ürkiye, OECD ülkeleri arasında ücretli emekçilerin vergi yükünün en ağır olduğu ülkeler içinde yer alırken, emekçiler milli gelirden aldıkları pay açısından son sıralarda yer alıyor.
OECD ülkelerinde doğrudan vergilerin (gelir vergisi, kurumlar vergisi, emlak vergisi vb.) toplam vergi gelirleri içindeki ağırlığı yüzde 65’ler civarındayken, bu oran Türkiye’de sadece yüzde 35. Türkiye’de vergi gelirlerinin yüzde 65’ini dolaylı vergiler (Gelir durumuna bakmaksızın herkesten eşit oranda alınan KDV, ÖTV gibi tüketim vergileri, damga ve harç vergileri vb.) oluşturuyor.
Türkiye gibi faiz ve rant gelirlerinin ön planda olduğu ülkelerde vergi yükü ağırlıklı olarak ücretli emekçilerin üzerinde yoğunlaşıyor. Vergi sisteminin yüksek gelirli kesimleri es geçip, patronlara çeşitli ayrıcalıklar sağlanması nedeniyle vergi gelirleri önceden belirlenen hedeflerin gerisinde kalıyor. Vergi gelirlerini arttırmak için yapılan her düzenlemeden en çok emekçiler etkileniyor
İktidarın sermaye yanlısı vergi politikalarının kaçınılmaz bir sonucu olarak, emekçilerin her zaman patronlardan daha fazla vergi ödediğini görüyoruz. Örneğin 2018 yılında ücretlilerden kesilen gelir vergisi 83.3 milyar lirayken, şirketlerin ödediği vergi 78.6 milyar lirada kalmış. 2019 ve 2020’de bu farkın ücretliler aleyhine daha da büyümesi bekleniyor.
Yıllardır vergi dilimi aralıkları açıklanan ‘yeniden değerleme oranı’nın altında bir oranda arttırılıyor. Bu durum emekçilerden kesilen vergi miktarının da istikrarlı bir şekilde artmasına, ücretlilerin bir üst vergi dilimine daha erken girmesine, dolayısıyla her yıl daha fazla gelir vergi ödemesine neden oluyor. Ücretli emekçilerin kazancının dörtte biri daha cebine girmeden vergi, prim, fon vb. kesintilerle geri alınıyor.
Originally Posted by vicente
Yer İmleri