Descartes düşünüyorum öyleyse varım demiş. Benim için yeterli değil. Benim varlığımın teminatı nedir diye insan kendine sormalı.
İğne ucu kadar ışık girmeyen sessiz bir odada dayanabildiğiniz kadar yalnız kalıp bir deney yapın.
İnsanın dışında herhangi bir şey olmadığı zaman aslında kendisi yok hükmündedir. Ortlıkta kendinden başka biri, veya bir şey var ise şükretmek lazım. Esasen bir insana veya bir varlığa yapılabilecek en büyük hakaret var olduğunu bildiğin halde onu yok saymaktır.
Akıllı insanlar kendi dışındakilere doğa ana deyip bir şekilde tanrılaştırıyor, bu da bir çıkar yol.
Netice insan kendi varlığının teminatı her ne olduğunu düşünüyor ise ona saygı göstermeli.
Pratikde bankadaki paramız, BES poliçemiz, emekli maaşımız, kiradaki evimiz, işimiz, akrabalarımız, geniş bir arkadaş ağımız her ne ise vs bizi ihtiyaçsız hissettirebiliyor ya da çok yoğun gündem telaş, ben kimim, nasıl var oldum, varlığımı nasıl idame edeceğim ve sonunda nereye varmak istiyorum sorgularını sormaktan geri koyuyor.
Ne zaman gece yatmadan önce Allah dışında hiç bir şey umurumda değil desem bu sefer onu say bunu da ekle derken sabah oluyor, iblis sen benden nefret ediyorsun deyince ona da bir saygı beslemek durumunda kalıyorum.
Tüm yorumlarım asla/zinhar alım veya satım tavsiyesi değildir.
"Zayif devamli adalet ister, halbuki bu kuvvetlinin umurunda bile değildir."
Yer İmleri