


Sonra hani bir kere de sevistiler miydi,
Ah bilir misiniz baglanirlardi nasil da?
Oyle bir yirmi yil, otuz yil: durdukca dunya
O eski zamanlarda.


Askin o hukmu hic mi hic yok artik simdi;
Yapmacik bir gozyasi, hile duzen sonra da;
Inanmiyorum biri ask sozu etti miydi,
Cunku o askin degismesi gerek en basta
Oyle sevismeli bak, hani sevisirlerdi
O eski zamanlarda.



Au bon vieux temps un train d'amour régnait
Qui sans grand art et dons se démenait.
Si qu'un bouquet donné d'amour profonde
C'était donner toute la terre ronde ;
Car seulement au coeur on se prenait.


Et si, par cas, à jouir on venait
Savez-vous bien comme on s'entretenait ?
Vingt ans, trente ans, cela durait un monde
Au bon vieux temps.


Or est perdu ce qu'amour ordonnait.
Rien que pleurs feints, rien que changes on oit.
Qui voudra donc qu'à aimer je me fonde,
Il faut premier que l'amour on refonde
Et qu'on le mène ainsi qu'on le menait
Au bon vieux temps.